مبالات (مفردات‌نهج‌البلاغه)مُبالاة (به ضم میم)، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای اهتمام و توجه نمودن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به فرماندارش ابوموسی اشعری و امتحان الهی از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیمُبالاة (به ضم میم)، به معنای اهتمام و توجه نمودن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بالاه مبالاة: اهتم به.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) نسبت به خبری که به او در خصوص فرماندارش ـ ابوموسی اشعری ـ داده شد مبنی بر بازداشتن مردم کوفه از رفتن به بصره باز می‌دارد؛ امام (علیه‌السلام) در ضمن نامه‌ای به او نوشت: «فان کرهت فتنّح الی غیر رحب ... لتکفینّ و انت نائم حتی لا یقال این فلان و الله انّه لحقّ مع محقّ و ما ابالی ما صنع الملحدون و السّلام؛ حتما در جنگ کفایت شده می‌شوی (بدون تو جنگ را تمام کرده و پیروز می‌شویم) در حالی‌که تو در خواب باشی و تا این‌که گفته نمی‌شود پس ابو موسی کجاست به خدا جنگ در رکاب من کار حقّی است با امام حقّی، اعتنائی ندارم به آن‌چه ملحدان کرده‌اند.» به‌همین جهت گرفتاری را «بلاء» می‌گویند، که یک امتحان است. چنان‌که امام (علیه‌السلام) در این خصوص نیز فرموده است: «و کل نعیم دون الجنّة فهو محقور و کل بلاء دون النار عافیة.» «بلوی»: به معنی امتحان و مصیبت، هر دو می‌آید که جمع آن بلایا است. همچنین است «بلیة.» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مبالات»، ص۱۵۶. |