ستاره‌شناسی در ایران باستان
اصطلاحات ستاره‌شناسی در پارسی میانه:
ستَویس یا سَدویس: به ظن قوی نام ستاره سهیل
تیشتَر و روزآهنگ: نام ستاره شِعرای یَمانی
شباهنگ: نامهای سیاره زهره در زبان عامیانه
دیگپایه: صورت فلکی شَلیاق
هَشتبَر: صورت فلکی تَنَیُّن، اژدها
موشپر و موشپار و موشپاریک: «ستاره» دنباله دار
نیزک و نیازک: شهاب ثاقِب
کَندَر: حرکت رِجعی
نوماه: هلال
پُرماه: بدر
نیم ماه [نیما] و نیم پُری: تربیع
سروش: نام ستاره عَیّوق
ماهیگیر: نام ستاره α دَلو
روجینه: ستاره وسطی کمربند جبار
چشم شیر: ستاره وسطی از سه ستاره که در گردن اَسَد‌اند.
| نام پارسی میانه | نام عربی | نامگذاری بایر |
| اَبدُم | صرفه | بتا شیر |
| اسپور | سماک اعزل | |
| پسیگ، پها | دبران | |
| بزیسر | هقعةالجوزا | |
| بَشن | اِبط‌الجوزا | |
| رَخوَت | ذراع مبسوطه | |
| تریشَگ، تَرَهه | نثره | |
| اَزَره | طرف | |
| پیش‌پرویز | بُطَین | |
| کَهت میان | فرغ مقدم | |
| کَهت | بطن‌الحوت | |
| ماشاهه | عوا | |
| مزده‌داد | نسر طائر | |
| تیشتر، تیر | شِعرای یمانی | |
| خسرو | غفر | |
| پارند | عیوق | |
| میان | ظهرالاسد | |
| موری | سعد بلع | |
| دِرَفشه (دِرَفشَگ) | شوله | |
| نَخو | قلب‌الاسد | |
| میخگاه | جدی | |
| پدیوَر، پدیسپَر، پریسپر | سماک اعزل | |
| سَدویس، دِل | قلب‌العقرب (دبران و سهیل هم حدس زده‌اند) | |
| وَنَند | نسر واقع | |
| وَر | اوسط اکلیل | |
| سِرو (ی) | زُبانا | آلفا و بتا ترازو |
| یوغ | سعد ذابح | آلفا و بتا بره |
منابع
نقل از کتاب «گاهشماری در ایران قدیم»، حسن تقی‌زاده، تهران ۱۳۱۷