نگهداری غذا

نگهداری غذا روندی برای کاهش فساد (از دست دادن کیفیت یا ارزش غذایی) توسط اکسیژن، باکتری‌ها و دیگر میکرو ارگانیسم‌ها است؛ هرچند که در روش‌های نگهداری، می‌توان به استفادهٔ از باکتری‌های خوش‌خیم، مخمرها و قارچ‌ها برای نگهداری و افزودن بر ویژگی‌های طعم و مزه (به عنوان در مثال، پنیر، شراب) اشاره کرد. نگهداری یا ایجاد ارزش تغذیه‌ای، بافت، عطر و طعم در نگهداری ارزش غذا به عنوان یک غذا بسیار مهم است. قبول یک مادهٔ خوراکی به عنوان یک مادهٔ غذایی مناسب ممکن است در فرهنگ‌های مختلف تعبیرهای متفاوتی داشته باشد. نگهداری مواد غذایی معمولاً از طریق جلوگیری از رشد باکتری‌ها، قارچ‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها، همچنین اکسیداسیون چربی‌ها؛ که باعث ترشیدگی می‌شوند، صورت می‌پذیرد. روش‌های متداول برای نگهداری غذا خشکاندن، خشک کردن جریان هوای گرم، خشک کردن از طریق انجماد، انجماد، بسته‌بندی در خلاء، کنسرو، نگهداری در مایعات، کریستالیزاسیون، و افزودن مواد نگهدارنده یا گازهای بی‌اثر مانند دی‌اکسید کربن، هستند. بسیاری از فرایندهایی که طراحی شده، از چند روش؛ برای نگهداری مواد غذایی، استفاده می‌کنند. برای نمونه؛ در نگهداری میوه با تبدیل کردن آن به مربا، شامل جوشانیدن (به منظور کاهش رطوبت میوه و نیز برای کشتن باکتری‌ها، و غیره)، افزودن شکر؛ (برای جلوگیری از رشد دوبارهٔ آنها)، و استفاده از شیشه آب‌بندی، هواگیری، و مهر و موم شده؛ (برای جلوگیری از آلودگی تازه) استفاده می‌شود. نشان داده شده که برخی از روش‌های سنتی نگهداری مواد غذایی دارای یک رد پای پایین‌تر ورودی انرژی و کربن، در مقایسه با روش‌های مدرن هستند. با این حال، برخی از روش‌های نگهداری مواد غذایی شناخته شده برای تولید ماده سرطان‌زا یا کارسینوژن هستند، و در سال ۲۰۱۵، آژانس بین‌المللی تحقیقات سرطان وابسته به سازمان بهداشت جهانی، «گوشت فرآوری شده» را، که شامل گوشتِ پخت شده، نمک‌زده، تخمیر، و دوددهی، هستند به عنوان مواد «سرطان زا برای انسان» دانسته‌است.