ابوعمره زیاد بن عریبزیاد از طایفه بنی‌صائد، یکی از تیره‌های قبیله‌ی همدان بود. او مردی متهجد و اهل عبادت و به شجاعت و پرهیزگاری شهره بود. [۱]
سماوی، محمد، ابصار العین فی انصار الحسین (علیه‌السّلام)، تحقیق محمد جعفر الطبسی، ص۱۳۵، مرکز الدرسات الاسلامیه لممثلی الولی الفقیه فی حرس الثورة الاسلامیه، چاپ اول.
[۳]
نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۳، ص۴۵۰، تهران، ابن المؤلف، چاپ اول.
برخی ابوعمره را از شهدای کربلا می‌دانند.۱ - تحقیق در نسب ابوعمرهپدر ابی عمره از اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود. [۴]
سماوی، محمد، ابصار العین فی انصار الحسین (علیه‌السّلام)، تحقیق محمد جعفر الطبسی، ص۱۳۵، مرکز الدرسات الاسلامیه لممثلی الولی الفقیه فی حرس الثورة الاسلامیه، چاپ اول.
سیره نویسان و مورّخان پیشین درباره وی سخنی نگفته اند. ولی برخی از معاصران او را فرزند عریب بن حنظلة بن دارم بن عبداللَّه بن کعب الصائد ... بن همدان دانسته اند. سلسله سند فوق در منابع رجالى دیده نشد. ولى ابن‌حزم اندلسی شبیه آن را درباره ابوثمامه صائدی چنین نقل مى كند: «زیاد بن عمرو بن عریب بن حنظلة بن دارم بن عبداللَّه.» علامه سماوی و برخى دیگر با استناد به سند مذكور در متن، داستان مبارزه ابوعمرو نهشلی را به اشتباه درباره ابوعمره زیاد بن عریب نقل كرده اند. [۱۰]
موسوی زنجانی، ابراهیم، وسیلة الدارین، ص۱۴۵.
۲ - ابوعمره ،صحابه پیامبرسماوی گوید: ابوعمره، محضر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را درک کرد؛ و پدرش نیز صحابی آن حضرت بوده است. [۱۲]
موسوی زنجانی، ابراهیم، وسیلة الدارین، ص۱۴۵.
۳ - حضور ابوعمره در کربلاوی دلاوری عابد و شب زنده‌دار بود و بسیار نماز می گزارد. او در کربلا حضور یافت و پس از مبارزه ای سخت به فیض شهادت نایل گشت. در روز عاشورا، او از امام (علیه‌السّلام) اذن میدان طلبید و پس از کسب اجازه، به سرعت به سوی سپاه ابن‌سعد حمله‌ور شد. از مهران کاهلی -که در روز عاشورا یکی از افراد سپاه عمر بن سعد بود- نقل شده که می‌گفت: «در کربلا حضور داشتم، مردی را دیدم که دلاورانه می‌جنگید تهور و شجاعت او در میدان رزم آن‌گونه بود که کسی را یارای مقاومت در برابر او نبود و به هر قسمت از سپاه دشمن که حمله می‌برد آن قسمت از سپاه را از هم می‌گسست. او پس از مدتی کارزار خدمت امام (علیه‌السّلام) برگشت و در حالی که امام حسین (علیه‌السّلام) را خطاب قرار داده بود، گفت: ابشر هدیت الرّشد یابن احمدا فی جنّة الفردوس تعلو صعّدا «بشارت باد بر تو که به راه رشد هدایت یافته‌ای ای پسر احمد؛ در بهشت فردوس رتبه‌ای والا خواهی داشت.» پرسیدم: او کیست؟ گفتند: او ابوعمره‌ی حنظلی است.» سرانجام پس از مدتی نبرد، شخصی به نام عامر بن نهشل راه را بر او بست و او را به شهادت رساند و سر از بدنش جدا کرد. [۱۹]
بحرانی، عبدالله، العوالم الامام الحسین (علیه‌السّلام)، تحقیق مدرسه الامام المهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، ص۲۷۳-۲۷۴، قم، چاپ اول، ۱۴۰۷.
۴ - پانویس۵ - منبعجمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا،ص۸۷-۸۸. سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «یاران امام حسین (علیه‌السّلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۳۱. رده‌های این صفحه : اصحاب امام حسین | امام حسین | تاریخ معصومان | رجال | شهدای غیر بنی هاشم در کربلا | شهدای کربلا | صحابه
|