تریومف

در روم عصر باستان، غنایمی که از راه غارت حاصل می‌شد، به هنگام تری یومف در معابر رُم به نمایش درمی‌آمد. تری یومف به معنای ورود رسمی و باشکوه سرداری به رُم، پس از پیروزی در جنگ بود.

سردار پیروز، سوار بر ارابه‌ای که چهار اسب سفید آن را می‌کشیدند، وارد شهر می‌گردید. سردار لباسی سرخ بر تن می‌کرد، تاج گلی بر سر می‌گذاشت و عصایی کوتاه بر دست می‌گرفت. این عصا از عاج فیل درست شده بود و مجسمهٔ کوچک یک عقاب، سر آن را تزئین می‌نمود.

پیشاپیش سردار پیروز، غنایم با ارزش تری که در جنگ و از راه غارت و چپاول حاصل شده بودند را حمل می‌کردند و اشراف زادگان اسیر را در زنجیر، می‌بردند. در میان اسیران، زن‌ها و کودکان نیز مشاهده می‌شدند.

پلوتارخ، در کتاب معروف خویش، حیات مردان نامی، به شرح جالب توجهی از جزئیات یک تری یومف که پس از پیروزی روم بر مقدونیه برگزار شده، پرداخته‌است، که در اینجا فرازی از نوشتهٔ او ذکر می‌شود:

مردم، تمام معابر، هرجایی را که می‌شد از آنجا مراسم را دید، پُر کرده بودند.

روز اوّل، از صبح تا غروب، مجسمه‌ها و تابلوهایی را که به غنیمت گرفته شده بودند، بوسیلهٔ دویست و پنجاه کالسکه می‌آوردند.

روز بعد ارابه‌های بیشماری در حرکت بودند که زیباترین و گرانبهاترین سلاح‌های مقدونی را حمل می‌کردند. سلاح‌ها، گرچه فقط از مس و آهن درست شده بودند، امّا زیر نور خورشید می‌درخشیدند. تودهٔ شمشیرها و نیزه‌های مقدونی، موی را بر تن انسان سیخ می‌کرد.

پس از عرابه‌های حامل سلاح، سه هزار نفر، سکّه‌های نقره را که در هفتصد و پنجاه ظرف ریخته شده بود، حمل می‌نمودند. هر ظرفی را چهار باربر بلند کرده بودند. بدنبال این گروه، گروه دیگری جام‌ها و سبوهای نقره‌ای را می‌بُردند.

روز سوّم، همین که هوا روشن شد، شیپورچی‌ها، در حالیکه آهنگ‌های رزم می‌نواختند، به خیابان و معابر ریختند. رومیان با همین آهنگ‌ها به جنگ می‌رفتند.

بدنبال شیپورچیان، ۱۲۰ گاو نر که شاخهایشان آراسته بود را می‌بردند، تا قربانی کنند.

بعد در ۷۷ ظرف، که بزرگی شان به اندازهٔ ظرفهای دیروز بود[همان ۷۵۰ ظرف بزرگی که در آن‌ها سکه‌های نقره ریخته بودند]، سکه‌های طلا حمل می‌شد.

سپس مردانی عبور می‌کردند که ظروف طلایی دربار مقدونیه و سبوهای زرّین ساخته شده از طلای ناب را بر روی سرهایشان گرفته بودند و حرکتشان می‌دادند. این سبوها با سنگ‌های قیمتی و گرانبها تزئین شده بودند.

بعد از همهٔ اینها، کالسکهٔ شخصی شاه و سپس سلاح شخصی او برده می‌شد.

کمی دورتر از کالسکه، کودکان شاه، دو پسر بچّه و یک دختر کوچک در حرکت بودند. این کودکان به قدری کوچک و کم سن و سال بودند که هنوز مُصیبت وحشتناکی که بر سرشان نازل شده بود را درنمی یافتند.

پشت سر بچّه‌ها، خودِ شاه، در حالیکه لباسی تیره بر تن کرده بود، گام برمی‌داشت. شاه [ظاهراً به دلیل برخی اتفاقات پس از غلبه بر مقدونیه]، غمگین و نگران بود و گویی از شدت غمی که سر تا پایش را درنوردیده بود، عقلش را از کف داده است!

بعد از شاه، چهارصد عدد تاج طلا که از طرف شهرهای دیگر روم به مناسبت پیروزی سردار به وی هدیه شده بود، حمل می‌گردید.

و سرانجام، خود سردار [همان سردار فاتح و پیروز که تریومف به افتخار او برگزار می‌شد و گفتیم که «تریومفالوس» خوانده می‌شد]، می‌آمد، در حالیکه باشکوه و اقتدار بر یک ارابهٔ شکوهمند ایستاده بود و بعد از او و پشت سرش، تمامی افراد سپاهش، در حالیکه ترانه می‌خواندند و شاخهٔ درخت غان در دست داشتند، حرکت می‌کردند.

• طاق تیتوس
• طاق نصرت
• طاق نصرت (پاریس)

• کوروفکین، فئودور. پتروویچ (۱۳۷۹)، تاریخ روم باستان، ترجمهٔ غلامحسین متین، تهران: انتشارات محور، شابک ۹۶۴-۶۷۹۶-۰۶-۰
• مشارکت کنندگان ویکی‌پدیای انگلیسی، بازدید در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۰