جنون دزدی

افراد مبتلا به این اختلال با میل مداوم به دزدی تحریک می‌شوند. برخلاف افرادی که از فروشگاه‌ها دزدی می‌کنند با دزدیدن آن‌ها واقعاً نمی‌خواهند شیئی را داشته باشند، و ارزش مالی چیزی که می‌دزدند برای آن‌ها اهمیت ندارد، بلکه جویای برانگیختگی از عمل دزدی هستند. با وجود هیجانی که افراد مبتلا به دزدی بیمارگون از عمل دزدی احساس می‌کنند، ترجیح می‌دهند که برای این رفتار تحریک نشوند و احساس می‌کنند که میل آن‌ها ناخوشایند، ناخواسته و بی‌معنی است. چون واقعاً آن‌ها اقلامی را که می‌دزدند نیاز ندارند یا آن‌ها را نمی‌خواهند یا حتی دور می‌اندازند.

برای اینکه فرد مورد تشخیص دزدی بیمارگون قرار بگیرد، متخصصان بالینی نمی‌توانند دزدی وی را با اختلالات شخصیت ضد اجتماعی، اختلال سلوک یا اختلال دوقطبی بهتر توجیه کنند.

دزدی بیمارگون عوارض قابل ملاحظه ای برای زندگی فرد دارد که کمترین آن‌ها ترسِ از دستگیر شدن است.

افراد مبتلا به دزدی بیمارگون، احتمالاً میزان شیوع بالای اختلالات افسردگی همزمان(۴۳)درصد، اختلالات اضطرابی(۲۵)درصد، اختلال کنترل تکانه(۴۲)درصد، و سوءمصرف مواد(۱۸)درصد داشتند.

افراد مبتلا به دزدی بیمارگون می‌گویند نیاز دارند رفتار به‌طور فزاینده ای مخاطره آمیز تر انجام دهند تا ارضای یکسانی تجربه کنند. و نشانه‌های مشابه با ترک را تجربه می‌کنند که به موجب آن مابین دوره‌ها دچار بی خوابی، بی‌قراری و تحریک پذیری می‌شوند.