داروهای بیهوشی استنشاقی
داروهای بیهوشی استنشاقی ترکیبات شیمیایی هستند که دارای خواص بیهوشی بوده و بیمار با استنشاق آن، بیهوش می‌شود.
این دارو توسط متخصصان بیهوشی، پرستاران بیهوشی یا دستیاران بیهوشی با استفاده از ماسک، ماسک حنجره‌ای یا لوله تراشه که متصل به یک تبخیرکننده اختصاصی برای هر دارو و یک سیستم تحویل بیهوشی است به بیمار داده می‌شود. داروهای بیهوشی استنشاقی مورد استفاده، عبارتند از: ماده تبخیری مانند ایزوفلوران، سووفلوران و دسفلوران و گازهای بیهوشی، همچون اکسید نیتروژن و زنون.
لیست داروهای استنشاقی
استفاده در حال حاضر
منسوخ شده
اگر چه برخی از مواد هنوز هم در بعضی از کلینیک‌ها و موارد تحقیقاتی استفاده می‌شود
- کلرواتان
- کلروفرم
- ۱٬۲-دی‌کلروتترافلوئورواتان
- سیکلوپروپان
- دی‌اتیل اتر
- انفلوران
- اتیلن
- Fluroxene
- هالوتان
- Methoxyflurane (درحال حاضر هم به عنوان یک ضد درد استفاده می‌شود)
- متوکسی پروپان
- تری‌کلرواتیلن
- وینیل اتر
داروهایی که هرگز ارایه نشد
- Aliflurane
- Halopropane
- ۱٬۱٬۱٬۲-تترافلوئورواتان
- Roflurane
- Synthane
- Teflurane
داروهای فرار بیهوشی
گازها
دیگر گازها و بخارات که می‌توان جهت ایجاد بیهوشی از آنان استفاده کرد، شامل دی نیتروژن مونوکسید، سیکلوپروپان و زنون است. این گازها در داخل کپسول گاز ذخیره شده و از جریان سنج به جای تبخیر کننده استفاده می‌کنند. اگرچه سیکلوپروپان یک گاز بسیار عالی برای بیهوشی است اما مدت زیادی است که به دلیل خاصیت انفجاری برای بیماران استفاده نمی‌شود. گاز زنون بدون بو می‌باشد و شروع اثر سریعی دارد، اما در عین حال گران‌قیمت بوده و نیاز به تجهیزات ویژه برای استفاده دارد. دی نیتروژن مونوکسید و حتی با غلظت ۸۰٪ بیهوشی مناسب برای جراحی را ایجاد نمی‌کند، بنابراین در بسیاری از افراد در فشار اتمسفر استاندارد از این گاز در کنار سایر گازهای بیهوشی استفاده می‌شود.
بیهوشی در فشار بالای اتمسفر
تحت شرایط فشار بالا (بالاتر از فشار اتمسفر) سایر گازها مانند نیتروژن و گازهای نجیب مانند آرگون، کریپتون و زنون باعث بیهوشی می‌شوند. در فشار جزئی بالا (مثلاً فشار بیش از ۴ بار یا غواصی در عمق بیش از ۳۰ متر) نیتروژن به عنوان ماده بیهوشی عمل می‌کند و شرایط نیتروژن نارکوسیس را ایجاد می‌کند
با این حال حداقل میزان غلظت آلوئولی (MAC) برای نیتروژن تا قبل از فشار ۲۰ تا ۳۰ بار بدست نمی‌آید آرگون با فشاری بیش از دو بار به عنوان بی هوش‌کننده و زنون با غلظت ۸۰٪ در فشار اتمسفر نرمال قابل استفاده می‌باشد.
تاریخچه
این مفهوم برای اولین بار در سال ۱۵۴۰ توسط پاراسلسوس استفاده شد. پس از آن حدود ۴۰ سال بعد در سال ۱۵۸۱ (به انگلیسی: Giambattista Delia Porta) از اتر برای بیهوشی انسان بدون انجام جراحی استفاده کرد.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Fowler, B; Ackles, KN; Porlier, G (1985). "Effects of inert gas narcosis on behavior—a critical review". Undersea Biomed. Res. 12 (4): 369–402. PMID 4082343. Archived from the original on 25 December 2010. Retrieved 2008-09-21.
- ↑ Rogers, W. H. ; Moeller, G. (1989). "Effect of brief, repeated hyperbaric exposures on susceptibility to nitrogen narcosis". Undersea Biomed. Res. 16 (3): 227–32. ISSN 0093-5387. OCLC 2068005. PMID 2741255. Archived from the original on 1 September 2009. Retrieved 2008-09-21.
- ↑ [۱]
- ↑ Burov, NE; Kornienko, Liu; Makeev, GN; Potapov, VN (November–December 1999). "Clinical and experimental study of xenon anesthesia". Anesteziol Reanimatol (6): 56–60. Retrieved 2008-11-03.
- ↑ Terrell, RC (1986). "Future Development of Volatile Anesthetics". ZAK Zürich Anaesthesiologie und Intensivmedizin / Anaesthesiology and Intensive Care Medicine. 188: 87–92. doi:10.1007/978-3-642-71269-2_12.