پادشاهی اسرائیل (پادشاهی متحد)

بر اساس کتاب قاضیان، قوم اسرائیل ابتدا دارای پادشاه مشخصی نبود و شورایی از قاضیان بر آن مدیریت می‌کرد. مردم به تدریج درخواست پادشاهی کردند که بتواند اختلاف داخلی بین قبایل اسرائیل را کم کرده و آن‌ها را هم متحد کند. در این زمان سموئل، شائول (طالوت) از قبیله بنیامین را به عنوان اولین شاه مسح کرد. کتاب مقدس اشاره می‌کند که قوم اسرائیل در مورد داشتن پادشاه مطمئن نبودند زیرا پادشاه کسی بود که قدرت زیادی بر مردم داشت و در تفکر آنان این موقعیت مختص خداوند بود. کتاب مقدس اشاره می‌کند که شائول به خدا پایبند نبود و از این رو پادشاهی او از بین رفت. در کتاب مقدس، شائول در جنگ با فلسطین خودکشی می‌کند. داوود و شائول ابتدا اختلافاتی با یکدیگر داشتند ولیکن جاناتان پسر شائول و میشال دختر داوود، به داوود کمک کردند که از دست شائول فرار کرده و بعد مدتی صلح کنند. جانشین شائول، ایشبال، به پادشاهی اسرائیل رسید ولیکن فقط به مدت دو سال پادشاهی کرد تا اینکه به قتل رسید. داوود به جانشینی او رسید. بعضی تاریخدانان معتقدند که ممکن است داوود در قتل ایشبال نقش داشته بوده باشد. قوم اسرائیل علیه داوود شورش می‌کند و پسر او ابسالوم را به پادشاهی برمی‌گزیند؛ ولیکن داوود موفق می‌شود شورشیان را شکست داده و قدرت خود را بر تمامی اسرائیل اعمال کند. داوود، پادشاهی متحد قدرتمندی ایجاد می‌کند. او اورشلیم را در سال ۱۰۰۶ قبل از میلاد به پایتختی انتخاب می‌کند. قبل از آن، حبرون پایتخت اسرائیل بوده‌ است. داوود دشمنان اسرائیل را شکست می‌دهد و قدرت مهمی در منطقه می‌شود. پسر داوود به نام سلیمان جایگزین او شد. در زمان او اسرائیل بسیار قدرتمند و ثروتمند شده و معبد سلیمان در اورشلیم ساخته می‌شود. بعد از مرگ سلیمان در سال ۹۲۶ قبل از میلاد، پادشاهی اسرائیل به دو بخش پادشاهی شمالی اسرائیل و پادشاهی یهودا تقسیم می‌شود.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Kingdom of Israel (United Monarchy)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ تیر ۹۳٫.