سوئد نو

در اواسط قرن هفدهم، سوئد با قلمروهایی در روسیه، فنلاند، آلمان، استونی و لتونی امروزی به یک ابرقدرت اروپایی تبدیل شد. به منظور دور زدن انحصارات تجاری انگلیس و فرانسه در آمریکای شمالی، یک شرکت تجاری در سال ۱۶۳۷ تأسیس شد که متعلق به سهامداران سوئدی، آلمانی و هلندی بود. دو کشتی اول حامل مهاجران در سال ۱۶۳۷ از گوتنبرگ حرکت کردند و در مارس ۱۶۳۸ به خلیج دلاور رسیدند. مالکیت این خلیج مورد ادعای «هلند نو» بود. سوئدی‌ها و فنلاندی‌ها در جایی که شهر ویلمینگتون امروزی در آن قرار دارد، قلعه کریستینا را به نام ملکه کریستینای سوئد ساختند.

برای جلوگیری از درگیری زمینی با هلندی‌ها، مهاجران در غرب رودخانه دلاور ماندند. در آنجا بود که پیتر مینایت، اولین فرماندار مستعمره، اراضی این نواحی را از سرخپوستان محلی خریداری کرد. مناطق خریداری‌شده در سه ایالت کنونی مریلند، دلاور و جنوب شرق پنسیلوانیا بودند. در طول دوازده سال بعد، ششصد سوئدی و فنلاندی دیگر وارد سوئد نو شدند. این مستعمره عمدتاً از مزارع در امتداد دلاور تا سال ۱۶۴۳ تشکیل شده بود. در سال ۱۶۵۴، سوئدی‌ها تلاش کردند تا مستعمره هلند را با اشغال فورت کازیمیر تصرف کنند، اما فرماندار پیتر استایفه‌سانت در سال ۱۶۵۵ تلافی کرد و دو قلعه سوئدی را تصرف کرد و سوئد جدید را به مستعمره هلند ضمیمه کرد.

سوئدی‌ها تا حدودی خودمختاری را در غرب دلاور حفظ کردند تا اینکه هلند نو در اکتبر ۱۶۶۴ از انگلیسی‌ها شکست خورد و مستعمره آن‌ها از میان رفت. در سال ۱۶۸۲، ویلیام پن این منطقه را به‌طور رسمی به ایالت پنسیلوانیا، که در سال ۱۶۸۱ تأسیس شده بود، ضمیمه کرد.

• Barton, H. Arnold (1994). A Folk Divided: Homeland Swedes and Swedish Americans, 1840–1940. Uppsala: Acta Universitatis Upsaliensis
• Benson, Adolph B. and Naboth Hedin, eds. (1938) Swedes in America, 1638–1938. The Swedish American Tercentenary Association. New Haven, Connecticut: Yale University Press ISBN 978-0-8383-0326-9