نازی‌زدایی

در ۱۹۶۹ مجله تایم اظهار داشت:

در ۱۹۴۵ بین متفقین بر سر دکترین گناه دسته جمعی اجماعی وجود داشت - که دیگر وجود ندارد -، مبنی بر این که همه آلمانی‌ها نه فقط در جنگ بلکه برای بیرحمی‌های نازی مقصر اند.

بیانیه‌های صادر شده توسط دول بریتانیا و آمریکا، هر دو پیش و بلافاصله پس از تسلیم شدن آلمان، نشان می‌دهد که با استفاده از الفاظ «گناه جمعی» و «مسئولیت جمعی» کل ملت آلمان مسئول اعمال حکومت نازی شمرده می‌شد.

برای رسیدن به این هدف متفقین تلاشهای نازی زدایی پس از جنگ شان را آغاز کردند، شاخه جنگ روانی فرماندهی کل نیروهای اعزامی متفقین یک کارزار پروپاگاندای روانی را با هدف تقویت حس مسئولیت جمعی آلمان آغاز کرد. گروه کنترل روابط عمومی و خدمات اطلاعاتی شاخه بریتانیایی کمیسیون کنترل متفقین در ۱۹۴۵ رهنمودهایی را در دسترس مسئولان تولید روزنامه و ایستگاههای پخش رادیویی برای مردم آلمان قرار داد که بر «مسئولیت اخلاقی همه آلمانی‌ها برای جرمهای نازی» تأکید می‌کرد. به‌طور مشابه، در بین مسئولان آمریکایی، چنین حس گناه جمعی پیشنیازی برای «آموزش طولانی مدت مردم آلمان» شمرده می‌شد.

با استفاده از مطبوعات آلمانی، که تحت کنترل متفقین بودند، و همچنین پوسترها و کتابچه‌ها، برنامه‌ای برای مطلع کردن آلمانی‌های معمولی از آن چه در بازداشتگاههای اسرای جنگی انجام شده بود، انجام شد. برای نمونه با استفاده از پوسترهایی با عکس قربانیان بازداشتگاههای اسرای جنگی در کنار متنی مانند «شما مقصر این هستید!» یا «این بیرحمی‌ها: خطای شما!» تعدادی فیلم که بازداشتگاههای اسرای جنگی را نشان می‌داد ساخته و به مردم آلمان نمایش داده شد، مانند «Die Todesmühlen»، در ژانویه ۱۹۴۶ در منطقه آمریکایی نمایش داده شد، و «Welt im Film No. ۵» در ژوئن ۱۹۴۵. فیلمی که هرگز، بخشی به خاطر تاخیرها و وجود فیلمهای دیگر تمام شد "خاطره اردوگاههاً بود. بر اساس گفته سیدنی برنشتاین (رییس PWD) :

...هدف این فیلم تحقیر کردن و تکان دادن آلمانی‌ها و ثابت کردن کردن این به آنها فراتر از هر چالشی بود، که این جنایات آلمان علیه بشریت انجام شده بود و این که مردم آلمان -و نه فقط نازیها و اس اس- مسئول بودند.

بلافاصله پس از آزادسازی بازداشتگاههای اسرای جنگی بسیاری از مردم غیرنظامی آلمان مجبور شدند که وضعیت اردوگاهها را ببینند، اجساد پوسیده را به خاک بسپرند و گورهای دسته جمعی را نبش قبر کنند. به خاطر خطر مرگ یا پس گرفتن غذا، مردم غیرنظامی همچنین مجبور می‌شدند که اموال خود را به ساکنین سابق اردوگاههای اسرا بدهند.