شهریری

در اولین کاوشها قبرهای عصر آهن کشف گردید. سفال‌هایی مربوط به دوره مس‌سنگی کشف شد و قدمت منطقه را به۳۵۰۰ سال پیش از عصر آهن برآورد نمود. این سفالها شبیه سفالهای مناطق باستانی دالما و حاجی فیروز هستند. به این ترتیب برای اولین بار قدمت سکونت بشر در استان اردبیل به دوره مس‌سنگی رسید. برخی از سفالها منقوش و برخی با طرح سبدی بودند. تعدادی سفال دو لایه نیز در حفاری کشف شد که احتمال می‌رود لایه دوم سفال برای ترمیم قسمت‌های شکسته سفال به کار رفته‌است.

در منطقه شهریئری تعداد زیادی سنگ شیشه برنده (ابسیدین) کشف شد که می‌تواند گواهی بر ارتباط این منطقه با قفقاز و آناتولی باشد زیرا سابقه استخراج این نوع سنگ در این مناطق شناخته شده‌است. از ابسیدین برای برش سنگ‌های سخت در مس‌سنگی استفاده می‌شده‌است. در منطقه شهریئری چند دوره تاریخی از مس‌سنگی، عصر آهن ۱ و عصر آهن ۲ مشخص شد و بقایایی از قلعه‌ای متعلق به دوره آهن کشف گردیده‌است. در فصول بعدی حفاری، بقایایی از سفال، مفرغ و نقوش انسانی دیده شد که باستان‌شناسان آن‌ها را نذوراتی متعلق به معبد می‌دانستند. یکی از این دو معبد در زیر دیوار دفاعی قلعه قرار داشت. باستان شناسان نتیجه گرفتند در دوره اورارتویی که ساکنان شهریری بر روی معبد خود قلعه ساخته بودند از دین خود روی گردانده‌اند و خدای اورارتویی (خالدی) را پذیرفته‌اند. البته این امر می‌تواند اختیاری یا به اجبار صورت گرفته باشد. در این فصل حفاری یک لایه نیز در زیر محوطه داخلی قلعه کشف شد که به شهری متروک و قدیمی تر تعلق داشت. برخی سفالهای قهوه‌ای مایل به بنفش و سفالهای داغدار و سیاه نیز در این محل کشف شدند که به پیش از عصر آهن تعلق دارند.

در فصل سوم حفاری مشخص شد که در دوره اورارتوییان قلعه به آتش کشیده و متروک شده‌است. وجود خاکستر در لایه‌های خاک قلعه نشان دهنده آتش‌سوزی قلعه است. به این ترتیب دوره‌های متوالی زندگی بشر از ۹۰۰۰ سال پیش تا دوره اورارتوییان در شهریری به صورت متوالی مشخص شد. در این فصل تعداد زیادی ظروف سفالی، اشیای زرین مانند آویز، دکمه‌های زینتی و پلاکهای طلایی و مفرغی کشف گردید.

شهر یئری اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره نخست پیش از میلاد از آبادی‌های مهم منطقه بوده است. این محوطه باستانی در حال حاضر با سنگ‌چینی‌های معروف به «مکتب اوشاقلاری» در جهت شمالی جنوبی امتداد یافته و در کناره قره سو قرار دارد. پیش از هزاره اول، در دوران نوسنگی این محل، مسکونی بوده و بخشی از تمدن منطقه در این نقطه متمرکز بوده است. این محوطه قلعه‌ای وسیع با دیوار دفاعی سنگین از نوع خشکه چین دارد و محلی برای برگزاری آئین‌های مذهبی بوده است و این قسمت دارای فضاهای معماری با دیوارهای سنگی از نوع استیل‌های منقوش است. گورهای باستانی متعددی از نوع کلان سنگی و گورکان که حدود ۴۵۰ گور  و یک غار باستانی و تپه‌ای متعلق به دوران اسلامی در این مکان شناسایی شده است. منطقه اردبیل دست‌کم از هزاره ششم قبل از میلاد مسکونی بوده است. سراسر منطقه از تپه‌های باستانی یا به عبارت دیگر مناطق استقراری که روزگاری دژ یا شهرک یا روستا بوده‌اند، پوشیده شده است. کاوش‌های مقدماتی در برخی از نواحی اردبیل به‌ویژه در قسمت‌های شمالی و شرقی آن نشان می‌دهد اردبیل و به‌طورکلی شرق آذربایجان از کانون‌های مهم فرهنگ «مگالی تیک» یا سنگ‌افراشتی بوده است. مردم مگالی تیک شرق آذربایجان که ماهیت قومی آن‌ها ترکان عهد قدیم را شامل می‌شود، ده‌ها اثر مگالی تیک پرارزش از خود به یادگار گذاشته‌اند. بر روی سنگ‌ها و گورهای این منطقه سنگ نگاره‌های متعددی با طرح و ابعاد مختلف حک شده است. کلیه نقوش به وجود آمده بر اثر ضربه زدن‌های منظم و دقیقی است که با سنگ‌های سخت، استخوان حیوانات و فلزات سخت به وجود آمده‌اند. نقش‌هایی از بز کوهی، انسان در حالت‌های مختلف و چندین نقش نامشخص دیگر قابل مشاهده‌اند که تعداد آنها محدود است.

نیایشگاه اصلی منطقه شهریئری، از زیر خاک بیرون آمد که شامل بیش از ۳۰۰ سنگ‌افراشت با ارتفاع‌های مختلف از ۳۵ تا ۲۵۰ سانتیمتر با شکلهای انسانی هستند که حاوی صورت آدمی (بدون دهان)، دست و شمشیر هستند. تا به حال حدود ۴۵۰ گور در این محل شناسایی شده است که ابعاد کوچک‌ترین آن‌ها ۳٫۲ متر و بزرگ‌ترین آن‌ها ۸٫۲ متر است. محوطه شهر یئری اولین بار در سال ۱۹۷۸ توسط هیئت چارلز برنی شناسایی و بررسی شد. او معتقد بود که عمر بعضی آثار تا هزاره سوم قبل از میلاد، عصر آهن، سفال خاکستری و نخودی و نارنجی هم می‌رسد. چارلز برنی تاریخ اکثریت گورهای این محل را هزاره دوم و اول قبل از میلاد می‌دانست و حتی پیش‌بینی می‌کرد که این تاریخ به هزار سال قبل‌تر، یعنی هزاره سوم قبل از میلاد هم برسد. با این حال آثاری از سکونت عصر برنز شناسایی نکرده بر این نظریه اصراری نورزید تا اینکه در کاوش‌هایی که توسط هیئت دکتر نوبری در آذر ۱۳۸۲ انجام شد، اشیای با ارزشی از داخل گورها به دست آمد که در حال حاضر در موزه باستان‌شناسی خلخال نگهداری می‌شوند.

چارلز برنی دوره آن را هم‌زمان با هخامنشیان ولی خارج از محدوده دولت آن‌ها می‌داند. اینگراهام (به انگلیسی: Michael Lloyd Ingraham)و سامرز (به انگلیسی: Geoffrey Summers) آن را به پیش از هزاره اول تعلق دانسته‌اند. با توجه به نبود سفال در کنار سنگ‌افراشت نمی‌توان نظر دقیقی در مورد زمان سنگ افراشت داد ولی آن‌ها میانه هزاره دوم تا میانه هزاره اول را بهترین دوره برای سنگ‌افراشت دانسته‌اند. معماری قبور مربوط به عصر آهن۲ است. در غرب محل تجمع سنگ‌ها غاری قرار دارد که ساکنان محلی آن را «قارا کُهول» نام نهاده‌اند. روبروی آن چند تخته سنگ بر روی هم گذاشته شده‌اند.

به‌طور کلی  سنگ‌نگاره‌های کشف شده در این دیار شباهت‌های زیادی با نمونه سنگ‌نگاره‌های کشف شده در منطقه ارسباران در آذربایجان شرقی و همین‌طور مناطق سونگون، گغاما، به‌ویژه قوبستان در جمهوری آذربایجان دارد. سنگ نگاره‌های مناطق عمومی آذربایجان ایران و جمهوری آذربایجان شباهت‌های ظاهری بسیار قریب به هم دارند به‌طوری که گویی همه نقوش موجود در مناطق کلی آذربایجان ایران و جمهوری آذربایجان طی یک دوره و توسط یک هنرمند با یک سبک و طرح حکاکی شده‌اند، در صورتی که قدمت آنها بر اساس سال‌یابی نمونه‌های مشابه در جمهوری آذربایجان بین ۴ تا ۸ هزار سال است. نمونه‌های موجود در ایران و قوبستان دقیقاً بر اساس یک فلسفه اعتقادی حک شده‌اند. بیشترین نقوش حکاکی شده بز کوهی است، چرا که بز کوهی نمادی از یک فرشته و برگرفته از اسطوره کهن است. تصاویر هیکل‌های سنگی شهر یئری با تصاویر هیکل‌ها و سرهای آدمیانی که بر روی اجاق‌های نعل اسبی ایغدیر (ایغدیر در شمال شرقی ترکیه در نزدیکی مرز ایران و جمهوری آذربایجان) نقش بسته، شباهت زیادی دارد.

 طرح حکاکی‌ها با سنگ‌نگاره‌های کشورهای پاکستان (گرام شال) ترکیه (یازیلی کایلی)، قزاقستان (تام گلی تاس و کول ژاباسی)، ازبکستان (سارمیش)، قرقیزستان (چولپونانا)، افغانستان (هزارسم)، جمهوری آذربایجان (قوبستان)، تاجیکستان، ارمنستان (گغاما) مصر، عراق و یمن و ماهات اندونزی همگونی ظاهری و حتی پیامی مشترک با تعدادی از کشوری یاد شده دارند. این امر، نشان از گستره فرهنگی و تمدن مشابه و کهن در سرزمین‌های بسیار دور از هم دارد. یک باستان‌شناس ایرانی به نام «علیرضا هژبر نوری» در مورد عجیب بودن این منطقه به این نکته اشاره کرده است که در شهر یئری درمجموع ۵۳۷ استل در معبد یافت شده است که در هیچ جایی از دنیا نطیر ندارد. وی اضافه کرده است که به‌عنوان مثال، مکان مشابهی در ترکیه با فقط ۳۰ استل و در آذربایجان با یک عدد وجود دارد.

منطقه شهریئری که وسیع‌ترین منطقه تاریخی استان اردبیل و یکی از با اهمیت‌ترین مناطق پیش از تاریخ شمال غرب ایران است به شماره ۶۱۶۲ به ثبت آثار ملی رسید.

بسیاری به غارت شهر یئری پیش از کشف آن توسط کارشناسان باور دارند. علاوه بر غارت و رفتارهای مخرب انسانی، روند طبیعت نیز کمر به نابودی محوطه باستانی یری بسته است و گفته می‌شود آنچه امروز ما به‌عنوان شهر یری می‌شناسیم، فقط 20درصد از کل مجموعه است. با وجود ارزش زیاد این منطقه از منظر تاریخ باستان‌شناسی، آنچنان برای حفظ آن تلاش نشده است. امیدواریم که سازمان میراث فرهنگی، بیش از گذشته برای حفظ شهر یئری تلاش کند تا بتوانیم آن را برای آیندگان حفظ کنیم. با اینکه ارزش تاریخی شهر یئری قابل تصور نمی‌باشد اما در دهه‌های گذشته به آن بسیار بی‌توجهی شده و  سازمان میراث فرهنگی وقت کشور با تاخیری طولانی در سال ۱۳۸۱ این منطقه باستانی  را در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رساند. طی سالیان گذشته استیل‌های سنگی شهر یئری در مقابل باد و سرما و انسان‌های طماع به حال خود رها شده بود و تنها در دهه ۸۰ با نصب کوتاه مدت داربست‌ها و سایه‌بان فلزی برای نگهداری این آثار، تلاش شد و این داربست ها و حفاظ‌ها نیز  پس از مدت کوتاهی بر اثر تندباد فروریخت.

• شهریری در آیینه تاریخ کهن باستان بایگانی‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine
• خبرگزاری مهر، محوطه تاریخی «شهریری» اردبیل در فهرست آثار جهانی ثبت می‌شود. ۱۳۸۹/۱۲/۰۴.
• خبرگزاری ایرنا، بخشی از محوطه باستانی شهریری مشگین‌شهر را تخریب کرد، ۲۷/۰۱/۱۳۹۰
• اطلاعات، بازدید: فروردین ۱۳۹۰.
• https://zarebin.ir/url/?url=https%3A%2F%2Fblog.rahbal.com%2Fshahar-yeri%2F&s=xR4DGn5bCDw-QoxaBBzEpQ

• حصاری، مرتضی؛ علییاری، احمد (چهارم). «مطالعه و گونه‌شناسی قبور کلان سنگی و تپه‌ای (کورگان) استان اردبیل». مجله مطالعات باستان‌شناسی. دانشگاه تهران: ۱۱۳. دریافت‌شده در ۲۱ اوت ۲۰۱۵.
• https://www.farsnews.ir/photo/13980627000271/تمدن-باستانی-سنگ-افراشته‌ها-در-مشگین-شهر