شمس آل احمد
شمسالدین سادات آل احمد (زادهٔ ۱۰ تیرماه ۱۳۰۸ – درگذشتهٔ ۱۴ آذر ۱۳۸۹) نویسنده و محقق ایرانی بود. وی دانشآموخته فلسفه و علوم پرورشی بود و مدتها دبیر آموزش و پرورش بود. در سال ۱۳۵۹ با حکم بنیانگذار انقلاب اسلامی به عضویت ستاد انقلاب فرهنگی درآمد. او برادر کوچکتر جلال آل احمد بود. وی در ۱۴ آذر ۱۳۸۹ درگذشت.
شمسالدین سادات آل احمد | |
---|---|
زادهٔ | ۱۰ تیر ۱۳۰۸ تهران (اصالتاً طالقانی) |
درگذشت | ۱۴ آذر ۱۳۸۹ (۸۱ سال) تهران ایست قلبی |
ملیت | ایرانی |
پیشه | نویسنده |
فرزندان | آهو، احمد، جلال، محمود |
والدین | سید احمد طالقانی |
خویشاوندان | برادر جلال آل احمد |
از کارهای او در زمینه تصحیح متون میتوان به «طوطینامه» یا «جواهر الاسمار» اشاره کرد که ۳۱ سال پیش به چاپ رسید. دیگر آثار شمس آل احمد عبارتند از: «گاهواره»، «عقیقه»، «مجموعه قصه قدمایی»، «سیر و سلوک»، «از چشم برادر» و «حدیث انقلاب».
سیر و سلوک، سفرنامهٔ شمس آل احمد به آلمان و اسپانیا در شهریور و مهر ۱۳۶۴ است. سفر اسپانیا برای نویسنده امکان فراهم آورد تا با سابقه تمدن اسلامی در شبه جزیره ایبری از نزدیک آشنا شود و دربارهٔ معماری و شهرسازی و فرهنگ و علایق مردم آن دیار اظهارنظر کند. وی در مقدمه کتاب شرح میدهد که دو جلد آینده از این سفرنامه به ترتیب به نیکاراگوئه و کوبا اختصاص دارد، لیکن فقط جلد اول کتاب به چاپ رسید.
در کتاب از چشم برادر، شمس آل احمد در ارتباط با مرگ نابهنگام جلال آل احمد شرح مفصلی می دهد. ولی همسر وی سیمین دانشور، این شایعات را تکذیب کردهاست،
منابع
- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانیشده از اصلی در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۹. دریافتشده در ۲۰ دسامبر ۲۰۱۹.
- ↑ http://farhangemrooz.com/news/18297/علت-اختلاف-شمس-و-سیمین-چه-بود
- ↑ «آل احمد، شمس». وبگاه راسخون. ۱۱۵ آذر ۱۳۸۹. بایگانیشده از اصلی در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۰. دریافتشده در ۶ آذر ۱۳۸۹.
- ↑ «حکم تشکیل ستاد انقلاب فرهنگی به اعضای منتخب ستاد». سایت جامع امام خمینی.
- ↑ «شمس آل احمد درگذشت». وبگاه آیندهنیوز. ۱۱۵ آذر ۱۳۸۹. دریافتشده در ۶ آذر ۱۳۸۹.
- ↑ «شمس آل احمد درگذشت». وبگاه جامجام آنلاین. ۱۱۵ آذر ۱۳۸۹. دریافتشده در ۶ آذر ۱۳۸۹.
- ↑ احمد-درگذشت «شمس آل احمد درگذشت». وبگاه تابناک. ۱۵ آذر ۱۳۸۹. دریافتشده در ۱۵ آذر ۱۳۸۹.
- ↑ «کتابشناسی استاد شمس آل احمد». وبگاه حوزه. ۱۶ مهر ۱۳۸۸. دریافتشده در ۳۰ اکتبر ۲۰۱۹.
- ↑ گلشیری، ص۱۰