واکه مرکب

به باور دسته‌ای از زبان‌شناسان، در زبان فارسی دو آواگروه وجود دارد؛ یکی «ـُو» در نمونه‌هایی مانند روشن، فردوسی، نوروز؛ و دیگری آواگروه «ـِی» در نمونه‌هایی مانند نی، دی، ری.

یکی از دگرگونی‌های مهم دستگاه آوایی زبان فارسی از دورهٔ باستان به دورهٔ میانه و نو، از میان رفتن دو آواگروه است. برای نمونه، واژهٔ «روز»، که در فارسی باستان رَئوچَه بوده، در فارسی میانه از حالت آواگروه درآمده و به شکل رُز (با ــُـ کشیده) تلفظ شده که آن نیز در فارسی امروزی به شکل «روز» درآمده‌است.

• دونگاره
• التقای واکه‌ها
• واکه ساده
• نیم‌واکه
• واکه سه‌گانه

• باقری، مهری، تاریخ زبان فارسی، تهران: نشر قطره، ۱۳۷۳، ص۱۲۵.