شمشیر ایرانی
شمشیر ایرانی به شمشیرهای ساخت ایران گفته می‌شود که اغلب منحنی بودند و در قرن نهم مورد استفاده ایرانیان قرار گرفتند. در خارج از ایران برای این شمشیرها از کلمه فارسی شمشیر (به انگلیسی: Shamshir) استفاده می‌شود.
تاریخ
در اصل شمشیرهای ایرانی مستقیم و دولبه بودند (آکیناکه). تیغه‌های شمشیر خمیده در اصل آسیای میانه بودند. در مورد اینکه این تیغه‌های خمیده برای اولین بار از آسیای میانه به ایران وارد شده‌اند و در چه دوره‌ای پذیرفته شده و به شمشیر قابل تشخیص تبدیل شده‌اند، بین مورخان اختلاف نظر وجود دارد. تیغه‌های خمیده در قرن ۹ در ایران ظاهر شد، هنگامی که این سلاح‌ها توسط سربازان در منطقه خراسان آسیای مرکزی استفاده می‌شد اما مورد استقبال گسترده قرار نگرفت. شمشیری که اکنون در خارج از ایران «شمشیر» نامیده می‌شود، پس از نفوذ ترکان سلجوقی در قرن دوازدهم، حمله مغول‌ها به قرن سیزدهم و سرانجام شکل متمایز از شمشیرهای اولیه تا قرن شانزدهم در ایران ایجاد شد. شمشیر در ترکیه (کیلیج)، امپراتوری مغول (طالوار) و جهان عرب (سیف) نام داشت. با گذشت سال‌ها ممکن است تیغه‌ها در هند یا امپراتوری عثمانی تولید شده و دوباره در ایران نصب شوند و برعکس منجر به شمشیرهای نژادی شوند.
اخیرا پژوهش های بسیاری پیرامون شمشیرایرانی انجام شده منوچهرمشتاق خراسانی مقالات بسیاری را دراین باره به رشته تحریر درآورده است. همچنین برای نخستین بار صادق اسکندری کتابی تحت عنوان رازشمشیر را با استفاده از منابع تاریخی و پژوهش های میدانی در رابطه با شمشیر ایرانی گردآوری کرده است که منبع مهمی در این زمینه به حساب می آید
جستارهای وابسته
- آکیناکه، شمشیر ایران باستان در دوره هخامنشیان، شمشیری ایرانی بود که قبل از ورود اسلام به ایران مورد استفاده قرار می‌گرفت.
منابع
- ↑ Khorasani, Manouchehr (2007). "Blades of the Lion's Tail: Birth of the Shamshir". Classic Arms and Militaria. Volume XIV Issue 5: 18–22.
- ↑ James E. Lindsay (2005), Daily life in the medieval Islamic world, Greenwood Publishing Group, p. 64, ISBN 0-313-32270-8