تپه یحیی

تپه یحیی مربوط به هزاره ۳و۴ - دوره ساسانیان است و در ارزوئیه، صوغان واقع شده و این اثر در تاریخ ۹ آذر ۱۳۴۹ با شمارهٔ ثبت ۹۰۴ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.

په یحیی که ۱۸ متر ارتفاع دارد در ۲۶۰ کیلومتری جنوب کرمان واقع شده‌است. تاریخ این تپه از زمان حجر شروع می‌شود و به عصر ساسانیان ختم می‌گردد. تپه یحیی یکی از مهمترین آثار و تپه‌های کلیدی در باستان‌شناسی ایران است. با توجه به آثار کشف شده و تأیید بسیاری از مورخان داخلی و خارجی تپه یحیی دارای قدیمی‌ترین کارخانه سفال سازی و قدیمی‌ترین معدن جهان است تپه یحیی یکی از قدیمی‌ترین سکونتگاه‌ها ی شناخته شده جهان است و به عنوان یکی از نخستین آثار یک دهکده مربوط به ۹۰۰۰ سال پیش مطرح است. شهرنشینی مفهوم اخص آن از حدود شش هزار سال پیش در ایران موجودیت یافت. تپه یحیی یکی از کهن‌ترین سکونت‌های شناخته شده واز گذشته‌های دور دارای تمدن و فرهنگ بسیار شکوفا بوده‌است. این منطقه به لحاظ موقعیت خاص اقلیمی، سیاسی و فرهنگی مرکز ارتباطات تمدن‌های میان رودان و هندوچین به‌شمار می‌رفته‌است. اندک شهرها ی باستانی شامل شوش، تپه ملیان تنها از لحاظ قدمت با تپه یحیی برابری دارند. سند یا کتیبه‌ای که نام واقعی و قدیمی این شهر را مشخص می‌کند هنوز بدست نیامده و این منطقه مرکز بسیاری از فعالیتهای صنعتی و هنری بوده‌است. در طول تاریخ مهاجرت‌های انسانی و جابجائی انسانها همواره به دلیل دستیابی به شرایط بهتر زندگی بوده‌است، در دوران باستان این شرایط بهتر عبارت از آب فراوان و خاک حاصلخیز برای کشاورزی بوده‌است. ایران نخستین سرزمینی است که در آن مردم به استخراج و استعمال از فلزات پی برده‌اند تعدادی از نخستین کوره‌های ذوب مس و در تل ابلیس مربوط به هفت هزار سال پیش بدست آمده قدیمی‌ترین فلزی که مورد استفاده انسان قرار گرفته مس بوده‌است. تمدن این ناحیه نشان می‌دهد که همزمان با تمدن‌های آسیای غربی در جنوب شرقی ایران، جوامع متمدن و پیشرفته‌ای زندگی می‌کرده‌اند. قدیمی‌ترین آثار و بقایای سکونت انسان که در این ناحیه به دست آمده عبارتند از قطعات استخوان، سنگ چخماق و ظروف سفالی ناهموار که از گل پخته درست شده‌است و با دست به آنها شکل داده‌اند. در میان استخوان حیوانات که از آن دوره باقی مانده‌است، استخوان غزال و گوسفند و بز دیده می‌شود. در دوران بعد که تمدن پیشرفته تر است به مصنوعات فلزی و اشیاء ساخته شده از مس و مفرغ برمی‌خوریم که می‌رساند در این دوره به ذوب فلزات آشنایی داشته و می‌توانسته‌اند حداکثر حرارت را برای ذوب فلز ایجاد کنند.