آبروآبرو یا عِرض (به کسر عین و سکون راء) بر حیثیّتی از انسان اطلاق می‌شود که مورد ستایش یا سرزنش واقع می‌گردد، خواه در خود او باشد یا در خانواده و کسانی که به گونه‌ای با او پیوند دارند. از آبرو به ناموس نیز تعبیر می‌شود و این عنوان در باب‌های گوناگون فقهی مانند طهارت، صلات، حج، جهاد و تجارت مورد توجّه و موضوع احکامی قرار گرفته است. ۱ - اهمیت آبروشریعت اسلام برای آبروی انسان همانند جان او ارزش ویژه‌ای قائل شده است؛ تا آنجا که دفاع از آن را واجب کرده و ریختن خون تجاوز کننده به آن را در بعضی موارد با شرایطی،جایز دانسته و نیز ترک مهم‌ترین واجبات را در راستای حفظ آن، روا شمرده است. ۲ - احکام شرعیرفتن به حج،ادامه نمازفراهم آوردن آب برای وضو و غسلو یا امر به معروف و نهی از منکر، اگر موجب به خطر افتادن آبروی انسان شوداز وجوب می‌افتند. ۲.۱ - جواز غیبتاز موارد جواز غیبت موردی است که حفظ آبروی غیبت شونده منوط به آن است. ۲.۲ - دفاع از آبرودفاع از آبروی خود و هر فرد محترم دیگری در صورت ظنّ به سلامت جان، و نیز دفاع از ناموس در برابر تجاوزگر یا کسی که به انگیزه اطّلاع بر ناموس مسلمانی به درون خانه او سر می‌کشد، واجب است؛ هر چند به کشتن تجاوزگر و نگاه کننده بی‌انجامد. ۳ - پانویس۴ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۱، ص۹۸. رده‌های این صفحه : آبرو | مباحث اخلاقی
|