کارودیلول
کارودیلول (به انگلیسی: Carvedilol)
| دادههای بالینی | |
|---|---|
| نامهای تجاری | Coreg |
| AHFS/Drugs.com | monograph |
| مدلاین پلاس | a697042 |
| ردهبندی داروهایبارداری |
|
| روش مصرف دارو | Oral |
| کد ATC | |
| وضعیت قانونی | |
| وضعیت قانونی |
|
| دادههای فارماکوکینتیک | |
| زیست فراهمی | 25–35% |
| پیوند پروتئینی | 98% |
| متابولیسم | کبد (CYP2D6, CYP2C9) |
| نیمهعمر حذف | 7–10 hours |
| دفع | ادرار (16%), مدفوع (60%) |
| شناسهها | |
| |
| شمارهٔ CAS | |
| پابکم CID | |
| IUPHAR/BPS | |
| دراگبنک | |
| کماسپایدر | |
| UNII | |
| KEGG | |
| ChEBI | |
| ChEMBL | |
| CompTox Dashboard (EPA) | |
| ECHA InfoCard | 100.117.236 |
| دادههای فیزیکی و شیمیایی | |
| فرمول شیمیایی | C24H26N2O4 |
| جرم مولی | 406.474 g·mol |
| مدل سه بعدی (جیمول) | |
| |
| |
| (verify) | |
رده درمانی: کاهنده فشار خون و بتا بلوکر
اشکال دارویی: قرص
موارد مصرف
درمان نارسایی قلبی ایسکمی خفیـف تا شدید یا با منشا کاردیومیوپاتی که معمولاً به علاوه دیورتیکها، مهارکنندههای آنزیم تــبدیلکننده آنژیوتانسین و دیِژیتالها برای افزایش میــزان بقاء بیـمار (survival) و برای کاهــش خطر بستری شدن در بیمارستان بکار میرود. برای کاهــش میزان مرگ و میر ناشی از بیماریهای قلبی-عروقی در بیمارانی که وضعیت بالینی ثابتی دارند و افزایش میزان بقاء در بیمارانی که در فاز حاد انفارکتوس قلبی هستند و EF بطن چپ کمتر از ۴۰% است استفاده میشود.
کاردیلول همچنین در درمان فشارخون اولیه استفاده میشود.
مکانیسم اثر
کارودیلول بلاککننده غـیر انتـخابی گیرنده بتا آدرنرژیک میباشد و هیچ نوع فعالیت تحریککننده ســمپاتیک را ندارد. کارودیــلول با بلاک گیرندههای بتا آدرنرژیک و در نتیجه بلاک کردن گیرنده آلفا- ۱ آدرنرژیک و متعاقب آن باعث کاهش برون ده قلبی، و باعث از بین رفتن تاکی کاردی که بوســیله ورزش یا ایزوپروتـرنول ایجاد میشــود و تاکی کاردی رفلکسی میشود.با بلاک گــیرنده آلفا- ۱ آدرنرژیک اثر تنگکنندگی فنــیل افرین را از بین میبرد و بـاعث گشاد شدن عروق و کاهش مقاومت عروق محیطی میشود. لذا کارودیلول اثـر مفیدی در نارسایی احتقانی قلب دارد.
عوارض جانبی
آلرژی، برادی کاردی، ضعف و خستگی، سرگیجه، تنگی نفس، ادم محیطی، هیپوتانسیون، سنکوپ، افزایش وزن و اسهال.
جستارهای وابسته
منابع
- فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷