الهام به آدم (قرآن)واژه الهام که فقط یک بار و شکل ماضی آن در قرآن آمده، فقط در مورد انسان ، آن هم به معنای القای بیواسطه و تکوینی (فطری) تقوا و فجور از سوی خدا در جان (نفس) وی همزمان با آفرینش ساحت روحانی او به‌کار رفته است. ۱ - الهام اسماالهام اسما در قلب آدم از جانب خداوند بود. «وعلم ءادم الاسماء کلها ثم عرضهم علی الملـئکة...». سپس علم اسماء (علم اسرار آفرینش و نامگذاری موجودات) را همگی به آدم آموخت. بعد آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: «اگر راست می‌گویید، اسامی اینها را به من خبر دهید!» (مقصود از «علم» به یک احتمال الهام است) ۲ - الهام کلماتالهام کلمات از سوی خداوند به آدم علیه‌السّلام بود. «فتلقی ءادم من ربه کلمـت فتاب علیه انه هو التواب الرحیم». سپس آدم از پروردگارش کلماتی دریافت داشت؛ (و با آنها توبه کرد.) و خداوند توبه او را پذیرفت؛ چرا که خداوند توبه‌پذیر و مهربان است. («تلقی من ربه» به معنای وحی و الهام آمده است) ۳ - پانویس۴ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۴، ص۲۰۶، برگرفته از مقاله «الهام به آدم». |