طاهریان

طاهریان
قلمرو طاهریان
اطلاعات حکومت
بنیانگذار	طاهر بن حسین ملقب به ذوالیمینین
سال تأسیس	۲۰۶ق
گستره جغرافیایی	خراسان
نوع حکومت	نیمه مستقل محلی
انقراض	سال ۲۵۹ قمری
علت انقراض	توسط صفاریان
افراد
حاکمان مشهور	طاهر بن حسین ، طلحه بن طاهر ، عبدالله بن طاهر ، طاهر بن عبدالله ، محمد بن طاهر

طاهریان، یکی از خاندان‌های با نفوذ و قدرتمند دستگاه خلافت عباسی در زمان مامون بودند که امارت خراسان را از سال ۲۰۶ق بر عهده گرفتند و به شکل موروثی تا سال ۲۵۶ق بر مناطقی از شرق ایران حکومت کردند. تاریخ‌نگاران، حکومت طاهریان بر خراسان را نخستین حکومت نیمه مستقل ایران بعد از ورود اسلام به این سرزمین دانسته‌اند. درباره تمایل طاهریان به تشیع گزارش‌های ضد و نقیضی در منابع تاریخی منعکس شده و در حالی که برخی از روایات نشان از تمایل و علاقه طاهریان به آل علی و حتی نزدیکی آنان به تشیع دارد، روایاتی دیگر از رفتار سختگیرانه و دشمنی آنان با برخی از شیعیان و علویان حکایت می‌کند.

نسب و پیشینه

نسب طاهریان را چنین بر شمرده‌اند: طاهر بن حسین بن مصعب بن رزیق بن ماهان. منابع تاریخی، طاهریان را ایرانی تبار دانسته‌اند. با این حال طاهریان به قبیله خزاعه وابسته بودند و از این رو با نسب خزاعی خوانده می‌شدند. مصعب بن رزیق دبیر سلیمان بن کثیر خزاعی، داعی عباسی بود و پیوند طاهریان با عباسیان از آن زمان به وجود آمده بود. بعدها مصعب از سوی مهدی عباسی، والی شهر پوشنگ در خراسان بزرگ شد.

طاهر بن حسین در زمان حضور مامون در خراسان، به وی پیوست و یکی از فرماندهان سپاه وی در مبارزه با برادرش امین بود. طاهر بعد از فتح بغداد، مدتی را بر این شهر حاکم شد و بعد از چندی رئیس شرطه (نیروی نظامی که وظایفی شبیه پلیس امروز داشتند) بغداد شد. ریاست شرطه بغداد تا مدتی در خاندان طاهریان باقی ماند، به شکلی که هر گاه یکی از طاهریان به امارت خراسان می‌رفت، پسر یا برادرش در بغداد بر منصب رئیس شرطه بغداد می‌نشست.

حکومت طاهریان در خراسان

نخستین فرد از خاندان طاهریان که بر خراسان حاکم شد، طاهر بن حسین ملقب به ذوالیمینین بود. او در ۱۵۹ق در پوشنگ به دنیا آمد. طاهر بن حسین یکی از سرداران مامون بود که نقش موثری در پیروزی او بر برادرش امین و تصرف عراق داشت. بعد از اینکه مامون مرکز خلافت خود را از خراسان به عراق برد، طاهر بن حسین را حاکم خراسان و شرق ایران کرد.

حکومت‌های ایران پس از اسلام
نام حکومت خلفای راشدین بنی‌امیه بنی‌عباس طاهریان صفاریان علویان طبرستان سامانیان زیاریان آل بویه غزنویان سلجوقیان خوارزمشاهیان ایلخانان تیموریان صفویان افغانان افشار زند قاجار پهلوی جمهوری اسلامی	دورهٔ حکومت ۱۶ - ۴۰ ۴۱ - ۱۳۰ ۱۳۱ - ۲۰۵ ۲۰۵ - ۲۵۹ق ۲۴۷ - ۲۸۷ق ۲۵۰ - ۳۱۶ق ۲۶۱ - ۳۸۹ق ۳۱۵ - ۴۶۲ق ۳۲۰ - ۴۴۰ق ۳۸۸ - ۵۵۵ق ۴۲۹ - ۵۹۰ ۴۷۰ - ۶۱۷ق ۶۵۴ - ۷۳۶ق ۷۷۱ - ۹۰۳ق ۹۰۷ - ۱۱۳۳ق ۱۱۳۳ - ۱۱۴۲ ۱۱۴۸ - ۱۱۶۱ق ۱۱۶۳ - ۱۲۰۹ق ۱۲۰۹ - ۱۳۴۵ق ۱۳۴۵ق (۱۳۰۴ش)- ۱۳۵۷ش ۱۳۵۷ش- ...	بنیان‌گذار ابوبکر معاویه سفاح طاهر ذوالیمینین یعقوب لیث داعی کبیر نصر اول مرداویج پسر زیار عمادالدوله علی سلطان محمود طغرل بیک انوشتکین غرجه هولاکو خان تیمور گورکانی شاه اسماعیل اول محمود افغان نادرشاه کریم خان زند آقامحمدخان رضا شاه امام خمینی

حکومت طاهریان نخستین حکومت نیمه مستقل در سرزمین ایران بعد از ورود اسلام بود. با اینکه مشروعیت حکومت طاهریان، از سوی خلیفه و قدرت آنان با حکم و اجازه خلیفه بود، اما امارت بر خراسان بین فرزندان طاهر ادامه یافت و آنان در حیطه حکومت خود به استقلال حکمرانی می‌کردند. رقبای آنان در شمال، حکومت علویان طبرستان زیدی بودند و در جنوب صفاریان بودند که در آغاز بر سیستان حکومت می‌کردند و سپس قلمروی خود را به خراسان گسترش دادند و در سال ۲۵۹ قمری با شکست طاهریان، جانشین آنان شدند.

حاکمان طاهری بر خراسان و مدت حکومت هر یک از آنان چنین است:

• طاهر بن حسین (۲۰۵-۲۰۷)
• طلحه بن طاهر (۲۰۷-۲۱۳)
• عبدالله بن طاهر (۲۱۳-۲۳۰)
• طاهر بن عبدالله (۲۳۰-۲۴۸)
• محمد بن طاهر (۲۴۸-۲۵۹)

گرایش طاهریان به تشیع

در منابع تاریخی روایات متضادی درباره رفتار طاهریان در برابر شیعیان ثبت شده که تصمیم گیری درباره تمایل یا عدم تمایل آنان به تشیع را دشوار می‌سازد.

شواهد شیعه بودن طاهریان

بر اساس گزارشی مشهور، طاهر بن حسین در روز آخر زندگی خود، در سال ۲۰۷ هجری نام مامون را از خطبه‌انداخت و بر اساس برخی روایات، به همین دلیل در همان شب طاهر را زهر خوراندند و به قتل رساندند. بر اساس گزارش برخی از منابع متاخر طاهر بن حسین نه تنها نام مامون را از خطبه‌انداخت بلکه در عوض به نام قاسم بن علی یکی از نوادگان امام سجاد(ع) خطبه خواند.

نویسندگان طرفدار نظریه شیعه بودن طاهر بن حسین، افزون بر این روایت، که دلیل اصلی نویسندگان در انتساب تشیع به طاهریان است، شواهدی دیگری از زندگی طاهر بن حسین مطرح کرده‌اند از جمله اینکه او پیوندهای خانوادگی با شیعیان داشت و هنگامی که امام رضا(ع) به خراسان آمد دیداری با آن حضرت داشت و او را احترام کرد و با او بیعت نمود.

درباره علاقه سایر طاهریان به شیعیان نیز شواهدی در منابع تاریخی وجود دارد. از جمله اینکه برخی گفته‌اند سلیمان بن عبدالله بن طاهر که فرمانده نبرد با حسن بن زید علوی بود به دلیل تمایل به علویان در این جنگ سستی کرد و از حسن بن زید شکست خورد.

بر اساس گزارشی دیگر، زمانی از عبدالله بن طاهر نزد مامون سعایت کردند و از علاقه او به اولاد حضرت علی (ع) سخن راندند و مامون برای اینکه او را امتحان کند، جاسوسی را نزد عبدالله فرستاد که او را به امامت قاسم بن ابراهیم بن طباطبا دعوت کند اما عبدالله بن طاهر از خیانت به مامون امنتاع کرد. برخی این داستان را دلیلی بر شیعه نبودن طاهریان دانسته‌اند اما نقل چنین حکایتی به خودی خود نشان دهنده وجود شایعاتی درباره تشیع طاهریان است.

شواهد شیعه نبودن طاهریان

نویسندگانی که مخالف نظریه تشیع طاهریان هستند، روایت خطبه خواندن طاهر به نام یکی از علویان را قابل اعتماد نمی‌دانند و اظهار علاقه او به امام رضا (ع) را نیز در راستای سیاست‌های مامون تفسیر می‌کنند و در مجموع دلایل تشیع طاهریان را ضعیف می‌دانند. برخی از پژوهشگران نیز با بررسی رفتار سیاسی طاهریان در برابر عباسیان، این خاندان را از پیروان سرسخت و وفادار عباسیان به شمار آورده‌اند. آنان در عوض به برخی گزارش‌های تاریخی استناد می‌کنند که نشان دهنده رفتار دشمنانه برخی از اعضای خاندان طاهریان با شیعیان است.

درباره خود طاهر بن حسین نقل شده که هنگامی که در جنگ با امین بغداد را تصرف کرد و با مخالفت گروهی از علویان و شیعیان این شهر مواجه شد، با آنان بد رفتاری کرد و اموالشان را مصادره کرد. از دیگر دلایل دشمنی طاهریان با شیعیان، کشته شدن یحیی بن عمر بن یحیی علوی به دست محمد بن عبدالله بن طاهر است. یحیی بن عمر در زمان مستعین به سال ۲۵۰ هجری در کوفه خروج کرد و خلیفه محمد بن عبدالله بن طاهر را رئیس شرطه بغداد بود، برای مقابله با او گسیل کرد و او یحیی را شکست داد و به قتل رساند.

شاهد دیگر نیز اخراج فضل بن شاذان از نیشابور به فرمان عبدالله بن طاهر و نیز کشته شدن ابو یحیی احمد بن داود جرجانی از مولفان شیعه مذهب به دست محمد بن طاهر است.

پانویس

منابع