آیه 217 سوره بقره
| <<216 | آیه 217 سوره بقره | 218>> | |||||||||||||||
| |||||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
(ای پیغمبر) از تو راجع به جنگ در ماه حرام سؤال کنند، بگو: گناهی است بزرگ، ولی بازداشتن خلق از راه خدا و کفر به خدا و پایمال کردن حرمت حرم خدا و بیرون کردن اهل حرم از آن (که مشرکان مرتکب شدند) نزد خدا بسیار گناه بزرگتری است و فتنه‌گری، فساد انگیزتر از قتل است. و کافران پیوسته با شما مسلمین کارزار کنند تا آنکه اگر بتوانند شما را از دین خود برگردانند، و هر کس از شما از دین خود برگردد و به حال کفر باشد تا بمیرد چنین اشخاص اعمالشان در دنیا و آخرت ضایع و باطل گردیده، و آنان اهل جهنّمند و در آن همیشه (معذّب) خواهند بود.
از تو درباره جنگ در ماه حرام می پرسند. بگو: هر جنگی در آن [گناهی] بزرگ است، ولی هر نوع بازداشتن [مردم] از راه خدا و کفرورزی به او و [بازداشتن مردم از] مسجد الحرام و بیرون راندن اهلش از آن، نزد خدا بزرگ تر [از جنگ در ماه حرام] است؛ و فتنه [شرک و بت پرستی] از کشتار بزرگ تر است. و مشرکان همواره با شما می جنگند تا شما را اگر بتوانند از دینتان برگردانند. و از شما کسانی که از دینشان برگردند و در حال کفر بمیرند، همه اعمال خوبشان در دنیا و آخرت تباه و بی اثر می شود، و آنان اهل آتش اند و در آن جاودانه اند.
از تو در باره ماهى كه كارزار در آن حرام است مى‌پرسند. بگو: «كارزار در آن، گناهى بزرگ و باز داشتن از راه خدا و كفر ورزيدن به او و باز داشتن از مسجدالحرام [=حج]، و بيرون راندن اهل آن از آنجا، نزد خدا [گناهى] بزرگتر، و فتنه [=شرك] از كشتار بزرگتر است.» و آنان پيوسته با شما مى‌جنگند تا -اگر بتوانند- شما را از دينتان برگردانند. و كسانى از شما كه از دين خود برگردند و در حال كفر بميرند، آنان كردارهايشان در دنيا و آخرت تباه مى‌شود، و ايشان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.
تو را از جنگ‌كردن در ماه حرام مى‌پرسند. بگو: جنگ‌كردن در آن ماه گناهى بزرگ است. اما بازداشتن مردم از راه حق و كافر شدن به او و مسجدالحرام و بيرون راندن مردمش از آنجا در نزد خداوند گناهى بزرگتر است، و شرك از قتل بزرگتر است. آنها با شما مى‌جنگند تا اگر بتوانند شما را از دينتان بازگردانند. از ميان شما آنها كه از دين خود بازگردند و كافر بميرند، اعمالشان در دنيا و آخرت تباه شده و جاودانه در جهنّم باشند.
از تو، در باره جنگ کردن در ماه حرام، سؤال می‌کنند؛ بگو: «جنگ در آن، (گناهی) بزرگ است؛ ولی جلوگیری از راه خدا (و گرایش مردم به آیین حق) و کفر ورزیدن نسبت به او و هتک احترام مسجد الحرام، و اخراج ساکنان آن، نزد خداوند مهمتر از آن است؛ و ایجاد فتنه، (و محیط نامساعد، که مردم را به کفر، تشویق و از ایمان بازمی‌دارد) حتّی از قتل بالاتر است. و مشرکان، پیوسته با شما می‌جنگند، تا اگر بتوانند شما را از آیینتان برگردانند؛ ولی کسی که از آیینش برگردد، و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک (گذشته) او، در دنیا و آخرت، برباد می‌رود؛ و آنان اهل دوزخند؛ و همیشه در آن خواهند بود.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
صد: صد و صدود گاهى به معنى منع و گاهى به معنى اعراض است (مفردات).
فتنه: امتحان. عذاب. شرك. (بقره/ 191)
حبط: باطل شدن. بى اثر شدن (قاموس قرآن).
نزول
محل نزول:
این آیه در مدینه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است.
شأن نزول:
مفسرين شأن و نزول اين آيه را به عبارات مختلف و معنى واحد ذكر نموده اند و ما آن را از روض الجنان كه تا اندازه اى مفصل ذكر نموده، نقل مى نمائيم: رسول خدا صلى الله عليه و آله پسرعمه خود عبدالله بن حجش را دو ماه قبل از جنگ بدر و هفده ماه بعد از هجرت در ماه جمادی الثانی مأمور به سريه اى فرمود و هشت مرد مهاجر را با وى همراه نمود.
(صاحب مجمع البيان گويد: كه هفده نفر را همراه وى نمود) و نامه اى به عبدالله داد و فرمود: نامه را باز نكند تا اين كه در منزل از مدينه بيرون برود و نيز فرمود: به نام خدا بيرون رود و مأموريت را انجام دهد. عبدالله بعد از طى دو منزل نامه را باز كرد و به ياران خود نشان داد و خواند پيامبر در آن نامه دستور داد تا به بطن نخله فرود آيد و راه كاروان قريش را بگيرد و سپس گفت: هر كه مايل است مي‌تواند در اين سريه شركت كند و نيز ممكن است شهادت نصيب وى بشود و هر كه مايل نيست راه خود را پيش گيرد و برود.
در اين ميان كاروان قريش كه از طائف مي‌آمدند، پديدار شد. در ميان كاروان عده اى از سران قريش كه از جمله آنها عمرو بن الحضرمى بود، وجود داشت. كاروان وقتى مسلمين را از دور ديدند ترسيدند و خواستند برگردند تا گرفتار مسلمين نشوند در اين ميان عبدالله بن حجش دستور داد سر يك نفر از اصحاب را بتراشند تا قريش گمان برند كه اينان به قصد انجام عمره به مكه مي‌روند.
لذا يك نفر از اصحاب را بنام عكاشة بن محض اسدى بنشاندند و مشغول تراشيدن سر او شدند مشركين قريش كه از دور تراشيدن سر را مشاهده كردند با ايمنى خاطر به حركت خود ادامه دادند و پنداشتند كه اينان زائر بوده و به قصد عمرة عازم مكه هستند و روزى كه اين دو گروه با هم برخوردند روز مشكوك بين آخر ماه جمادی الثانی و اول ماه رجب بود.
لذا اصحاب گفتند: اگر امشب صبر كنيم فردا حتما روز اول ماه رجب است و قتال و كارزار در آن حرام خواهد بود. لذا در همان روز جنگ را آغاز كردند. در مرحله نخست از صحابه واقد بن عبدالله السهمى تيرى به طرف كاروان رها كرد. اين تير به عمرو بن الحضرمى اصابت كرد و او را كشت با انداختن تير جنگ شروع شد. سپس جريان فتح مسلمين به پيامبر رسيد و مشركين در ميان مسلمين موضوع را به طرز ديگرى وانمود و جلوه داده و گفتند: محمد و يارانش مراعات حرمت ماه‌هاى حرام را نكردند. رسول خدا صلى الله عليه و آله از اين موضوع نگران گرديد و عبدالله را خواست، فرمود: من كه به شما گفته بودم در ماه رجب قتال و جنگ نكنيد عبدالله و اصحاب گفتند: يا رسول الله، ابن الحضرمى را كشتيم پس از آن شب، هلال ماه رجب را مشاهده كرديم. اكنون نمي‌دانيم آيا واقعا در ماه رجب بوده يا آخر جمادی الثانی، مردم در همين گفتگو بودند كه اين آيه نازل گرديد. شيخ بزرگوار ما اين موضوع را بسيار مختصر اشاره نمود ولى به عنوان شأن و نزول نياورده است.
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
«217» يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فِيهِ قُلْ قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ كُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ
«1». انجيل لوقا، باب 19، جمله 28.
«2». انجيل لوقا، باب 22، جمله 36.
«3». آل‌عمران، 147.
«4». مائده، 24.
«5». بقره، 246.
جلد 1 - صفحه 337
فَيَمُتْ وَ هُوَ كافِرٌ فَأُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ
(اى پيامبر!) از تو درباره‌ى جنگ در ماه حرام سؤال مى‌كنند، بگو: جنگ در آن ماهها (ذى‌القعدة، ذى‌الحجة، محرم و رجب، گناهى) بزرگ است، ولى بازداشتن (مردم) از راه خدا وكفر ورزيدن به او و (بازداشتن مردم از) مسجدالحرام و اخراج ساكنانش از آنجا، (گناهش) نزد خداوند بزرگتر است. (زيرا ايجاد) فتنه، از قتل بالاتر است. (مشركان) پيوسته با شما مى‌جنگند، تا اگر بتوانند شما را از دينتان برگردانند، و هر كس از شما كه از دينش برگردد و در حال كفر بميرد، اعمال آنان در دنيا و آخرت تباه مى‌شود و آنان اهل دوزخند و هميشه در آن خواهند بود.
نکته ها
مراد از كلمه «فتنة» در آيه، شرك، شكنجه، امتحان وبلوى است.
در تفاسير شيعه وسنى آمده است: رسول اكرم صلى الله عليه و آله شخصى را به نام عبداللّه بن جحش به همراه هشت نفر با نامه‌اى براى كسب اطلاعات از كفّار و مشركان فرستاد، امّا بعد از ملاقات، درگيرى پيش آمد و در اين بين رئيس گروه مقابل كشته شد و دو نفر از آنان به اسارت درآمده و اموالشان مصادره گرديد.
اين حادثه در اوّل ماه رجب كه از ماه‌هاى حرام است «1» واقع شده بود، در حالى كه اين گروه گمان كرده بودند كه آخر جمادى‌الثانى است، نه اوّل رجب. به هر حال اين قتال اشتباهاً در اوّل رجب صورت گرفت و كفّار اين موضوع را دستاويز قرار داده و شايع كردند كه مسلمانان احترام ماه‌هاى حرام را نگه نمى‌دارند.
در برابر اين تبليغات دشمنان، قرآن جواب مى‌دهد كه گرچه جنگ در ماه حرام واقع شده،
«1». از سنّت‌هاى ابراهيمى رايج در ميان عرب قبل از اسلام، احترام گذاشتن به چهار ماه رجب، ذى‌القعده، ذى‌الحجّه و محرم بود كه در اين ماهها، به هيچ جنگ و قتالى نمى‌پرداختند. اسلام نيز اين سنّت را امضا كرد و قتال و درگيرى در اين ماهها را تحريم نمود.
جلد 1 - صفحه 338
ولى اين قتال به اشتباه از سوى مسلمانان صورت گرفته است، در حالى كه شما مشركان به عمد مرتكب گناهانى شده‌ايد كه مجازات آنها به مراتب از قتال در ماه حرام بيشتر است.
بنابراين شما با داشتن سابقه‌ى آن همه جنايت ورسوايى وارتكاب گناهان بزرگ، نبايد اين عمل اشتباه را دستاويز قرار دهيد.
حبط عمل مرتد در دنيا، به اين است كه از فوائد اسلام محروم مى‌شود. زيرا كيفر او، جدايى از همسر مسلمان، محروميّت از ارث، قطع رابطه با مسلمانان، خروج از حمايت اسلام و در نهايت قتل است.
و حبط عمل او در آخرت، محو تمام كارهاى خير اوست. «حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ»
پیام ها
1- به شبهات، پاسخ مناسب بدهيد. «يَسْئَلُونَكَ ... قُلْ»
2- مسجد الحرام واهل آن، احترام ويژه دارند. «الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ»
3- تعيين اهميّت گناهان، بدست خداوند است. «إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ، الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ ...»
4- سلب امنيّت، مهمّ‌تر از قتل است. «وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ»
5- لازم است آرزوها، هدف‌ها و تلاش‌هاى دشمن خود را بشناسيم. «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ»
6- هجوم دشمن، توجيه كننده‌ى كفر و ارتداد شما نيست. «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ ... وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ ...»
7- دشمنان، همواره در كمين هستند وارتداد و كفر وپشت كردن به دينتان را مى‌خواهند وبه غير آن راضى نمى‌شوند. آنها دنبال پيروزى موقت نيستند، بلكه مى‌خواهند فرهنگ ومكتب شما را از بين ببرند. «حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ»
8- حسن عاقبت، ملاك ارزش است. چه بسا مسلمانانى كه كافر مرده‌اند. «فَيَمُتْ وَ هُوَ كافِرٌ»
9- ارزش ايمان و عقيده تا جايى است كه اگر ايمان رفت، اعمال صالح نيز حبط مى‌شود. «مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ ... حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ»
تفسير نور(10جلدى)، ج1، ص: 339
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فِيهِ قُلْ قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ كُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَ هُوَ كافِرٌ فَأُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (217)
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 386
شأن نزول: دو ماه از واقعه بدر، حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در جمادى الاخر، «عبد اللّه بن جحش» را بر هشت نفر امير نمود با نامه‌اى فرمود: در دو منزلى مدينه نامه را بگشا و عمل كن. مضمونش آنكه: با اصحاب خود به بطن نخله فرود آى سر راه قريش، و آنها را مقتول و اسير نموده غنيمت آنها را به مدينه آور. پس از رفتن و مشغول شدن به حرب تا غره شهر رجب را آخر جمادى الاخر تصور نموده، قتال نمودند. مشركين زبان اعتراض گشوده كه ماه حرام را حلال كرديد. خبر به حضرت رسيد، عبد اللّه را فرمود: من نگفتم در ماه حرام كشتن و اسيرى را ترك كن.
گفت: گمان نموديم آخر جمادى باشد، آخر روز معلوم شد. پس حضرت اسيران و غنايم رد نمود، قريش هم كتابى خدمت پيغمبر فرستادند و سؤال از قتال در ماه حرام نمودند؛ آيه شريفه نازل شد «1»:
يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ: سؤال مى‌كنند تو را از ماه حرام، قِتالٍ فِيهِ:
«1» تفسير مجمع البيان، جلد اوّل، صفحه 312 (با اندكى تفاوت)- منهج الصادقين، جلد اوّل، صفحه 464.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 387
مقاتله نمودن در آن. قُلْ قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ: بگو اى پيغمبر كارزار و جنگ در ماه حرام گناه بزرگ مى‌باشد. وَ صَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ: و بگو به آنها كه بازداشتن مردمان از راه خدا كه دين اسلام و آنچه موجب قرب بنده است به خدا از طاعات و عبادات و خيرات و مبرات، وَ كُفْرٌ بِهِ: و كافر شدن به خداى يگانه، وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ: و بازداشتن مردمان از مسجد الحرام، وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ: و بيرون نمودن اهل مسجد از مسجد كه پيغمبر و اصحاب او باشد از مكه كه بر مسجد مشتمل است، أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ: بزرگتر است نزد خدا از قتل، يعنى اين چهار چيز مذكوره: بازداشتن مردمان از اسلام، كافر شدن به خدا، منع مردمان از مسجد الحرام، و بيرون نمودن از مكه، كه از قريش صادر شده، بزرگتر است از حيث گناه نزد خدا از قتل خطائى كه از عبد اللّه و اصحابش واقع شده. وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ: و فتنه‌اى كه از قريش صادر شود از شرك و صدّ و منع و آنچه باعث فساد است، بزرگتر باشد از قتل به خطا، و اقبح و افضح باشد از آن. وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ: و هميشه مشركان به تعصب و عناد مقاتله كنند با شما مؤمنان، حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ: تا برگردانند شما را از دين شما كه اسلام است. اين كلام اخبار است از دوام عداوت كفار به مؤمنان و عدم انفكاك ايشان از آن تا آنكه مؤمنان را از دين اسلام بازدارند. إِنِ اسْتَطاعُوا: اگر بتوانند و قادر باشند.
بعد از آن بجهت مبالغه تهديد اهل اسلام فرمايد از ارتداد كه: وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ: و هر كه برگردد و مرتد شود از دين خود كه اسلام است، فَيَمُتْ وَ هُوَ كافِرٌ: پس بميرد و حال آنكه كافر باشد، يعنى به ارتداد باقى ماند تا بميرد، فَأُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ: پس آن گروه مرتد، باطل شود عملهاى صالح آنها از ايمان و طاعات، فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ: در دنيا و آخرت، اما در دنيا كه استحقاق مال و زن و ميراث از ايشان مسلوب گردد، و اما در آخرت كه مستحق ثواب نخواهند بود. وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ: و آن جماعت مرتد ملازم آتش جهنم، هُمْ فِيها خالِدُونَ: ايشان در جهنم و
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 388
عذاب مخلد و دائم باشند كه خلاصى از عقاب براى آنها نخواهد بود.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فِيهِ قُلْ قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ كُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَ هُوَ كافِرٌ فَأُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (217)
ترجمه
ميپرسند تو را از ماه حرام جنگ نمودن در آن بگو جنگ كردن در آن بزرگ است و بازداشتن از راه خدا و كفر باو و باز داشتن از مسجد الحرام و بيرون كردن اهلش را از آن بزرگتر است نزد خدا و فتنه بزرگتر است از كشتن و هميشه آنان جنگ ميكنند با شما تا برگردانند شما را از دينتان اگر بتوانند و كسيكه برگردد از شما از دينش پس بميرد با آنكه كافر باشد پس آنان نابود شود عملهاشان در دنيا و آخرت و آنگروه اهل آتشند ايشان در آن جاويدانند.
تفسير
بعد از آنكه پيغمبر (ص) از مكه بمدينه هجرت فرمود عبد اللّه بن جحش پسر عمه خود را مأمور نمود با چند نفر از اصحاب كه مترصد قافله قريش باشند آنها هم اطاعت نموده رفتند تا آنكه در بطن نخله كه بين مكه و طائف است بكاروان قريش برخوردند آنها چون اصحاب پيغمبر (ص) را ديدند ترسيدند و مهياى جنگ شدند ولى عبد اللّه بن جحش تدبيرى نمود فورا امر به تراشيدن سرها كرد چون آنها مشاهده نمودند كه اصحاب پيغمبر (ص) مشغول تراشيدن سر هستند تصور كردند حضرات براى زيارت خانه كعبه آمده‌اند لذا اسلحه خود را كنار گذاردند ناگاه عبد اللّه فرمان حمله داد مسلمانان كفار را كشتند دو نفر را هم اسير كردند و با تمام غنائم وارد مدينه شدند و عمرو بن عبد اللّه حضرمى كه اول مشركى است كه در اسلام كشته شده در اين قافله بود و اينواقعه در غره رجب اتفاق افتاد و اهل شرك شروع بطعن بر اهل اسلام نمودند كه شما حرمت ماه حرامرا برديد پيغمبر (ص) از عبد اللّه مذكور مؤاخذه نمود كه چرا در ماه حرام اقدام بجنگ نمودى او اعتذار جست بآنكه ما نميدانستيم ماه رجب داخل شده است و شب بعد كه هلال را ديديم بنظر دو شبه ميايد پشيمان شديم كه چرا بدون دقت اينعمل را نموديم با اينوصف پيغمبر (ص) غنائم و اسيران را
جلد 1 صفحه 272
تصرف ننموده بكفار مسترد فرمود و مجاهدين متزلزل شدند كه مبادا توبه آنها قبول نشود و مقصر شده باشند لذا متوسل بذيل عنايت ختمى مرتبت شدند و عرض نمودند كه ما از آستانت رخ نتابيم تا آيه كه مبشر قبول توبه باشد بيابيم در اين اوان مكتوبى هم از اكابر قريش حضور مبارك حضرت رسول (ص) آوردند كه بر سبيل طعن و ملامت سؤال از قتال در ماه حرام در آن مكتوب شده بود لذا اين آيه شريفه نازل شد كه متضمن جواب آنها است و مشعر بقبول توبه مسلمانان باين تقريب كه قتال در شهر حرام اگرچه خطاى بزرگى است ولى بازداشتن مردمرا از راه خدا كه قبول دين اسلام است و كفر بخداوند و بمسجد الحرام بنابر آنكه عطف بر ضمير مجرور بدون اعاده جار جائز باشد يا بازداشتن مردمرا از زيارت كعبه و عبادت در مسجد الحرام بنابر آنكه عطف بر سبيل اللّه باشد و فاصله مضر نباشد براى اتحاد معنوى كفر بخدا با منع از راه خدا يا آنكه مضاف مقدر باشد اين امور و بيرون كردن اهل مسجد- الحرام را كه اهل مكه‌اند و مراد پيغمبر (ص) و مسلمانان است از آنجا گناهانى است كه معصيت آنها بمراتب زيادتر است از قتال در ماه حرام و اين چهار گناه كه از شما بروز كرده چون مستلزم فتنه و فساد است در عالم بزرگتر است از قتل چند نفر مشرك در وقت ممنوع آنهم اشتباها و اينكه قتال و صد منكّر واقع شده است براى اشاره بعدم كليّت حكم است زيرا در بعضى از موارد جائز است و تنكير كفر شايد براى مراعات انسجام با آنها باشد تا اينجا روى سخن با كفار بود و پس از اين بمسلمانان توجه فرموده براى تنبه و تسليت خاطر ايشان مى‌فرمايد شما از اينعمل براى پيش دستى خودتان در جنگ با آنها نادم نباشيد زيرا آنها در كمين شما هستند و با شما عداوت دينى دارند و تا شما را از دين خودتان خارج نكنند از شما دست برنميدارند و با اينحال اگر كسى پيشدستى كند ملوم نيست و از اينجا جواب بعضى از معاندين اسلام كه ميگويند اسلام دينى است كه بقهر و غلبه تحميل بر مردم شده است واضح ميشود كه چون كفار پيغمبر (ص) و مسلمانان را از معبد و موطن اصلى خودشان اخراج نموده بودند و مانع از تبليغات آن حضرت و عمل مسلمانان بوظائف دينى خودشان بودند و ميخواستند ايشانرا قهرا و جبرا همرنگ و همكيش خودشان كنند مسلمانان هم ناچار بودند كه انتهار فرصت كنند و نگذارند عده و عده آنها تكميل شود و يكمرتبه
جلد 1 صفحه 273
حمله كنند وقتى كه اينها ديگر نتوانند دفاع نمايند چون اين قاعده عقلى است كه وقتى دشمن در كمين انسان است انسان هم بايد در كمين او باشد و الا مقهور ميشود و از اينجا نكته ديگرى هم مفهوم ميشود كه قرآن از آن اخبار بغيب فرموده است و آن آنستكه اين مقاتله و مبارزه تا روز قيامت يا ظهور امام زمان (ع) باقى است چنانچه در صدر اسلام صدق اين گفتار ظاهر گرديد كفار مكه بعد از اين واقعه مكرر لشگركشى كرده براى استيصال مسلمانان روى بمدينه آوردند و مسلمانان دفاع نمودند و تا كنونهم اين رويه باقى است نهايت آنكه تا جامعه مسلمانان بر حسب ظاهر اتحادى داشتند و اگر مذاهب مختلفه هم بود در مقابل كفر با يكديگر اتفاق مينمودند و سلطنت اسلامى بنام دين در دنيا معرفى شده بود و يكى شناخته ميشد شوكت و عظمت اسلام محفوظ بود و تقريبا از آغاز جنگ صليب و تجزيه ممالك اسلامى روز بروز غلبه كفر بر اسلام ظاهر و آشكار گرديد تا اين زمان كه جز اسمى از آن باقى نمانده است و باز آنها كوشش دارند كه اين اسم را هم از ميان بردارند و ما بكلى غافليم و در تمام اعمال و افعال از آنها تبعيت و تقليد مى‌نمائيم بدوا از حيث شكل و هيئت بود بعدا بآداب و اخلاق سرايت كرد اخيرا باعمال و عقايد خداوند عاقبت ما را بخير فرمايد شايد مراد از آنكه فرموده‌اند كسيكه شبيه كند خود را بقومى از آنها است همين باشد يعنى عاقبت از آنها ميشود نه آنكه فعلا از آنها است از مقصد دور شديم خلاصه آنكه چون عداوت كفار با مسلمانان عداوت دينى است تا بمراد خودشان كه كفر مسلمانان است نرسند دست بردار نيستند ولى اين مشروط است كه بتوانند بمراد خودشان برسند و انشاء اللّه تعالى نخواهند رسيد و كسيكه برگردد از دين اسلام بكفر و بميرد در آنحال ثمرات اسلام از او فوت ميشود در دنيا و مسلمانان باحكام ارتداد در باره او عمل مينمايند و محو ميشود ثواب اعمال او در آخرت زيرا ارتداد مانع از قبول اعمال است و معلوم ميشود عمل بنحوى صادر نشده بود كه عامل مستحق ثواب باشد نه آنكه استحقاق ثابت بوده و بواسطه ارتداد رفع شود چون حبط اعمال باين نحو باطل است و ارتداد هم مانند ساير اقسام كفر موجب خلود در نار است.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
يَسئَلُونَك‌َ عَنِ الشَّهرِ الحَرام‌ِ قِتالٍ فِيهِ قُل قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَ صَدٌّ عَن سَبِيلِ اللّه‌ِ وَ كُفرٌ بِهِ وَ المَسجِدِ الحَرام‌ِ وَ إِخراج‌ُ أَهلِه‌ِ مِنه‌ُ أَكبَرُ عِندَ اللّه‌ِ وَ الفِتنَةُ أَكبَرُ مِنَ القَتل‌ِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُم حَتّي يَرُدُّوكُم عَن دِينِكُم إِنِ استَطاعُوا وَ مَن يَرتَدِد مِنكُم عَن دِينِهِ فَيَمُت وَ هُوَ كافِرٌ فَأُولئِكَ حَبِطَت أَعمالُهُم فِي الدُّنيا وَ الآخِرَةِ وَ أُولئِكَ أَصحاب‌ُ النّارِ هُم فِيها خالِدُونَ (217)
(از تو از جنگ نمودن در ماه حرام ميپرسند، بگو جنگ كردن در ماه حرام گناه بزرگ است و منع نمودن از راه خدا (جلو گيري از عبادت او) و كفر باو و جلوگيري از مسجد الحرام و بيرون كردن اهل مسجد الحرام از آن، گناه اينها بزرگتر است از قتل در مسجد الحرام و فتنه بزرگتر از قتل است، و اينان «اگر توانند» پيوسته با شما قتال ميكنند تا شما را از دينتان برگردانند، و كسي که از شما از دينش برگردد و در حال كفر بميرد، اينان اعمالشان در دنيا و آخرت باطل ميشود و اينان ياران آتش و در آن جاودانند) و يَسئَلُونَك‌َ عَنِ الشَّهرِ الحَرام‌ِ قِتالٍ فِيهِ در تفسير قمي و مجمع و ساير تفاسير در شأن نزول آيه روايت كرده‌اند که پيغمبر اكرم صلّي اللّه عليه و آله و سلّم بعد از هجرت بمدينه برياست عبد اللّه بن جحش سريّه که هفت يا هشت نفر بودند بجانب بطن نخله فرستاد که اخباري از قريش كشف كنند و آنان را بقتال امر نفرمود و اينان در بطن نخلة بقافله قريش که برياست عمرو بن الحضرمي بود و مال التجاره از طائف
جلد 2 - صفحه 418
داشتند برخورد نموده و با آنها مقاتله نموده و عمرو را كشتند و دو نفر از آنان را اسير نموده و با مال التجارة آنها بطرف مدينه رهسپار شدند و اينکه مقاتله در روز اول ماه رجب بود، و در بعض روايات دارد که در روز آخر ماه جمادي الثانية بوده و شك داشتند که آخر ماه است يا اول ماه در هر صورت پيغمبر و يارانش مورد طعن مشركين قرار گرفتند به اينكه حرمت شهر حرام را از بين بردند و از طرفي مؤمنين هم اينکه مسئله بر ايشان پيش آمد که آيا قتال در شهر حرام، حرام يا جايز است آيه نازل شد يَسئَلُونَك‌َ عَنِ الشَّهرِ الحَرام‌ِ قِتالٍ فِيهِ كلمه قتال در آيه بدل اشتمال الشهر الحرام است يعني يسئلونك عن القتال في الشهر الحرام و ممكن است بتقدير عن باشد يعني عن قتال فيه و هر دو يكي است سؤال كننده بعضي گفتند كفار قريش بودند که بنحو اعتراض بر نبي صلّي اللّه عليه و آله و سلّم اينکه سؤال را نمودند که چيزي را که جميع طوايف عرب حرام ميدانند شما چگونه مباح ميشماريد؟ و بعضي گفتند مسلمين بودند که از حرمت و جواز قتال در ماه حرام در مذهب اسلام پرسيدند و مراد از شهر حرام در آيه شهر رجب است اگر چه حكم به تنقيح مناط قطعي در همه شهرهاي حرام جاري است و رجب را شهر حرام گفتند بهمين مناسبت که قتال در آن نزد عرب حرام بود و آن را رجب الاصم هم گفتند زيرا صداي قعقعه سلاح در آن شنيده نميشد و منزع الاسنه نيز آن را ناميدند زيرا سنان و نيزه‌ها در اينکه ماه كنار گذارده ميشد و بعضي گفتند شهر حرام براي احترام آن گفتند چون زمان اتيان عمره بود.
قُل قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ اي پيغمبر گرامي بگو که جنگ كردن در ماه حرام گناه بزرگ است ولي كارهايي که مشركين نسبت به پيغمبر و مسلمين نمودند از قتال در ماه حرام بزرگتر است و آنها را در جملات بعد بيان ميفرمايد.
وَ صَدٌّ عَن سَبِيلِ اللّه‌ِ وَ كُفرٌ بِهِ وَ المَسجِدِ الحَرام‌ِ صدّ بمعني منع است و
جلد 2 - صفحه 419
از سبيل اللّه وظائف ديني است و المسجد الحرام عطف بر سبيل اللّه است يعني جلوگيري از انجام وظائف عبادي مسلمانان و كافر شدن بخدا و شرك باو و منع نمودن مسلمين از مسجد الحرام.
وَ إِخراج‌ُ أَهلِه‌ِ مِنه‌ُ أَكبَرُ عِندَ اللّه‌ِ و بيرون نمودن اهل مسجد الحرام را از آن که مراد پيغمبر اكرم صلّي اللّه عليه و آله و سلّم و مهاجرين ميباشند که از ترس كفار قريش هجرت نمودند، گناه اينها بزرگتر است نزد خدا از جنگ كردن در ماه حرام.
وَ الفِتنَةُ أَكبَرُ مِنَ القَتل‌ِ و فتنه يعني فساد و شرك و كفر و اذيت بمسلمين بزرگتر از قتل است، اشاره به اينكه كفار قريش بجناياتي از قبيل صد و كفر و اخراج و غيره که خود مرتكب ميشوند اعتراض نميكنند ولي بقتل عمرو بن حضرمي که در ماه رجب شده اعتراض مينمايند و حال آنكه عمليات فتنه انگيز آنان بزرگتر از قتل است.
وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُم حَتّي يَرُدُّوكُم عَن دِينِكُم اينان پيوسته بقتال با شما ادامه ميدهند و دست از جنگ با شما بر نميدارند تا شما را از دينتان برگردانند يعني اگر بتوانند بهر وسيله هست ميخواهند شما را از اسلام برگردانند.
وَ مَن يَرتَدِد مِنكُم عَن دِينِهِ فَيَمُت وَ هُوَ كافِرٌ ولي بايد شما بدانيد هر كس از شما از دين خود برگردد و در حال كفر بميرد، عذاب او سخت و امر او مشكل و ارتداد و كفر ثانوي او بدتر از كفر اولي اوست.
و جمله فَيَمُت وَ هُوَ كافِرٌ دليل بر قبول توبه مرتد است زيرا اگر برگشت و توبه نمود در حال كفر نمرده و خدا توبه او را مي‌پذيرد.
فَأُولئِكَ حَبِطَت أَعمالُهُم فِي الدُّنيا وَ الآخِرَةِ و اگر در حال كفر مرد جميع عبادات و اعمال او که در زمان اسلامش بجاي آورده بود از بين ميرود و هيچ اجر و ثوابي بر آنها نيست نه در دنيا و نه در آخرت، و مسئله حبط و تكفير که در علم
جلد 2 - صفحه 420
كلام مورد بحث است عبارت از اينست که معصيتي عبادتي را از بين ببرد و يا عبادتي معصيتي را بپوشاند و محو سازد، و تحقيق در اينکه مسئله اينست که اسلام جميع گناهاني را که در دوران كفر بجاي آورده تكفير و محو ميكند چنانچه گفته‌اند «
الاسلام يجب‌ّ ما قبله
» و كفر همه عبادات را باطل و نابود مينمايد زيرا چنانچه شرط صحت عبادت اسلام و ايمان است، موافاة يعني بقاء بر اسلام و ايمان تا آخر عمر هم شرط صحت است و اگر كافر شود كاشف از اينست که از اول ايمان واقعي نداشته و عبادات او صحيح نبوده است.
و امّا غير اسلام و كفر از عبادات يا معاصي تكفير و احباط آنها نسبت بساير اعمال ثابت نيست بنص آيه شريفه فَمَن يَعمَل مِثقال‌َ ذَرَّةٍ خَيراً يَرَه‌ُ وَ مَن يَعمَل مِثقال‌َ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَه‌ُ«1» که صريح است در اينكه هر كس هر عملي از خوب يا بد انجام دهد جزاي آن را مي‌بيند.
وَ أُولئِكَ أَصحاب‌ُ النّارِ هُم فِيها خالِدُونَ شرح اينکه جمله مكرر گذشته است
برگزیده تفسیر نمونه
اشاره
آیه 217
شأن نزول:
پیش از جنگ «بدر» پیامبر اسلام صلّی اللّه علیه و آله «عبد اللّه بن جحش» را طلبید و نامه‌ای به او داد، به او فرمان داد پس از آن که دو روز راه پیمود، نامه را بگشاید و طبق آن عمل کند، او پس از دو روز طی طریق نامه را گشود و چنین یافت: «پس از آن که نامه را باز کردی تا «نخله» (زمینی که بین مکه و طائف است) پیش برو و در آنجا وضع قریش را زیر نظر بگیر».
ج1، ص196
هنگامی که به «نخله» رسیدند به قافله‌ای از قریش بر خورد کردند به آنها حمله کردند «عمر و بن حضرمی» را کشتند و قافله را با دو نفر نزد پیامبر صلّی اللّه علیه و آله آوردند، پیغمبر به آنان فرمود: من به شما دستور نداده بودم که در ماههای حرام نبرد کنید، مشرکان نیز زبان به طعن گشودند که محمد صلّی اللّه علیه و آله جنگ و خونریزی را در ماههای حرام حلال شمرده، آیه مورد بحث نازل شد و سپس «عبد اللّه بن جحش» و همراهانش اظهار کردند که در این راه برای درک ثواب جهاد کوشش کرده‌اند و از پیامبر پرسیدند که آیا اجر مجاهدان را دارند یا نه؟ آیه بعد (آیه 218) نازل گردید.
تفسیر:
این آیه در صدد پاسخ گویی به پاره‌ای از سؤالات در باره جهاد و استثناهای آن است، نخست می‌فرماید: «از تو در باره جنگ کردن در ماههای حرام سؤال می‌کنند» (یَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فِیهِ).
سپس می‌افزاید: «به آنها بگو: جنگ در آن (گناه) بزرگی است» (قُلْ قِتالٌ فِیهِ کَبِیرٌ).
و به این ترتیب سنتی را که از زمانهای قدیم و اعصار انبیای پیشین در میان عرب در مورد تحریم پیکار در ماههای حرام (رجب، ذی القعده، ذی الحجه و محرم) وجود داشته با قاطعیت امضا می‌کند.
سپس می‌فرماید: چنین نیست که این قانون استثنایی نداشته باشد، نباید اجازه داد گروهی فاسد و مفسد زیر چتر این قانون هر ظلم و فساد و گناهی را مرتکب شوند درست است که جهاد در ماه حرام مهم است «ولی جلوگیری از راه خدا و کفر ورزیدن نسبت به او و هتک احترام مسجد الحرام، و خارج کردن و تبعید نمودن ساکنان آن، نزد خداوند از آن مهمتر است» (وَ صَدٌّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَ کُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَکْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ).
سپس می‌افزاید: «ایجاد فتنه (و منحرف ساختن مردم از دین خدا) از قتل هم بالاتر است» (وَ الْفِتْنَةُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ).
چرا که آن جنایتی است بر جسم انسان و این جنایتی است بر جان و روح و ایمان انسان، و بعد چنین ادامه می‌دهد که مسلمانان نباید تحت تأثیر تبلیغات
ج1، ص197
انحرافی مشرکان قرار گیرند، زیرا «آنها دائما با شما می‌جنگند تا اگر بتوانند شما را از دینتان باز گردانند» و در واقع به کمتر از این قانع نیستند (وَ لا یَزالُونَ یُقاتِلُونَکُمْ حَتَّی یَرُدُّوکُمْ عَنْ دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا).
بنابراین، محکم در برابر آنها بایستید، و به وسوسه‌های آنها در زمینه ماه حرام و غیر آن اعتنا نکنید و بعد به مسلمانان در زمینه بازگشت از دین خدا هشدار جدی داده می‌گوید: «هر کس از شما مرتد شود و از دینش برگردد، و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک او در دنیا و آخرت بر باد می‌رود و آنها اهل دوزخند و جاودانه در آن می‌مانند» (وَ مَنْ یَرْتَدِدْ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَیَمُتْ وَ هُوَ کافِرٌ فَأُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ).
چه مجازاتی از این سخت‌تر و وحشتناکتر که تمام اعمال نیک انسان نابود شود.
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
ترجمه تفسیر المیزان
تفسیر خسروی
تفسیر عاملی
تفسیر جامع
تفسیر های عربی
تفسیر المیزان
تفسیر مجمع البیان
تفسیر نور الثقلین
تفسیر الصافی
تفسیر الکاشف
پانویس
- ↑ تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی
- ↑ طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 1، ص 111.
- ↑ تفاسير على بن ابراهيم و روض الجنان و مجمع البيان و برهان از خاصه و جامع البيان و ابن ابى‌حاتم و نيز طبرانى در كبير و بيهقى در سنن از عامه.
- ↑ محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 75.
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.