نسودی
نسودی (بسودی) برابر شاهنامه طبقهٔ کشاورزان را می‌گفتند. یکی از طبقات چهارگانهٔ ایران بوده که کاتوزیان، نیساریان، نسودی و اهنوخوشی باشند. گویند جمشید طوایف را بر چهار قسم کرد اول را کاتوزی نامید و گفت که در کوه‌ها و غارها مکان کنند و به عبادت خدا و کسب علوم مشغول باشند. دوم را نیساری خواند و گفت سپاهیگری بیاموزند و سوم را نسودی نام کرد و حکم کرد که کشت و زرع کنند و چهارم را اهنوخوشی لقب داد و گفت به انواع حرفه‌ها بپردازند. .
| نسودی | |
|---|---|
| اطلاعات کلی | |
| شناخته شده | نسودی، تن آزاد و آباد گیتی به او |
| پیش از | صنعت‌گران |
| پس از | نظامیان، روحانیان |
نسودیان در شاهنامه
سومین طبقه از طبقات اجتماعی ایران دوران جمشید، شامل بود از کشاورزان، برزگران و کسانیکه در امور زراعت، باغبانی، صیفی‌کاری و دیگر حرفه‌های مشابه اشتغال داشتند. شاهنامه ایشان از گروهی برمی‌شمارد که از بازوی خویش نان می‌خورند و بخاطر شکم پیش دیگران دست نیاز دراز نمی‌کنند و سرزنش نمی‌شوند. ابیات زیر شامل حال این گروه اجتماعی است:
| بسودی سه دیگر گُره را شناس | کجا نیست از کس بریشان سپاس | |
| بکارند و ورزند و خود بدروند | به گاه خورش سرزنش نشنوند | |
| ز فرمان تن آزاده و ژنده پوش | ز آواز پیغاره آسوده گوش | |
| تن آزاد و آباد گیتی بروی | بر آسوده از داور و گفتگوی |
پانویس
منابع
- حسین، الهی قمشه‌ای (۱۳۸۶). شاهنامه فردوسی. ترجمهٔ ناهید فرشادمهر. تهران: نشر محمد. شابک ۹۶۴-۵۵۶۶-۳۵-۵.
- اوشیدری، جهانگیر. دانشنامهٔ مزدیسنا، واژه نامهٔ توضیحی آیین زرتشت. تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۱، شابک ۹۶۴−۳۰۵−۳۰۷−۵