ابن‌زهر ابومروان عبدالملک بن محمدابومروان عبدالملک بن محمد بن مروان بن زهر، فقیه و طبیب اشبیلی، یکی از شخصیت‌های ابن‌زهر می‌باشد؛ اِبْن‌زُهْر، لقب افراد خاندانی منسوب به اِیاد بن مَعَدّ بن عدنان که در سده‌های ۴ تا ۷ق/۱۰ تا ۱۳م، فقیهان، پزشکان، ادیبان و وزیرانی نامدار از آن برخاستند. ۱ - معرفی اجمالیابومروان عبدالملک بن محمد بن مروان بن زهر (د ح۴۷۰ق/ ۱۰۷۷م)، فقیه و طبیب اشبیلی. از تاریخ تولد و استادان وی آگاهی در دست نیست، ولی نوشته‌اند که نخست به شیوه پدر به تحصیل فقه و حدیث و علوم قرآنی پرداخت، اما بعد به علوم دیگر علاقه‌مند شد [۱]
ابن‌ابار، محمد بن عبدالله، التکملة لکتاب الصله، ج۳، ص۶۰۶، به کوشش عزت عطار، قاهره، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۶م.
و به عزم زیارت به مشرق سفر کرد و در مصر و قیروان به فراگیری دانش پزشکی پرداخت و مدتی طولانی در این دو شهر سکنی گزید، [۲]
ابن‌ابار، محمد بن عبدالله، التکملة لکتاب الصله، ج۳، ص۶۰۶، به کوشش عزت عطار، قاهره، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۶م.
اما به گفته ابن‌خلکان وی نخست به بغداد رفت و در آن‌جا ریاست پزشکان یافت، آنگاه رهسپار مصر و قیروان شد و سپس به شهر دانیه در اندلس بازگشت و در آن‌جا مورد احترام مجاهد عامری (حک ۴۰۷-۴۳۲ق/۱۰۱۶-۱۰۴۱م) امیر دانیه قرار گرفت.۲ - پزشکیابومروان در پزشکی شهرتی به سزا یافت و سرآمد پزشکان روزگار خود شد. [۴]
ابن‌ابار، محمد بن عبدالله، التکملة لکتاب الصله، ج۳، ص۶۰۶، به کوشش عزت عطار، قاهره، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۶م.
او نخستین فرد از خاندان ابن‌زهر بود که به پزشکی روی آورد و موجب شد که فرزندان و اعضای این خاندان نیز پس از او به این فن بپردازند. [۶]
عنان، محمد عبدالله، عصر المرابطین و الموحدین، ج۱، ص۴۷۳، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.
یکی از آراء عجیب و مخالف نظر عمومی او این بود که حمام با آب گرم را روا نمی‌دانست، زیرا معتقد بود که بدن را بدبو می‌کند و ترکیب خلط‌ها را بر هم می‌زند. ۳ - وفاتابومروان در دانیه درگذشت و در مقابل جامع قدیم آن شهر به خاک سپرده شد. گرچه ابن‌ابار نوشته است که در ۶۳۳ق/۱۲۳۵م که در این شهر به قضا اشتغال داشته، به رغم جست و جوها نتوانسته است مدفن او را بیابد. ابن‌ابی‌اصیبعه [۱۰]
ابن‌خلکان، احمد بن محمّد، وفیات الاعیان، ج۴، ص۴۳۷.
بر آن است که وی به اشبیلیه بازگشت و در همان‌جا درگذشت.۴ - پانویس
۵ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن‌زهر»، ج۳، ص۱۲۷۵. |