مرغ‌های مگس

تبارنامهٔ مگس‌مرغ که با واکاوی ۲۸۳ گونه از ۳۳۸ گونه شناخته شدهٔ جهان به‌دست آمده‌است نشان می‌دهد که از ۲۲ میلیون سال پیش تنوع سریعی اتفاق افتاده‌است. مگس‌مرغ‌ها به هفت شاخهٔ اصلی تقسیم می‌شوند، Topazes, Hermits, Mangoes, Brilliants, Coquettes, Patagona, Mountain Gems, Bees و Emeralds که رابطهٔ آن‌ها را به شهد گیاهان گلدار و همچنین ادامهٔ گسترش آن‌ها به مناطق نو تعریف می‌کند.

از آنجا که همهٔ مگس‌مرغ‌ها برای سوخت‌رسانی به متابولیسم بالا و همچنین پرواز شناورشان، به شهد گل‌ها وابسته‌اند، تغییرات گل‌ها و شکل نوک این مرغان، باعث به وجود آمدن گونه‌ها و گیاهان نویی شده‌است، چنانچه ۱۴۰ گونه از مگس‌مرغ در یک منطقه ویژه مانند آند می‌توانند هم‌زیستی کنند.

برای تغذیه، مگس‌مرغ حشرات گوناگونی چون پشه‌ها، مگس‌های میوه‌ای، شته‌های برگ‌ها و عنکبوت‌ها را می‌خورند. منقار تحتانی آن‌ها انعطاف‌پذیر است و می‌تواند ۲۵ درجه خم شود و سطح بیشتری برای شکار حشرات ایجاد کند. مگس‌مرغ‌ها می‌توانند در میان ازدحام حشرات برای تسهیل تغذیه معلق بمانند.

مگس‌مرغ‌ها، شهد و مایع شیرین درون گل‌های ویژه را می‌نوشند. همانند زنبورها، آن‌ها می‌توانند اندازهٔ شکر شهد را ارزیابی کنند. معمولاً گل‌هایی که شهدی با شیرینی کمتر از ۱۰٪ تولید می‌کنند را نمی‌پسندند و گل‌هایی با شهد شیرین‌تر را ترجیح می‌دهند. شهد مخلوطی از گلوکز، فروکتوز و ساکارز است و منبع ضعیفی از مواد مغذی است و مگس‌مرغ نیاز دارد تا با مصرف حشرات، نیازهای غذایی خود را برطرف کنند.

زبان

زبان مگس‌مرغ مانند یک ریزپمپ عمل می‌کند و با این زبان شهد را به سرعت درمی‌کشند.

بر اساس اطلاعات موجود، مگس‌مرغ‌های نر در ساخت آشیانه، مشارکت نمی‌کنند. آشیانه‌ها معمولاً ظاهری مشابه فنجان داشته و بر روی شاخه‌های درختان و بوته‌ها ساخته می‌شوند. اندازه آشیانه، در گونه‌های مختلف متفاوت است. برخی آشیانه‌ها اندازه‌ای معادل نصف یک گردو دارند و آشیانه در گونه‌های بزرگ‌تر، تا چندین سانتی‌متر قطر دارد. بسیاری از گونه‌ها از ابریشم عنکبوت و گلسنگ‌ها، برای چسباندن مواد گیاهی و استحکام آشیانه استفاده می‌کنند. پرندهٔ ماده، دو تخم سفیدرنگ گذاشته و برتخم‌نشینی، بر اساس نوع گونه و دمای آشیانه و میزان رسیدگی پرندهٔ ماده، از ۱۴ تا ۲۳ روز ادامه خواهد داشت. پس از به دنیا آمدن جوجه‌ها، پرندهٔ ماده آن‌ها را با شهد گل‌ها و بندپایان کوچک تغذیه می‌کند. جوجه‌ها، ۱۸ تا ۲۲ روز در آشیانه باقی مانده و سپس از آن خارج می‌شوند و خود، تغذیه را آغاز می‌کنند. پرندهٔ ماده ممکن است تا ۲۵ روز دیگر نیز، غذا دادن به جوجه‌ها را ادامه دهد.

• ویدیوی ساخت آشیانه یک مرغ مگس در باغ‌وحش سن دیگو

• برتخم‌نشینی مرغ مگس در کوپیاپو، شیلی

• آشیانه و تخم‌ها در سن خوزه، کالیفرنیا

• آشیانه و جوجه‌ها در سنتا مونیکا، کالیفرنیا

• تغذیهٔ دو جوجه در پارک ملی گراند تیتون

• آشیانهٔ تخریب شده مگس‌مرغ آنا در شهرستان ونچورا، کالیفرنیا و مقایسهٔ آن با اندازهٔ یک خلال دندان

مگس‌مرغ در مقایسه با موجودات زنده‌ای با چنین متابولیسم سریعی دارای درازای عمر بالایی هستند. گرچه بسیاری در درازای سال اول زندگی خود می‌میرند، به ویژه در دورهٔ آسیب‌پذیر میان جوجه‌کشی و یادگیری پرواز، کسانی که زنده مانده‌اند گاهی یک دهه یا بیشتر زندگی می‌کنند. در میان گونه‌های شناخته شدهٔ آمریکای شمالی، درازای عمر میانگین احتمالاً ۳ تا ۵ سال است. برای مقایسه، حشره‌خوارهای کوچک‌تر که جزو کوچک‌ترین پستانداران هستند، به ندرت بیش از ۲ سال عمر می‌کنند.

• ویکی‌پدیای انگلیسی، ۱۰ اوت ۲۰۰۷.
• برابرهای علمی بر پایهٔ: عطری، مرتضی، واژه‌نامه علوم زیستی، دوجلدی، همدان: اداره انتشارات دانشگاه بوعلی‌سینا، ۱۳۸۴.