نصیبین

• ۲۱۷ در تابستان سال ۲۱۷ میلادی جنگ سنگینی میان اردوان پنجم، واپسین شاه اشکانی و ماکرینوس سردار رومی آغاز شد که نتیجه اش شکست سنگین رومیان و پرداخت غرامتی برابر ۲۰۰ میلیون سیسرون یا ۵۰ میلیون دینار بود.
• ۲۳۰ لشکر ساسانی به نواحی تحت حکمرانی امپراتوری روم در جزیره میانرودان یورش بردند و شهر نصیبین را محاصره کردند ولی نتوانستند این شهر را تسخیر کنند.
• حدود ۲۳۷ تا ۲۳۸ اردشیر بابکان پادشاه ساسانی حملات جدیدتری علیه پادشاهی روم آغاز کرد و شهرهای نصیبین و حران را فتح نمود.

پیشینه این شهر به سه هزار سال پیش بازمی‌گردد و در سال ۹۰۱ پیش از میلاد از آن به عنوان یک سکونتگاه آرامی یاد شده‌است. نصیبین در سده‌های چهارم و پنجم میلادی، به همراه ادسا، یکی از مراکز اصلی آموزش و پرورش سریانی‌ها بود.

این شهر در زمان ساسانیان از دژهای مهم ایران به‌شمار می‌رفت و ۱۲ هزار ایرانی (به گفته طبری، ایرانیانی نژاده و اهل خاندان)، از شهرهای اصطخر و اصفهان و دیگر نقاط ایران در شهر نصیبین سکونت یافته بودند و نوادگان آنان تا سده هفتم میلادی هنوز در همان‌جا بودند. همچنین در زمان صدر اسلام مالک اشتر نخعی از سوی علی بن ابی طالب، استاندار و کارگزار جزیره و نصیبین بوده‌است. نصیبین که همان شهر《نسیبیس》رومی‌ها است و مطابق روایات یاقوت گل‌های سفید و چهل هزار باغ آن مشهور بود و جغرافی‌نویسان یونانی آن‌را《سوکورس》یا《مکدونیس》می‌گفتند. ابن حوقل که در سال ۳۵۸ در آن شهر بوده گوید مهمترین و نیکوترین نقاط جزیره است و غله و حبوبات از گندم و جو بسیار دارد. آب ان از دره‌ی کوه بالوسا می‌باشد و اگر وحشت عقرب‌های آنجا نبود نیکوترین بلاد بود. مقدسی گوید از موصل بزرگ‌تر است و نیز از گرمابه‌های خوب و کاخ‌های زیبا و بازارهایی که از یک دروازه تا دروازه‌ی دیگر امتداد داشته تمجید نموده است. ابن جبیر که نصیبین را در سال ۵۸۰ هجری دیده باغ‌های آن‌را ستوده گوید: مسجد آن دو حوض دارد و روی رود هرماس پلی است که از سنگ‌های خارا بنا گردیده، بیمارستان و مدارس و ساختمان‌های خوب دیگر نیز دارد. ابن بطوطه که در قرن هشتم نصیبین را دیده گوید: قسمت عمده‌ی شهر خرابست.

• http://en.wikipedia.org/wiki/Nisibis