مقبره ابننمای حلی (نجیبالدین)مقبره نجیبالدین محمد بن جعفر، معروف به ابننما از علمای خاندان آل نما در مسجدی در محله جباویین شهر حله در کشور عراق قرار دارد، اما بنا بر نظر سید حسن صدر قبر وی در کربلا میباشد. ۱ - موقعیتزیارتگاه ابننمای حلی در مسجدی به همین نام، در محله جباویین شهر حله، قرار دارد و به محمد بن جعفر، معروف به ابننما، از علمای خاندان آل نما منسوب است. این زیارتگاه، شامل مقبره جدیدی است که بر فراز آن، گنبد مرتفعی قرار دارد. قبر میان اتاق مقبره قرار دارد و روی آن، صندوقی چوبی وجود دارد و روی آن نیز، ضریح چوبی مشبکی، نصب شده است. [۲]
حرزالدین، محمد، مراقد المعارف، ج۲، ص۲۷۶.
۲ - معرفی اجمالینام جد ابننما را هبة الله بن نما گفتهاند. اما صاحب الامل الآمل، نام جدش را، بهجای هبة الله، محمد بن نما، ذکر کرده است. لقب وی، نجیبالدین و کنیهاش، ابوابراهیم بوده است. او پدر نجمالدین جعفر، از دیگر علمای بزرگ خاندان آل نما میباشد که در ادامه، از زیارتگاه وی نیز یاد خواهیم کرد. شاگرد نجیبالدین ابننما، به نام شیخ محمد بن صالح قسینی، در اجازه خود به ابنطومان، از شیخ خود، با تعبیر فقیه سعید معظم، شیخ طائفه و رئیس بلامنازع، یاد کرده است. ذهبی نیز از وی با تعبیر «بزرگ امامیه»، یاد کرده است. ۳ - اساتید و شاگرداناز اسناد برخی روایات برمیآید که او از علمایی، چون ابوالفرج علی بن سعید راوندی، ابنادریس حلی، محمد بن جعفر مشهدی، عمیدالرؤساء هبة الله بن حامد، برهانالدین محمد قزوینی و نیز از پدرش، جعفر بن نما روایت کرده است. از شاگردان و راویان از وی نیز، میتوان محقق حلی، سید بن طاووس، احمد بن طاووس، سدیدالدین یوسف بن علی حلی، یحیی بن سعید حلی، ابنعلقمی وزیر و نیز فرزندش جعفر را نام برد. ۴ - دیدگاه صدر درباره مدفن ابننماسید حسن صدر، از نسخه دستنویس ابنهیکل حلی، شاگرد ابنفهد حلی، نقل کرده است که ابننما در چهارم ذیالحجه سال ۶۴۵ ه. ق، در سن بالای هشتاد سالگی، از دنیا رفت و ابنعلقمی برایش مرثیهسرایی کرد و پس از تشییع جنازه باشکوهی، پیکرش را به آستان امام حسین (علیهالسّلام) در کربلا، منتقل کردند. بنابراین با توجه به این سند معتبر تاریخی، باید قبر منسوب به وی را در حله، زیارتگاهی نمادین یا قبر یکی دیگر از علمای این خاندان، به شمار آورد. ۵ - پانویس۶ - منبعزیارتگاههای عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، برگرفته از مقاله «مقبره ابننمای حلی (نجیبالدین)» ج۲، ص۶۷. |