زبان آینو (ژاپن)

آینو
آینو
アイヌ・イタㇰ
	تابلویی چندزبانه به ژاپنی، آینو، انگلیسی، کره‌ای و چینی. آینو دومی از بالا سمت راست است.
زبان بومی در	ژاپن
منطقه	هوکایدو
قومیت	۳۰٬۰۰۰ آینو در ژاپن
شمار گویشوران	۱۰ (۲۰۰۷)
تبار	آینو آینو;
سامانه نوشتاری	کاتاکانا، لاتین
کدهای زبان
ایزو ۲–۶۳۹	ain
ایزو ۳–۶۳۹	ain
گلاتولوگ	hokk1240
	این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

زبان آینو (به آینو: アイヌイタク، به ژاپنی: アイヌ語)، یا به عبارت دقیق‌تر آینو هوکایدو زبانی است که توسط مردم آینو در شمال ژاپن تکلم می‌شود. به دلیل سیاست‌های استعماری دولت ژاپن، تعداد گویشوران زبان آینو در قرن بیستم کاهش چشمگیری یافت و امروزه تعداد کمی از افراد می‌توانند به این زبان به صورت روان صحبت کنند. طبق گزارش یونسکو در سال ۲۰۱۱ فقط ۱۵ گویشور روان آینو باقی مانده بود که همگی پیر بودند.

تا قرن بیستم زبان‌های آینو علاوه بر ژاپن فعلی، در نیمه جنوبی جزیره ساخالین و توسط جمعیت کوچکی در جزایر کوریل رایج بودند. امروزه فقط آینو هوکایدو در سه گویش اصلی باقی مانده‌است. واپسین گویشور آینو ساخالین در سال ۱۹۹۴ مرد. آینو هوکایدو یک زبان درخطر به‌شمار می‌رود و تلاش‌هایی برای احیای آن صورت گرفته‌است.

به‌رسمیت‌شناسی

موزه پیرکا کوتان در ساپورو، یک مرکز فرهنگی و زبانی آینو

دولت ژاپن در ژوئن ۲۰۰۸ تصمیم گرفت بومی بودن آینو را به رسمیت بشناسد. از سال ۲۰۱۷، دولت ژاپن در حال ایجاد تسهیلاتی است که فرهنگ و زبان آینو را حفظ کند.

واج‌شناسی

هجاهای آینو به صورت همخوان-واکه-(همخوان) هستند. البته شماری خوشه همخوانی نیز در آن وجود دارد.

واکه‌ها

پنج واکه در آینو وجود دارد:

	پیشین	مرکزی	پسین
بسته	i		u
میانه	e		o
باز		a

همخوان‌ها

یازده همخوان در آینو وجود دارد:

	دولبی	لثوی	کامی	نرم‌کامی	چاکنایی
انسدادی	p	t		k
انسایشی		t͡s
سایشی		s			h
خیشومی	m	n
ناسوده			j	w
زنشی		ɾ

منابع

↑
↑ D. Bradley, "Languages of Mainland South-East Asia," in O. Miyaoka, O. Sakiyama, and M. E. Krauss (eds), The vanishing languages of the Pacific Rim, Oxford: Oxford University Press (2007), pp. 301–336.
↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "آینو هوکایدو". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
↑ Martin, K. (2011). Aynu itak. On the Road to Ainu Language Revitalization. Media and Communication Studies. 60: 57-93
↑ Lam, May-Ying (27 July 2017). "'Land of the Human Beings': The World of the Ainu, Little-Known Indigenous People of Japan". Washington Post. Retrieved 2017-10-07.

پیوند به بیرون

Literature and materials for learning Ainu بایگانی‌شده در ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine
The Book of Common Prayer in Ainu, translated by John Batchelor, digitized by Richard Mammana and Charles Wohlers
Institute for the Study of Languages and Cultures of Ainu in سمنی، هوکایدو
A Grammar of the Ainu Language by John Batchelor
An Ainu-English-Japanese Dictionary, including A Grammar of the Ainu Language by John Batchelor
"The 'Greater Austric' hypothesis" by John Bengtson (undated)
Ainu for Beginners بایگانی‌شده در ۹ دسامبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine by Kane Kumagai, translated by Yongdeok Cho
Radio lessons on Ainu language presented by Sapporo TV (به ژاپنی)
A talking dictionary of Ainu: a new version of Kanazawa's Ainu conversational dictionary, with recordings of Mrs. Setsu Kurokawa

[e08-1] ↑

[2] D. Bradley, "Languages of Mainland South-East Asia," in O. Miyaoka, O. Sakiyama, and M. E. Krauss (eds), The vanishing languages of the Pacific Rim, Oxford: Oxford University Press (2007), pp. 301–336.

[Glottolog-3] Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "آینو هوکایدو". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.

[martin-4] Martin, K. (2011). Aynu itak. On the Road to Ainu Language Revitalization. Media and Communication Studies. 60: 57-93

[5] Lam, May-Ying (27 July 2017). "'Land of the Human Beings': The World of the Ainu, Little-Known Indigenous People of Japan". Washington Post. Retrieved 2017-10-07.