سواع

سُواع از واژه های قرآنی، نام یکى از بتهاى بسیار قدیمى که به صورت زنى بود و قوم نوح، آن را مى پرستیدند. این بت در جاهلیت، معبود عرب و بت قبیله هذیل بود؛ و با آمدن اسلام به مزبله تاریخ سپرده شد.

واژه «سواع» تنها یک بار در قرآن کریم آمده است؛ وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَکمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا یغُوثَ وَیعُوقَ وَنَسْرًا (سوره نوح، ۲۳) و گفتند: خدایانتان را وا مگذارید؛ وَدّ و سواع و یغوث و یعوق و نَسر را ترک مکنید.

در سال هشتم هجرت، پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله، عمرو بن عاص را جهت سرنگون ساختن بت سُواع که از آنِ قبیله هذیل بود، فرستاد. عمرو گوید: چون به کنار بت رسیدم، خادمش گفت: میخواهى چه کنى؟ گفتم: میخواهم به امر پیغمبر صلی الله علیه و آله سرنگونش کنم. وى گفت: نتوانى چنین کنى. گفتم: چرا؟ گفت: آن خودت را مانع شود. گفتم: مگر او شعور دارد؟ و بالاخره آن را شکستم و به یاران گفتم خانه اش را نیز خراب کردند و سپس به خادم گفتم: چطور شد که آن مانع نشد؟! گفت: وى به خدا ایمان آورده است.

پانویس

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد۱۶، صفحه۳۴۸.
• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.