توابین
تَوّابین (به‌معنای توبه‌کنندگان) گروهی از شیعیان کوفه که در سال ۶۵ قمری به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی به خونخواهی امام حسین(ع) قیام کردند و بسیاری از آنان در جنگ با سپاه ابن زیاد در منطقه «عین الورده» به شهادت رسیدند.
قیام
قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از واقعه عاشورا است. که با هدف خونخواهی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، در سال ۶۵ قمری صورت پذیرفت. این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.
علت نام‌گذاری
برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او بیعت و علیه یزید بن معاویه قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را در قیام عاشورای سال ۶۱ هجری تنها گذاشتند.
آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش توبه خویش را خونخواهی حسین بن علی(ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.
توابین سرشناس
افرادی چون سلیمان بن صرد خزاعی، رفاعة بن شداد بجلی ، مسیب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدی و عبدالله بن وال تیمی از سران توابین بودند.
پانویس
منابع
- ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر، بی‌تا.
- ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
- بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۴ق.
- سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، موسسه امام صادق، ۱۴۲۸ق.
- ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق.
پیوند یه بیرون