ائمه قراءپیشوایان مردم در زمینه قرائت و آموزش قرآن را ائمه قراء می‌گویند. ۱ - تعریفمسلمانان صدر اسلام، قرآن را به نحوی که از اصحاب پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم می‌شنیدند و فرا می‌گرفتند قرائت می‌کردند و پس از صحابه ، قرآن را از تابعین و ائمه بزرگی می‌آموختند که در شهرهای آنان به سر می‌بردند. گروهی از این افراد در مدینه و گروهی در مکه و جمعی در کوفه و بصره و برخی در شام به سر می‌بردند. اینان مرجع مسلمانان در زمینه‌های مختلف معارف اسلامی آن روز (نه یک رشته علمی خاص یا فن معین) به شمار می‌آمدند. پس از این زمان ، گروهی فن قرائت و فراگرفتن و آموختن آن را رشته اختصاصی خود قرار داده، به این رشته توجهی خاص کردند و در قرائت قرآن و آموزش آن شهرت یافتند و پیشوایی مردم را در این زمینه به عهده گرفتند. مردم از مناطق مختلف، نزد آنان می‌آمدند و معارف قرآن را می‌آموختند. ۲ - برخی از ائمه قراءبرخی از این افراد عبارتند از: در مدینه: ابوجعفر یزید بن قعقاع ، شیبة بن نصاح و نافع بن ابی نعیم ؛ در مکه: عبدالله بن کثیر ، حمید بن قیس و محمد بن محیصن ؛ در کوفه: یحیی بن وثاب ، عاصم بن ابی النجود ، سلیمان اعمش ، حمزه و کسائی ؛ در بصره: عبدالله بن ابی اسحاق ، عیسی بن عمر ، ابوعمرو بن علاء و یعقوب حضرمی ؛ در شام: عبدالله بن عامر ، عطیة بن قیس و…. به این بزرگان «ائمه قراء» می‌گویند. ۳ - قول ابن مجاهدابن مجاهد در مقدمه کتاب السبعة می‌نویسد: حاملان قرآن چهار گروهند که یک گروه آنان ائمه قراء هستند و به قدری به علوم لغت ، صرف ، نحو ، وجوه اعراب و فنون قرائت‌ها واقفند که می‌توانند به معانی کلام عرب و کلام الله راه یافته، و عیوب قرائت‌ها را بازشناسند و آثار وارده در باب قرائات را نقد کنند. [۲]
لسانی، محمدعلی، قراء سبعه و بررسی قرائات ایشان (پایان نامه)، ص۱۲۱.
[۳]
ابن مجاهد، احمد بن موسی، کتاب السبعة فی القرائات، ص۴۵.
۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ائمه قراء،». رده‌های این صفحه : قرآن شناسی | قراء سبعه
|