غسلین

غِسْلِین غذایی که به گفته قرآن، دوزخیان از آن می‌خورند. این واژه به معنای چرکاب است و تنها یک‎بار در قرآن در سوره حاقه به کار رفته است. در این سوره آمده است که اهل جهنم غذایی جز غسلین ندارند. در یکی از زیارتنامه‌های امام حسین(ع) اشاره شده است که غذای دشمنان پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) در جهنم، غسلین است.

معنا

راغب اصفهانی، غسلین را چرکابه بدن‌های کفار در جهنم دانسته است.ٰ مفسران قرآن آن را ‌به‌ معنای چرک و خونابه‌ای گرفته‌اند که از بدن دوزخیان می‌ریزد.

در قرآن

غسلین فقط یک‌بار در قرآن و به معنای غذایی برای دوزخیان به‌کار رفته است. در سوره حاقه آمده است که گنهکاران و مجرمان در جهنم غذایی جز غسلین ندارند: «وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِینٍ. لَا یأْکلُهُ إِلَّا الْخَاطِؤُونَ» (و خوراکی جز چرکابه ندارد که آن را جز خطاکاران نمی‌خورند).

غذای جهنمیان

چرا درسوره غایشه آیه ۶ درباره غذای جهنمیان آمده است: «لَیسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِیعٍ» یعنی: خوراکی جز خار خشک ندارند. مفسران شیعه در پاسخ به این پرسش که به راستی غذای جهنمیان چیست چندین پاسخ داده‌اند. از گفته آنان بر می‌آید که دوزخیان در طبقات مختلفی هستند و هریک از این طبقات، غذای مخصوص دارند.

در احادیث

فرشتگان دوزخ، چرک‌ها و خون‌هایی را که از بدن جهنمیان فرو می‌ریزد، جمع می‌کنند و به گنهکاران می‌خورانند. از پیامبر(ص) نقل شده است که اگر یک سطل از غسلین در شرق عالم ریخته شود، بر اثر آن جمجمه کسانی که در غرب عالم‌اند، به جوش می‌آید. در تفسیر علی بن ابراهیم «غاصبان حقوق آل محمد(ع) را از مصادیق دوزخیانی برشمرده که غذای آنان از «غسلین» است. در یکی از زیارتنامه‌های امام حسین(ع) اشاره شده که غذای دشمنان پیامبر و اهل بیت(ع) در جهنم، غسلین است.

جستارهای وابسته

  • حمیم

پانویس

  1. راغب اصفهانی، مفردات، ۱۴۱۲ق، ذیل واژه غسل، ص۶۰۷.
  2. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳ش، ج۲۴، ص۴۷۱.
  3. سوره حاقه، آیه ۳۷ و ۳۸.
  4. مکارم، تفسیر نمونه، ج۲۴ ص۴۷۴
  5. شیخ طوسی، أمالی، ۱۴۱۴ق، ص۵۳۳، ح۱۱۶۲.
  6. قمی، تفسیر قمی، ۱۴۰۴ ق، ج۲ ص۳۸۴.
  7. شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۵۷.

منابع

  • راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق صفوان عدنان الداودی، بیروت،‌دار القلم، ۱۴۱۲ق.
  • مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه‌، تهران،‌دار الکتب الاسلامیة، ۱۳۷۳ش.
  • طوسی، محمد بن الحسن، تهذیب الاحکام، تهران، دارالکتب، ۱۴۰۷ق.
  • طوسی، محمد بن الحسن، الأمالی، قم، دارالثقافه، ۱۴۱۴ق.
  • قمی،علی بن ابراهیم, تفسیر القمی, قم دارالکتاب،۱۴۰۴ق.