کهکشان کوتوله
یک کهکشان کوتوله به کهکشانی اطلاق می‌شود که دارای فقط چند میلیارد ستاره باشد (در مقایسه با کهکشان راه شیری که ۲۰۰–۴۰۰ میلیارد ستاره دارد). ابر ماژلانی بزرگ نیز ۳۰ میلیارد ستاره دارد و به همین دلیل گاهی به عنوان کهکشان کوتوله طبقه‌بندی می‌شود.
کهکشان راه شیری چهارده کهکشان کوتوله شناخته شده دارد که به شکل اقماری دور این کهکشان می‌گردند و مطالعات جدیدتر نشان می‌دهد که امگا قنطورس (بزرگ‌ترین خوشهٔ ستاره‌ای شناخته شده) در واقع هستهٔ یک کهکشان کوتوله است که در مرکزش یک سیاه‌چاله قرار دارد.
تعریف دیگر
کهکشان کوتوله به کهکشانی گویند که کم‌نور و کم‌جرم است و تعداد ستارگان آن به مراتب کمتر از سایر کهکشان‌هاست و رصد آن‌ها مشکل است. یک کهکشان به طور کلی سیستم اتصال گرانشی ستاره‌ای است و همچنین متشکل از گاز و غبار میان ستاره‌ای و مادهٔ تاریک است. نظریات حاکی از آن است که گرانش مادهٔ تاریک موجب شکل‌گیری کهکشان‌ها شده‌است و کهکشان‌های کوتوله آزمایشگاه طبیعی ماده تاریک هستند. به همین علت مطالعهٔ کهکشان‌های کوتوله در مسائلی نظیر چگونگی شکل‌گیری کهکشان‌های بزرگ و اینکه چگونه مادهٔ تاریک با ایجاد اتصال موجب شکل گیری آن‌ها می‌شود، بسیار مؤثر است.
منابع
- ↑ Noyola, E. and Gebhardt, K. and Bergmann, M. (2008). "Gemini and Hubble Space Telescope Evidence for an Intermediate-Mass Black Hole in ω Centauri". The Astrophysical Journal. 676: 1008–1015. doi:10.1086/529002. آرخیو:0801.2782.