فولکلور

ایران از دیدگاه دیرینگی، باورها و آیینهای کهنی دارد و از همین رو دارای باورهای مردمی سرشار است. افسانه‌سرایی و داستانسرایی از آیینهای دیرباز ایرانیان شمرده می‌شود. گرچه نوشتارها دراین باره بسیار است ولی ردپای این گونه داستان‌ها را بیشتر باید درمیان روستاییان ایران و نانوشته‌ها_ ویژگی بنیادی فولکلور_ جست.

از این میان چهره‌هایی سربرآورده‌اند که کاربردهای سرگرمی، آموزشی یا ترساننده داشته‌اند، مانند لولو و دیگ به سر.

از نمونه‌های نوشتاری شناخته‌شده‌تر این دست داستانها هزارویکشب، داستانهای سندباد دریانورد، امیر ارسلان نامدار، حسین کرد شبستری و سمک عیار است.

هزاران قصه و افسانه و داستان نیز سینه به سینه در روستاها، شهرها و کوهپایه‌های این مرزوبوم رایج بود که در قهوه‌خانه‌ها کسانی به نام داستان‌گو یا نقال یا شب‌ها در خانه‌ها بزرگترها بازگو می‌کردند. شاید تا بیست سال پیش در هر خانواده دست‌کم یک تن که بهتر داستان می‌گفت و ده‌ها داستان می‌دانست بود و زندگی و آداب و آیین کهن ما رنگ ویژه و پربار فرهنگ مردمی خود را داشت. داستانهای جن و پری نیز بخش بزرگی از باورهای مردمی و سرگرمی شبهای دراز زمستان و خستگی در کردن تابستانی پس از کار روزانه بودند.

خرد و دانش مردمان کوچه و بازار و آموزگار ندیده، بسته و وابسته به همین گونه برجسته از فرهنگ بومی است. ضرب‌المثل‌ها آینه زندگی روزانه و راهکار سختی‌های آن و رهنمود پسند و ناپسند رفتارهای همه گیر برای مردمان گاهی نادان، گردنکش، گستاخ، تنگ‌چشم، گیج، تندخو، ساده دل و سختگیر است.

فرهنگ مردمی و بومی از ویژگیهای رنگارنگی برخوردار است که در میان آنها پایکوبی و دست افشانی به بهانه بزرگداشت رویدادهای گوناگون، جایگاه ویژه‌ای در پاسداری از یکپارچگی مردم، تندرستی، بهداشت روانی و بالا بردن آمادگی مردم برای نبرد داشته و دارد. از ویژگی‌های نمایان و فراگیر پایکوبی بومی، داشتن بخشی گروهی و هماهنگ بودن حرکت‌ها و نمایش حالت یگانگی در میان رقصندگان است که یادآور انگیزه و ریشه این گونه پایکوبی هاست. این نکته به‌ویژه در پایکوبی کردی روشن است و نمونه‌هایی در یونان (زوربا)، روسیه (گروه بیریوزکا) و ایرلند (گامه) و دیگر جاها از آن دیده می‌شود.

ترانه‌های بومی بخش جدایی ناپذیر از فرهنگ بومی و مردمی را می‌سازند. آنها یادآور اندوه و امید و رنج و شادی یک تیره و تبار و گروهی هستند که در یک زیست‌بوم زندگی می‌گذرانند. شایان یادکرد است که ترانه‌های مردمی تنها به ترانه‌های کهن و سرایندگان نیاموخته و آموزش ندیده مرزبندی نمی‌شود. شاعران بزرگ نیز گاهی ترانه‌هایی مردم پسند و با درون مایه‌های مردمی و کوچه بازاری می‌سرایند.

در این باره، سیما بینا، از هنرمندان پیشگام، کاری ارزشمند در دسترس گذاشته‌است که فراگیر چهل لالایی از سرتاسر ایران است.

چشم زخم

در این باره باورهای دینی هم مهر پذیرش زده‌اند به گونه ای که در دین اسلام در قرآن نیز بخشی به این زمینه پرداخته‌است. در زبان مردم ایران آن را «ون یکاد» می‌خوانند.

حافظ نیز می‌گوید:

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

بخت

شگون

• فرهنگ مردمی
• فرهنگ فارسی عامیانه
• تاریخ شفاهی
• سمک عیار
• امیر ارسلان نامدار
• حسین کرد شبستری
• هزار و یکشب
• چشم زخم
• پری
• شگون
• نظرقربانی
• تومته
• ترانه‌های بومی
• لالایی
• پایکوبی بومی

• محمود روح‌الامینی (1383). گرد شهر با چراغ: در مبانی انسان‌شناسی. تهران: انتشارات عطار. ISBN 978-964-6210-23-3.