مجاز شرعیمجاز شرعی، استعمال لفظ در معنای غیر حقیقی به کمک قرینه شرعی می‌باشد. و در اصول فقه کاربرد دارد. ۱ - تعریفمجاز شرعی، از اقسام مجاز عرفی خاص بوده و عبارت است از استعمال لفظ در غیر معنای حقیقی به کمک قرینه شرعی؛ به بیان دیگر، استعمال لفظ در غیر ما وضع له به کمک قرینه شرعی را، مجاز شرعی می‌گویند، مانند:استعمال لفظ «صلات» برای دلالت بر مجموعه‌ای از الفاظ و حرکات مخصوص (نماز) در کلام پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) که با قرینه صورت می‌گرفت، زیرا معنای لغوی آن «دعا» است. [۱]
زحیلی، وهبه، اصول الفقه الاسلامی، ج۱، ص۲۹۳.
[۲]
اعتمادی، مصطفی، موضح القوانین، ص۱۶.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۹۴، برگرفته از مقاله «مجاز شرعی». رده‌های این صفحه : مجاز عرفی خاص
|