گلیکوژن

نخست، آنزیم خاصی به نام فسفریلاز، گلیکوژن را به مشتقی از گلوکز به نام D-α- گلوکوپیرانوزیل ۱- فسفات، تبدیل می‌نماید درمرحله بعد آنزیمی دیگر باعث شکستن مشتقات گلوکز به گلوکز مصرفی میشود. این تبدیل، در یکی از محل‌های غیر کاهنده گروه‌های قندی مولکول گلیکوژن صورت می‌گیرد و مرحله به مرحله پیش می‌رود (یک مولکول در هر بار).

به دلیل این که گلیکوژن بسیار شاخه‌دار است، شمار فراوانی گروه پایانی هست که آنزیم می‌تواند به آن‌ها متصل شود و مطمئن باشد که در زمان نیاز به انرژی بسیار، مقدار کافی گلوکز با شتاب آماده می‌شود.

سنتز گلیکوژن (گلیکوژنز) پس از صرف غذا زمانی که غلظت سرم و به تبع آن کبد و عضلات بالاست آغاز می‌گردد.

هنگامی که یک وعده غذایی حاوی کربوهیدرات خورده و هضم می‌شود، سطح گلوکز خون افزایش می‌یابد و لوزالمعده انسولین ترشح می‌کند. قند خون از ورید باب وارد سلول‌های کبدی می‌شود. انسولین در سلول‌های کبدی چندین آنزیم را تحریک می‌کند که موجب ایجاد فرایند سنتز گلیکوژن می‌شود. مولکول گلوکز تا زمانی که انسولین و قند زیاد هستند به زنجیره گلیکوژن اضافه می‌شود. در نتیجه بعد از خوردن غذا مقدار زیادی از گلوکز خون در کبد به گلیکوژن تبدیل می‌شود. پس از هضم یک وعده غذایی و کاهش گلوکز در خون، ترشح انسولین کاهش می یابدو سنتز گلیکوژن متوقف می‌شود و هنگامی که بدن احتیاج به انرژی دارد، گلیکوژن شکسته شده و دوباره به گلوکز تبدیل می‌شود. گلیکوژن فسفوریلاز کبدی آنزیم اولیه از تجزیه گلیکوژن است. سلول‌های بدن می‌تواند از گلیکوژن کبد به عنوان منبع انرژی به مدت ۸الی ۱۲ ساعت استفاده کند.

گلوکاگون، هورمون دیگری که توسط لوزالمعده تولید می‌شود، در بسیاری جهات به عنوان یک countersignal به انسولین عمل می‌کند. در پاسخ به سطح انسولین که در بالا عادی (زمانی که سطح خونی گلوکز شروع به زیر محدوده طبیعی قرار می‌گیرند)، گلوکاگون در افزایش میزان ترشح و تحریک هر دو glycogenolysis (از تجزیه گلیکوژن) و گلوکونئوژنز.