اسداللّه بن جعفر حکیم قمشه‌ای اصفهانیاسداللّه بن جعفر حکیم قمشه‌ای اصفهانی، از بزرگان حکماء و مرتاضین اصفهان در قرن چهارده هجری بوده است. ۱ - معرفی اجمالیشیخ اسداللّه حکیم قمشه‌ای فرزند مشهدی جعفر، از اجله حکماء و مرتاضین در حدود سال ۱۲۹۷ق در شهرضا متولّد شد، و در مولد خود نزد حاج میرزا نصراللّه حکیم قمشه‌ای به تحصیل پرداخت، و ادبیّات، فقه، کلام، منطق و حکمت را فراگرفت؛ سپس به اصفهان آمد، و در مدرسه صدر، به تدریس حکمت و ریاضیّات قدیم و جدید پرداخت. انواع خطوط، خصوصا شکسته را خوب می‌نوشت، و زبان فرانسه را بدون استاد آموخته بود. استاد شیخ محمّدباقر الفت درباره وی گوید: «وی در علوّ طبع، حدّت ذهن، قوّه حافظه و جمیع فضایل، اخلاقش به درجه‌ای بود که چنین گوهری گران‌مایه، کمتر زیب عالم انسانیّت گشته است». سرانجام در ۱۸ ذی‌قعده ۱۳۳۴ق در عنفوان جوانی در ۳۶ سالگی وفات یافت، و در تکیه ملک در تخت فولاد، نزدیک قبر آخوند کاشی مدفون گردید. از تالیفات او کتاب علم الاشیاء است که جهت محصلّین مدارس جدید تالیف نموده، و به چاپ رسیده است. شعر نیز می‌سروده و «دیوانه» تخلّص می‌نموده، قسمتی از اشعارش در کتاب دانشنامه به طبع رسیده است. از اشعار او است: "خوش‌تر ز روزگار جنون روزگار نیست•••نیکوتر از دیار محبّت دیار نیست" "عاقل اگر چه عاقبت از جوی بگذرد•••امّا مسلّم است که دیوانه‌وار نیست". [۱]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص۲۰۲.
[۲]
اصفهان (کتاب جوانان)، ص۲۳۰-۲۳۱.
[۳]
کتابی، محمدباقر، رجال اصفهان، ج۱، ص۴۰۶-۴۱۱
[۴]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص۵۰.
[۶]
آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، نقباءالبشر، ج۱، ص۱۳۲.
[۷]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۲۵۶-۲۵۷.
[۸]
نصری، عبدالله، کارنامه همایی، ص۵۶-۵۷.
[۹]
جابری انصاری، حسن، تاریخ اصفهان و ری، ص۳۰۶-۳۰۷.
[۱۰]
جغرافیای تاریخی شهرستان شهرضا، ص۸۱.
۲ - پانویس
۳ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۵۲۲. |