خواربارفروشی

ژاپن

این فروشگاه‌ها در ژاپن رشد فزاینده‌ای داشته‌است. در ژاپن به آن‌ها کونبینی‌انس سوتوا (به ژاپنی: コンビニエンスストア) یا کونبینی گفته می‌شود. قبل از دهه ۱۹۸۰ به آن کونبی یا سوپر نیمه‌شب نیز گفته می‌شد. در ژاپن چنین سوپرهایی دارای خصوصیاتی شامل: مساحت بیش از ۳۰ متر و کمتر از ۲۵۰ متر، ساعت کار بیش از ۱۴ ساعت در شبانه روز و سلف سرویس است.

مینی مارکت‌های معروف داخل ژاپن:

تا ماه آوریل ۲۰۱۱ میلادی

1. سون ایلون ۱۳٬۲۰۰ واحد
2. روسون ۱۰٬۰۰۰ واحد
3. فامیلی مارت ۸۳۰۰ واحد
4. pm-am جاپان ۸۵۰۰ واحد
5. سایکل K سانکوس ۶٬۲۰۰ واحد
6. مینی استوپ ۱٬۹۰۰ واحد
7. دیلی یامازاکی ۱٬۶۰۰ واحد

ایران

از مشاغل سنتی در ایران، خواربارفروشی که بقالی هم می‌گویند (در معنی خُرده بارفروشی) که در آن بیشتر مایحتاج خوراکی (جز نان) و مواد اولیهٔ غذایی مردم، مانند لبنیات، حبوبات، روغن، آرد، برنج، قند، چای، شکر، مواد چاشنی غذا، خشکبار، خرما، سرکه، آبغوره، زرشک پلویی، شیره و نیز انواع میوه به فروش می‌رسید. پیشهٔ خواربارفروشی، که جز در شهرها و قصبه‌های کوچک، رفته رفته در حال فراموشی است و جای خود را در شهرهای بزرگ به سوپرمارکت‌ها و میدان‌ها تره بار دولتی داده‌است، در ایران پیشینه ای کهن دارد. بقال می‌بایست ریز و درشت مایحتاج روزانهٔ مردم را بشناسد و آن‌ها را تهیه کند و به خوب و بد اجناس آگاهی یابد و از تحولات قیمت‌ها باخبر باشد. ترتیب اجناس در بقالی‌های سنتی چنان بود که در جلو در دُکان اجناس ارزان قیمت تر نهاده می‌شد که اگر دست دزدی بدان رسید، ضرر کمتری متحمل بقال شود. در وسط دکان پیشخوان و ترازو و چرتکه و نشیمنگاه بقال جای داشت و در پشت سرش اجناس گران‌قیمت تر بود. بقالان پیش از کاسبان دیگر، جز نانوایان (← نانوایی)، دکان‌های خود را می‌گشودند و دیرتر از همه نیز می‌بستند. یکی از شیوه‌های معامله در بقالی نسیه بَری بود، بدین صورت که مشتریان هرچه می‌خواستند، اگر خوش‌حساب بودند، می‌بردند و ماهانه یا هفتگی حساب خود را می‌پرداختند.