برنامه پرس سنگین

در دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، ذخایر فولاد آلمان نازی در حال پایان بود چرا که با پیمان ورسای از ذخایر غنی فولاد محروم شده بود. از طرف دیگر، معادن آلمان ذخایر زیادی منیزیم که فلزی سبک و مناسب هواگردهای جت جدید بود تولید می‌کرد. با این حال مهندسان آلمانی با چالش جدیدی روبرو شده بودند؛ در حالیکه فولاد به راحتی توسط چکش، آهنگری می‌شود ولی منیزیم به هیچ وجه قابلیت آهنگری ندارد. منیزیم زیر ضربات چکش ترک خورده و خرد می‌شود. دانشمندان آلمانی برای شکل‌دادن به منیزیم باید فرایند جدیدی تولید می‌کردند: فرایند شکل دهی گرم با سرعت کنترل شده که مخصوصاً برای قطعات بزرگ مناسب بود.

پس از جنگ جهانی دوم، آمریکا و روسیه شروع به مسابقه تسلیحاتی کردند که این دوران به دوران جنگ سرد شهرت پیدا کرده‌است. در حالی که در ایالات متحده بمب افکن‌های بوئینگ بی-۱۷ فلایینگ فورترس و بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس هنوز هم با پرچ کردن قطعات فلزی جداگانه به یکدیگر مونتاژ می‌شدند، آلمانی‌ها اجزای سازه‌ای سبک و قوی یکپارچه از جنس منیزیم و آلومینیوم را ساخته بودند. برای ساخت این قطعات، آلمانی‌ها یک پرس ۳۳ هزار تنی هیدرولیکی و دو پرس کوچکتر ۱۶۵۰۰ تنی ساخته بودند و به کمک آن اولین هواپیمای مسرشمیت ام‌ئی ۲۶۲ را تولید کردند. پس از جنگ جهانی دوم شوروی‌ها پرس ۳۳ هزارتنی و آمریکایی‌ها دوپرس کوچکتر ۱۶۵۰۰ تنی را از کارخانه مسرشمیت به غنیمت بردند. ترس از اینکه شوروی با این پرس توان نظامی خیلی بیشتری بدست بیاورد باعث شکل‌گیری «برنامه پرس سنگین» با هدف ساخت قویترین پرس جهان و پیروزی در مسابقه تسلیحاتی شد.

• The Air Force Heavy Press Program
• America's Iron Giants