جایزه ادبیات داستانی زنان
جایزه ادبیات داستانی زنان (به انگلیسی: Baileys Women's Prize for Fiction) با نام کامل جایزه ادبیات داستانی بیلیز زنان، که در گذشته با نام جایزه ادبیات داستانی اورنج (۱۹۹۶–۲۰۰۶) خوانده می‌شد، جایزه‌ای است که از سال ۱۹۹۶، هر سال به بهترین نویسنده زن (با هر ملیتی) در حوزه ادبیات داستانی که کتاب خود را به زبان انگلیسی در بازار کتاب بریتانیا نشر بدهد اهدا می‌شود. هدف از این جایزه مشارکت هر چه بیشتر زنان در امر نویسندگی است. این جایزه یکی از معتبرترین جوایز ادبی جهان به‌شمار می‌آید.
| جایزه ادبیات داستانی بیلیز زنان | |
|---|---|
| توصیف | بهترین رمان نوشته شده به زبان انگلیسی ، توسط یک نویسنده زن با هر ملیتی. |
| پشتیبان مالی | بیلیز (۲۰۱۴-تاکنون) واقفان خصوصی (۲۰۱۳) اورنج (۱۹۹۶–۲۰۱۲) |
| مکان | بریتانیا  |
| برگزارکننده | جایزه ادبیات داستانی زنان |
| نخستین دوره | ۱۹۹۶ |
| وبگاه | |
جایزه
جایزه این جشنواره معادل ۳۰٬۰۰۰ پوند به‌همراه یک تندیس برنزی است. این تندیس برنزین را گریزل نیون، خواهر بازیگر بریتانیایی دیوید نیون ساخته‌است. این تندیس به مدت یک‌سال تا پیش از جشنواره سال آینده در اختیار برنده جشنواره خواهد بود. هر سال در ماه مارس، فهرست اولیه نامزدان دریافت جایزه اعلام می‌شود، سپس در ماه ژوئن برنده این جایزه بوسیله هیئت داوران که متشکل از پنج داور زن است ،اعلام می‌شود. در سال‌های گذشته حامی مالی این جایزه ادبی شرکت ارائه دهندهٔ خدمات اینترنتی اورنج بریتانیا بود که پس از سال ۲۰۱۴ میلادی ، حمایت مالی این جایزه را شرکت بیلیز ایرلند که یکی از بزرگترین برندهای جهانی سازندهٔ مشروبات الکلی در جهان بشمار می‌آید بر عهده گرفت.
فهرست برندگان جایزه
این جایزه از سال ۱۹۹۶ تا کنون، در ماه ژوئن به بهترین نویسندهٔ زن (با هر ملیتی) که در حوزهٔ ادبیات داستانی کتاب خود را به زبان انگلیسی در بازار کتاب بریتانیا نشر بدهد اهدا می‌شود. هیچ نویسنده‌ای دو بار نتوانسته‌است این جایزه را از آن خود کند، اما مارگارت اتوود سه بار در سال‌های ۱۹۹۷، ۲۰۰۱ و ۲۰۰۴ نامزد دریافت این جایزه شده‌بود که البته در هیچکدام از این سه دوره نتوانست جایزه را از آن خود کند. تصاحب این جایزه اکثراً سبب فروش بیشتر آثار نویسندگان برنده می‌شود، به گونه‌ای که اثر منتخب والری مارتین در جشنواره سال ۲۰۰۳ با رشد فزاینده در فروش و با اقبال چشم‌گیر خوانندگان اثرش مواجه شد.
برخی از منتقدان نیز از اهدای این جایزه به شدت انتقاد کرده‌اند. در سال‌های آغازین پس از آن‌که نظریه‌پرداز و روزنامه نگار استرالیایی جرمن گریر در مورد این جشنواره ادعا کرد که " این جایزه در آینده تنها به نویسندگان زیبا (نه شایسته) تعلق می‌گیرد"، اُبرن وو دیگر روزنامه‌نگار اهل بریتانیا نیز به این جایزه لقب "لگن " را داد.
| سال | برنده | ملیت | اثر |
| ۱۹۹۶ | هلن دان‌مور |
| افسون زمستان |
| ۱۹۹۷ | آنی میشل | 
| مهره‌های تبعیدی |
| ۱۹۹۸ | کارول شیلدز |
| مهمانی لَری |
| ۱۹۹۹ | سوزان برن | 
| جنایتی در همسایگی |
| ۲۰۰۰ | لیندا گرنت |
| زمانی که من در دوران مدرن زندگی می‌کردم |
| ۲۰۰۱ | کیت گرنویل | 
| ایده فوق‌العاده |
| ۲۰۰۲ | آن پچت |
| بل کانتو |
| ۲۰۰۳ | والری مارتین |
| دارایی |
| ۲۰۰۴ | آندرا لوی |
| جزیره کوچک |
| ۲۰۰۵ | لیونل شریور |
| باید در مورد کوین صحبت کنیم |
| ۲۰۰۶ | زادی اسمیت |
| دربارهٔ زیبایی |
| ۲۰۰۷ | چیماماندا نگوزی آدیچی | 
| نیمی از یک خورشید زرد |
| ۲۰۰۸ | رز ترمین |
| راه خانه |
| ۲۰۰۹ | مارلین رابینسون |
| خانه |
| ۲۰۱۰ | باربارا کینگ‌سالور |
| د لکیونا |
| ۲۰۱۱ | تئا اوبرت |  /
| همسر ببر |
| ۲۰۱۲ | مدلین میلر |
| ترانه آشیل |
| ۲۰۱۳ | ای. ام. هومز |
| باشد که بخشیده شویم |
| ۲۰۱۴ | ایمیر مک‌براید | 
| دختر یک چیز نیمه شکل یافته است |
| ۲۰۱۵ | الی اسمیت |
| چگونه دو نفر باشیم |
| ۲۰۱۶ | لیزا مک‌اینرنی |
| بدعت‌های باشکوه |
| ۲۰۱۷ | نیومی آلدرمن |
| قدرت |
۲۰ نویسنده تأثیرگذار زن
در ماه مه سال ۲۰۱۴ میلادی این جشنواره اقدام به انتخاب نویسندگان برتر زنی گرفت که بیشترین تأثیر را بر روی خوانندگان آثار خود گذاشته‌بودند. جایزه ادبیات داستانی زنان با نامزد کردن ۱۹ نویسنده، این رای گیری را در حساب رسمی توییتر این جشنواره برگزار کرد که با شرکت هزاران کاربر در ۲۹ ژوئیه ۲۰۱۴ ترتیب رده‌بندی این نوزده نویسنده بعلاوه یک نویسنده اضافه بر فهرست نخستین مشخص شد.
| شماره | نام | ملیت | اثر تأثیرگذار | دوران |
| ۱ | هارپر لی |
| کشتن مرغ مقلد | ۱۹۲۶–تاکنون |
| ۲ | مارگارت اتوود |
| قصه کلفت | ۱۹۳۹–تاکنون |
| ۳ | شارلوت برونته |
| جین ایر | ۱۸۱۶–۱۸۵۵ |
| ۴ | جی.کی.رولینگ |
| هری پاتر | ۱۹۶۵–تاکنون |
| ۵ | امیلی برونته |
| بلندی‌های بادگیر | ۱۸۱۸–۱۸۴۸ |
| ۶ | جین آستن |
| غرور و تعصب | ۱۷۷۵–۱۸۱۷ |
| ۷ | دافنه دوموریه |
| ربه‌کا | ۱۹۳۱–۱۹۸۹ |
| ۸ | لوییزا می الکات |
| زنان کوچک | ۱۸۳۲–۱۸۸۸ |
| ۹ | دونا تارت |
| تاریخ سری | ۱۹۶۳–تاکنون |
| ۱۰ | دودی اسمیت |
| من قصر را فتح می‌کنم | ۱۸۹۶–۱۹۹۰ |
| ۱۱ | سیلویا پلات |
| حباب شیشه‌ای | ۱۹۳۲–۱۹۶۳ |
| ۱۲ | تونی موریسون |
| دلبند | ۱۹۳۱–تاکنون |
| ۱۳ | مارگارت میچل |
| بر باد رفته | ۱۹۰۰–۱۹۴۹ |
| ۱۴ | لیونل شریور |
| باید در مورد کوین صحبت کنیم | ۱۹۵۷–تاکنون |
| ۱۵ | اُدری نیفنگر |
| همسر مسافر زمان | ۱۹۶۳–تاکنون |
| ۱۶ | ماری آن آوانس |
| میدل‌مارچ | ۱۸۱۹–۱۸۸۰ |
| ۱۷ | مایا آنجلو |
| می‌دانم چرا پرنده در قفس می‌خواند | ۱۹۲۸–۲۰۱۴ |
| ۱۸ | دوریس لسینگ |
| دفترچه طلایی | ۱۹۵۰–۲۰۱۳ |
| ۱۹ | آلیس واکر |
| رنگ بنفش | ۱۹۶۸–تاکنون |
| ۲۰ | مرلین فرنچ |
| اتاق زنان | ۱۹۲۹–۲۰۰۹ |
پانویس
- ↑ Reynolds, Nigel (12 April 2008). "Small Island voted best Orange prize winner of past decade". Daily Telegraph (London). Retrieved 7 June 2009
- ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Baileys Women's Prize for Fiction». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
- ↑ Bedell, Geradline (6 March 2005). "Textual politics". The Guardian. London. Retrieved 7 June 2009.