لات

نام بتى است که در جاهلیت طایفه ثقیف آن را می پرستیده اند. «افرأیتم اللات والعزّى و...». (سوره نجم، ۲)

مرحوم طبرسى در تفسیر آیه می گوید: بنا به قولى مردم جاهلیت بتهاى لات و عزّى را دختران خدا می پنداشتند و از این رو نام یکى را لات (مؤنث الله) و دیگرى را عزّی (مؤنث اعز) نهادند.(مجمع البیان)

ابن کلبى در کتاب اصنام آورده که لات سنگى مکعب بود در طائف که بنى عتاب بن مالک نگهبان آن بوده و بتخانه اى بر آن بنا کرده بودند، قریش و تمام عرب آن را تعظیم می نمودند و بدان مناسبت فرزندان خویش را «زید لات» و «تیم لات» نام می نهادند.

این صنم همچنان برپا بود تا این که قبیله ثقیف اسلام آوردند، رسول خدا صلی الله علیه و آله مغیرة بن شعبه را فرمود تا آن را منهدم نمود و به آتش کشید.

منابع

سيد مصطفى حسينى دشتى، معارف و معاریف.