لاکهید ای-۱۲

لاکهید اِی-۱۲ (انگلیسی: Lockheed A-12) یک هواپیمای شناسایی به سفارش سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) توسط اسکانک ورکز لاکهید و بر اساس طرح کلارنس جانسون ساخته شده‌است. نام این هواپیما اِی-۱۲ به دلیل دوازدهمین تلاش از یک سری طراحی با اشاره به برنامه ارچانگل، نام کد داخلی هواپیما، انتخاب شده و در طرح اُکس کارت سازمان سیا در برابر برنامه شرکت رقیب به نام «کانویر کینگ فیش» مربوط به سال ۱۹۵۹ به دلایل مختلف انتخاب شد. مشخصات اِی-۱۲ تا حدودی بهتر از «کینگ فیش» بود و هزینه‌های پیش‌بینی شده به‌طور قابل توجهی کمتر بود. طراحی «کانویر» دارای سطح مقطع راداری کوچکتری بود به همین دلیل در ابتدا مورد توجه نمایندگان سازمان سیا قرار گرفت و کانویر قاطعانه پی گیر طرح خود بود. پیشرفت کانویر در برنامه هواپیمای بی-۵۸ هاسلر با تأخیر زیاد و افزایش بالای هزینه روبرو بود در حالی که لاکهید هواپیمای شناسایی یو-۲ را طبق زمان و بودجه تعیین شده بر اساس قرارداد، تولید کرده بود. علاوه بر این لاکهید دارای تجربه در زمینه هواپیمای شناسایی و مجری برنامه بلاک بود. اِی-۱۲ از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ میلادی در حال تولید و از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۸ میلادی در حال سرویس دهی بود. گونه‌های دیگر این هواپیما، نمونه رهگیر «وای اف-۱۲» نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و دارای ۲ صندلی، نمونه «ام-۲۱دِرُن» هواپیمای پرتاب شونده که با سیستم کنترل از راه دور هدایت و به وسیلهٔ یک هواپیما حمل و پس از رسیدن به ارتفاع مشخص از حمل‌کننده جدا شده، و در آخر نمونه مشهور اس آر-۷۱ بلاک بیرد که مختص عملیات شناسایی بود. آخرین مأموریت اِی-۱۲ در ماه مه ۱۹۶۸ انجام شد و در ژوئن همان سال بازنشسته و پروژه این هواپیما نیز بکلی تعطیل شد. در طول فعالیت برنامه اُکس کارت، دولت ایالات متحده، سازمان‌ها و مقامات رسماً در این پروژه و خصوصاً برنامه هواپیمای شناسایی اِی-۱۲ مشارکت داشتند.