سوره تغابن

«سوره تغابن» شصت و چهارمین سوره از قرآن کریم است و دارای ۱۸ آیه می باشد. این سوره یکی از سور مسبحات است.

نزول سوره

«سوره تغابن» در مدینه نازل شد، ابن عباس گوید: غیر از سه آیه آخر که در مدینه نازل شده، یعنی از «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِکمْ...» تا آخر سوره، بقیه از اوّل تا آیه مذکوره در مکه نازل شده است.

این سوره در ترتیب مصحف، شصت و چهارمین سوره و در ترتیب نزول، صدو دهمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره جمعه و پس از آن سوره صف نازل شده است.

محتوای سوره

این سوره از نظر سیاق و نظم، شبیه به سوره حدید است، و گویى خلاصه‌اى از آن است، و غرض سوره این است که مؤمنین را تشویق و تحریک کند به اینکه در راه خدا انفاق کنند، و غرض دیگرش این است که ناراحتى‌ها و تأسف‌هایى که در اثر هجوم مصائب در دلهاشان نشسته برطرف سازد، و نوید دهد که اگر در راه ایمان به خدا و جهاد در راه او و انفاق در آن راه مشقاتى را متحمل می‌شوند، همه به اذن خدا است.

و آیاتى که در صدر سوره واقع شده، جنبه مقدمه و زمینه ‌چینى براى بیان این غرض را دارد، در آن آیات بیان مى‌کند که اسماى حسنى و صفات علیاى خدا اقتضا مى‌کند که براى بشر بعث و بازگشتى فراهم سازد، تا همه به سویش برگردند و در آن بازگشت اهل ایمان و عمل صالح به سوى بهشت جاودان هدایت شوند، و اهل کفر و تکذیب به سوى آتش ابدى رانده شوند، پس این مطالب مقدمه چینى است براى آیات بعد که می‌فرماید: باید خدا و رسول را اطاعت کنید و بر مصائب و نیز در برابر انفاق در راه خدا خویشتن‌دار باشید، بدون اینکه از منع موانع متأثر و از ملامت شماتتگران بیمى به خود راه دهید.

فضیلت سوره

ابى بن کعب گوید: پیامبر (صلّى الله علیه و آله) فرمود هر که سوره تغابن را بخواند از مرگ ناگهانى محفوظ ماند، ابن ابى العلاء از حضرت ابى عبداللَّه صادق علیه السلام نقل نموده که فرمود هر کس سوره تغابن را در نماز واجبش بخواند در روز قیامت شفیع او خواهد بود و شهادت می دهد نزد کسى که شهادت او پذیرفته می شود، آن گاه از او جدا نشود تا او داخل بهشت شود.

پانویس

منابع

• فضل بن حسن طبرسی ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‌۲۵، ص۴۹۵
• محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج‌۱۹، ص۲۵۱، قم ۱۳۷۴.
• ترتیب نزول سوره ها، در همین دانشنامه.

پیوست

سوره تغابن/متن و ترجمه