نقشه توپوگرافی
نقشهٔ توپوگرافیک نقشه‌ای است که برای نمایاندن ویژگی‌های فیزیکی سطح زمین به کار می‌رود. این نقشه‌ها در مقیاس‌های بزرگ و کوچک می‌باشند و در مطالعات زمین‌شناختی به دلیل داشتن اطلاعات فواصل افقی یا ارتفاع عمودی به کار می‌روند.که سطح ایستابی از آن تبعتیت میکند.مبینانانا
تاریخچه
نخستین مجموعهٔ چندبرگ نقشهٔ توپوگرافی از سرتاسر یک کشور «Carte géométrique de la France» فرانسه بود که در سال ۱۷۸۹ کامل شد. نقشههای توپوگرافی توسط ارتش و با هدف سهولت طرح‌ریزی برای جنگ و نیز تعیین محل‌های دفاعی ایجاد شد. بنابراین اطلاعات پیرامون ارتفاع، از اهمیت به سزایی برخوردار بوده‌است. پس از آن نقشههای توپوگرافی به یکی از منابع پایهٔ ملی کشورهای پیشرفته در طراحی زیرساخت‌ها و بهره‌بردای از منابع تبدیل شد. در آمریکا در سال ۱۸۷۹ نقشهٔ توپوگرافی سرتاسر آمریکا تهیه شد که تا امروز نیز باقی مانده‌است.
منحنی میزان
منحنی‌های میزان در نقشههای توپوگرافی خطوطی فرضی هستند که تمام نقاط آن‌ها دارای یک ارتفاع می‌باشند.
یک نقشه توپوگرافیک، چیزی نیست جز تعدادی خطوط ساده که گاه به صورت پیچ در پیچ و گاه به صورت صاف کشیده شده‌اند. به این خطوط، خطوط حد فاصل یا Contour lines می‌گویند. این خطوط، نمایشگر مکانهایی بر روی نقشه هستند که نسبت به یک نقطه مرجع دارای ارتفاع ثابتی هستند. یعنی اگر شما یکی از این خطوط contour را دنبال کنید تمامی نقاطی که با این خط مشخص شده‌اند ارتفاع یکسانی دارند.
نقشهٔ ۱ کیلومتری جهانی
این نقشه از داده‌های GTOPO30 بدست آمده‌است که ارتفاع سطح زمین را در فواصل ۳۰ کمان-ثانیه‌ای (به‌طور میانگین ۱ کیلومتر) مشخص میکند. این نقشه به جای منحنی‌های میزان از رنگ و سایه برای نشان دادن ارتفاع استفاده میکند. هر عکس با تفکیک‌پذیری ۱۸۰۰*۱۸۰۰ پیکسل (به‌طور میانگین ۱ مگابایت، ۶۰ پیکسل = ۱ درجه، ۱ پیکسل = ۱ دقیقه) می‌باشد.
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
| 
|
پیوند به بیرون
منابع
- تم‍دنی، قدرت‌الل‍ه؛ نق‍شه‌برداری مق‍دماتی: توپوگرافی، انت‍شارات دانش‍گاه تهران؛ تهران، شماره کتابشناسی ملی: ۳۸۴۶۶
- ثروتی، مح‍مدرضا، مب‍انی توصی‍ف و تف‍سی‍ر نقشههای توپوگرافی و زمین شن‍اسی (رشت‍ه جغ‍رافی‍ا)، تهران : دانش‍گاه پی‍ام نور، ۱۳۸۶.