مارتین بی-۱۰
مارتین بی-۱۰ نخستین بمب افکن تک باله تمام فلزی برای استفاده منظم به دست تفنگداران هوایی ارتش ایالات متحده(USAAC) بود، که در جون ۱۹۳۴ به کار گرفته شد. این هواپیما همچنین نخستین بمب افکن تولید شده به‌طور انبوه بود که عملکردش نسبت به هواپیماهای جنگنده ارتش در آن زمان فراتر بود.
| B-۱۰ | |
|---|---|
| بی-۱۰ در حال پرواز در دوره آموزشی در پایگاه نیروی هوایی ماکسول | |
| کاربری | بمب‌افکن |
| تولیدکننده | گلن ال. مارتین کمپانی |
| طراح | Peyton M. Magruder |
| نخستین پرواز | ۱۶ فوریه ۱۹۳۲ |
| معرفی‌شده در | نوامبر ۱۹۳۴ |
| بازنشستگی | ۱۹۴۹ در نیروی هوایی پادشاهی تایلند |
| کاربر اصلی | سپاه هوایی نیروی زمینی ایالات متحده Netherlands East Indies AF نیروی هوایی ترکیه |
| ساخته‌شده | ۱۹۳۳–۱۹۴۰ |
| تعداد ساخته‌شده | ۱۲۱ B-10 ۸۲ مدل ۱۶۶ ۳۲ B-12 ۳۴۸ فروند از همه مدل‌ها از جمله ۱۸۲ فروند مدل صادراتی |
| هزینه هر فروند | ۵۲٬۰۸۳ دلار |
| گونه‌ها | مارتین ۱۴۶ |
بی-۱۰ همچنین به عنوان اسکلت بدنه برای طراحی گونه‌های بی-۱۲، بی-۱۳، بی-۱۴، اِی-۱۵، و او-۴۵ با استفاده از موتورهای پرت اند ویتنی به جای موتورهای رایت سایکلون به کار گرفته شد.
طراحی و توسعه
بی-۱۰ انقلابی در طراحی بمب افکن‌ها آغاز کرد، این هواپیما به صورت تک باله و تمام فلزی ساخته شد. ویژگی‌های بکار رفته در این هواپیما مثل کابین بسته، چرخش برجک تفنگ‌ها، چرخ‌های فرود جمع شدنی، مخزن بمب داخلی و روکش‌های کامل محافظ موتور برای چند دهه تبدیل به استانداردی برای طراحی بمب افکن‌ها شدند. بی-۱۰ همه بمب افکن‌های موجود را به‌طور کامل منسوخ نمود. در سال ۱۹۳۲، شرکت مارتین جایزه کالیر را برای طراحی ایکس بی-۱۰ دریافت نمود.
پروژه بی-۱۰ با نام مارتین گونه ۱۲۳ آغاز شد، یک سرمایه‌گذاری خصوصی به دست شرکت گلن ال. مارتین در شهر بالتیمور ایالت مریلند، این هواپیما چهار خدمه داشت: خلبان، کمک خلبان، توپچی دماغه و توپچی درون هواپیما. همانند بمب افکن‌های پیشین، چهار محفظه خدمه باز بودند اما یک سری نوآوری‌هایی در طراحی آن به خوبی انجام شده بود.
این نوآوری‌ها، یک شکم عمیق برای یک محفظه بمب درونی و چرخ‌های فرود جمع شدنی را دربرداشت. موتورهای رایت سایکلون اس آر-۱۸۲۰-ای با ۶۰۰ اسب بخار قدرت، نیروی کافی را برای هواپیما فراهم می‌کردند. مارتین گونه ۱۲۳ نخستین پرواز خود را در ۱۶ فوریه ۱۹۳۲ انجام داد و در تاریخ ۲۰ مارس همان سال با شناسه ایکس بی-۹۰۷ برای آزمایش به ارتش ایالات متحده داده شد. پس از آزمایش برای طراحی و ساخت دوباره با شناسه ایکس بی-۱۰ به شرکت مارتین بازگردانده شد. گونه ایکس بی-۱۰ که به ارتش ایالات متحده تحویل داده شده بود با هواپیمای اصلی تفاوت‌های اساسی داشت. در حالی که گونه ۱۲۳ دارای روکش‌های موتور طوقه‌ای توسعه یافته توسط انجمن ملی مشورتی برای هوانوردی بود در ایکس بی-۱۰ از روکش‌های کامل موتور برای کاهش اصطکاک شده بود. ایکس بی-۱۰ همچنین از یک جفت موتور رایت آر-۱۸۲۰–۱۹، ۶۷۵ اسب بخاری بهره می‌برد و ۲٬۴ متر به درازای بال‌های آن افزوده شده بود، و یک برجک ضمیمه دماغه آن شده بود. ایکس بی-۱۰ در زمان یک پرواز آزمایشی در ماه جون، سرعت ۳۱۷ کیلومتر بر ساعت را در ۱٬۸۳۰ متری برجای گذاشت و این یک کارایی خیره‌کننده در برای سال ۱۹۳۲ بود.
به دنبال موفقیت ایکس بی-۱۰، برخی دگرگونی‌ها در آن انجام شد، این دگرگونی‌ها کاهش خدمه به سه نفر، افزودن آسمانه برای جایگاه همه خدمه و یک به روز رسانی در موتورهای ۶۷۵ اسب بخاری را شامل می‌شد. در ۱۷ ژانویه ۱۹۳۳ ارتش ۴۸ فروند از آن‌ها را سفارش داد. ۱۴ فروند هواپیمای نخست وای بی-۱۰ نامگذاری شده و از نوامبر ۱۹۳۳ به تفنگداران هوایی ارتش ایالات متحده در فرودگاه رایت فیلد سپرده شدند. گونه ساخته شده از ایکس بی-۱۰ با نام وای بی-۱۰ بسیار شبیه نمونه نخستین بودند.
تاریخچه کاربری
در سال ۱۹۳۵، ارتش ایالات متحده تعداد ۱۰۳ فروند دیگر از گونه بی-۱۰بی سفارش داد. این گونه تنها تفاوت کوچی با گونه وای بی-۱۰ داشت.
ویژگی‌ها (بی-۱۰بی)
ویژگی‌های کلی
- خدمه: ۳ نفر
- درازا: ۱۳٬۶ متر (۴۴ فوت و ۹ اینچ)
- درازای بال: ۲۱٬۵ متر (۷۰ فوت و ۶ اینچ)
- بلندی: ۴٬۷ متر (۱۵ فوت و ۵ اینچ)
- مساحت بال: ۶۳ مترمربع (۶۷۸ فوت مربع)
- وزن خالی: ۴٬۳۹۱ کیلوگرم (۹٬۶۸۱ پوند)
- بیشینه وزن برخاست: ۷٬۴۴۰ کیلوگرم (۱۶٬۴۰۰ پوند)
- نیروی رانشی: ۲ موتور پروانه‌ای رایت آر-۱۸۲۰–۳۳ (جی-۱۰۲) با نیروی ۷۷۵ اسب بخار برای هرکدام
کارایی
- بیشترین سرعت: ۳۴۳ کیلومتر در ساعت (۲۱۳ مایل در ساعت)
- سرعت (هوانوردی): ۳۱۰٬۶ کیلومتر در ساعت (۱۹۳ مایل در ساعت)
- برد پرواز: ۱٬۹۹۶ کیلومتر (۱٬۲۴۰ مایل دریایی)
- سقف پرواز: ۷٬۳۸۰ متر (۲۴٬۲۰۰ پا)
- سرعت اوج‌گیری: ۴۲۰ متر در دقیقه
- بارگیری بال: ۱۰۶ کیلوگرم بر مترمربع (۹۵٬۹ پوند بر فوت مربع)
- نسبت نیرو به وزن(توان وزنی مخصوص): ۰٬۱۰۵ اسب بخار بر پوند (۱۷۳ وات بر کیلوگرم)
جنگ‌افزار
- تفنگ‌ها: ۳ عدد تیربار براونینگ ام۱۹۱۹ ۷٬۶۲ میلی‌متری (۰٬۳۰ اینچی)
- بمب‌ها: ۱٬۰۳۰ کیلوگرمی (۲٬۲۶۰ پوندی)
پانویس
- ↑ «"Flying Fish–Our Army's Newest Plane Hits Terrific Speeds (photo of Model 123, US Army designation XB-907, in flight)."». Popular Science. اکتبر ۱۹۳۲. دریافت‌شده در ۲۲/۱۲/۲۰۱۰.