استعمال لفظ در معانی حقیقیاستعمال لفظ در معانی حقیقی به اطلاق لفظ و اراده معانی حقیقی آن به طور مستقل اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفاستعمال لفظ در معانی حقیقی، از اقسام استعمال لفظ در معانی متعدد می‌باشد و عبارت است از اطلاق لفظ مشترک و اراده بیش از یک معنا از آن و یا اراده همه معانی آن به طور جدا گانه. از آن جا که لفظ مشترک برای هر یک از معانی خود به صورت جدا گانه وضع شده است، پس استعمال لفظ مشترک در بیش از یک معنا، همان استعمال لفظ در معانی حقیقی است، مثل: استعمال لفظ «عین» و اراده چشم، چشمه و طلا که هر سه، معنای حقیقی آن می‌باشد؛ یعنی لفظ «عین»، مشترک لفظی در این معانی است. [۱]
اسنوی، عبد الرحیم بن حسن، التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول، ص ۱۸۱-۱۷۶.
[۵]
فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۲، ص۴۳۹.
[۷]
مشکینی، علی، تحریر المعالم، ص۳۶.
< ref>خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص ۲۰۷-۲۰۵. ۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۶، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در معنای حقیقی». |