فر

مهرداد بهار اسطوره‌شناس معتقد بود که مفهوم «فر» در اسطوره‌ها و الهیات سیاسی ایران در مفهوم «کیدن» یا «کیتن» (Kidenn) در دین عیلام باستان ریشه دارد. کیدن به نیروی پنهان، فراطبیعی و ملکوتی گفته می‌شد که در جادو ریشه داشت و می‌توانست هم به صورت حمایت و هم به صورت تنبیه از جانب خدایان جلوه کند. پادشاهان عیلامی سلطۀ خود را متکی بر حمایت کیدن می‌دانستند و معتقد بودند که اگر کسی نتواند با کیدن در ارتباط قرار بگیرد مرگش حتمی است و درواقع باقی ماندن و یا نابودن شدن قدرت به او مربوط بود. کیدن اگرچه ماورایی و جادویی بود، اما می‌توانست پیکری مادی به خود بگیرد و به صورت علامتی برنزی یا سنگی دربیاید. کیدن در تمدن بابل به «کیدینو» (Kidinnu) تبدیل شد و در آشور نیز ملمو (Melammū) نامیده شد که هاله‌ای فراطبیعی بود که به ایزدان تعلق داشت و شهریاران از آن بهره‌مند بودند. به باور مهرداد بهار کیفیت‌هایی که به فره نسبت داده می‌شود آن را با ملموی آشوری و کیدن عیلامی نزدیک می‌کند و به همین دلیل بر این باور بود که فره اصالتی هندوایرانی ندارد و محصول تبادل فرهنگی آریایی‌ها با تمدن‌های عیلام و بین‌النهرین است.

بارزترین جلوهٔ فر تابندگی آن است. کسی که دارای فرّه است رخساری تابنده می‌دارد. به تابندگی افراد فرهمند در اساطیر بسیار اشاره شده‌است. مثلاً در شاهنامه چون طهمورث از بدی پالوده می‌گردد فره ایزدی از او تافتن می‌گیرد. معروف‌ترین این تابندگی‌ها جمشید راست چنان‌که جزء دوم نام وی شید به معنی درخشان است و نام اصلی وی جم است.

فرّ هنگام گسستن از افراد یا پیوستن به ایشان نمودهای دیگری هم می‌یابد. برای نمونه فرّه از جمشید در هیئت مرغی (مرغ وارغنه) گسست یا در هیئت غُرمی (=میش کوهی) به تک در پی اردشیر بابکان روان بود تا سرانجام به وی پیوست. فرّه در هیئت غرم روایتی‌است که در شاهنامه آمده‌است. در کارنامهٔ اردشیر بابکان هم روایتی مشابه ذکر شده‌است که برّ‌ه‌ای از پس ایشان [اردشیر و کنیزکی که با وی گریخته بود] همی‌دوید.

در اوستا این کلمه به صورت خورنه یا خورننگْه آمده‌است. صورت پهلوی آن خورّه xwarrah و به معنی شکوه و خوشبختی‌است. در نوشته‌های مانوی این واژه به صورت آشناتر farrah (با املای frh یا prh) آمده‌است. در اواخر دوران ساسانی معنی فرّ تحول یافته و تبدیل به بخت شده بود. مهرداد بهار این تحول را به خاطر شرایط و فشار طبقاتی ساسانیان می‌داند که به موجب آن ورزیدن درست خویشکاری‌ها (چنان‌که از مفهوم ابتدایی فر بر می‌آید) باعث به دست آوردن فرّه نمی‌شده‌است و نیز دست‌کشیدن از انجام خویشکاری‌ها موجب از دست دادن فرّه.

آذر فرنبغ در آتشکده کاریان، یکی از سه آتشان بهرام ایرانِ مزدایسنیِ دورانِ ساسانی است که در ستایش فر‌ِّ بَغانی افروزان نگاه داشته می شده و از آن دوران به جای مانده.

فر ریشه‌ای کهن دارد و در هر دوره معنا و انواع مختلفی داشته‌است. در کتاب بندهشن که به دوران ساسانی مربوط است فر بر ۴ گونه دانسته شده‌است: فرۀ روشن هرمزدآفریده، فرۀ کیانی، فرۀ آزادگان، فرۀ ناگرفتنی (ناملموس).

• فر کیانی
• ماعت

• اسماعیل‌پور، ابوالقاسم. ۱۳۹۹. نقش خدایان ایلامی در شکل‌گیری تثلیث ایزدی هرمزد-میترا-آناهیتا، در چشمه‌های بیدار: جستارهای ایران‌شناسی، تهران: هیرمند، صص ۱۳۱-۱۴۲.
• اوستا، کهن‌ترین سرودهای ایرانیان ج۱، به کوشش گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه.، تهران: مروارید، ۱۳۸۱
• بهار، مهرداد (۱۳۷۵)، پژوهشی در اساطیر ایران، به کوشش ویراستار: کتایون مزداپور.، تهران: انتشارات آگاه، شابک ۹۶۴-۳۲۹-۰۰۹-۳
• بهار، مهرداد (۱۳۸۴)، از اسطوره تا تاریخ، به کوشش ویرایش: ابوالقاسم اسماعیل‌پور.، تهران: چشمه
• دوستخواه، جلیل (۱۳۸۱)، «پیوست»، اوستا، کهن‌ترین سرودهای ایرانیان ج۲، به کوشش گزارش و پژوهش: جلیل دوستخواه.، تهران: مروارید، شابک ۹۶۴-۶۰۲۶-۱۷-۶
• فردوسی (۱۳۷۹)، شاهنامه، به کوشش تصحیح مصطفی جیحونی.، اصفهان: شاهنامه پژوهی
• مکنزی، دیوید نیل (۱۳۷۹)، فرهنگ کوچک زبان پهلوی، ترجمهٔ مهشید میرفخرایی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، شابک ۹۶۴-۴۲۶-۰۷۶-۷
• دادگی، فرنبغ. ۱۳۶۹. بندهش، گزارش مهرداد بهار، تهران: توس.
• رضی، هاشم (۱۳۸۴). دین و فرهنگ ایرانی پیش از عصر زرتشت. تهران: انتشارات سخن. شابک ۹۶۴-۳۷۲-۰۳۲-۲.

• FARR(AH) - دانشنامهٔ ایرانیکا(انگلیسی)