برده‌داری در ایالات متحده آمریکا

هنگامی که اروپاییان استعمار قاره آمریکا را آغاز کردند، بردگان را برای کار کردن در کشتزارها و معادن جدید، از آفریقا بدانجا بردند. میان سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ میلادی در حدود ۱۵ میلیون سیاهپوست آفریقایی به قاره آمریکا انتقال یافتند. تجار برده آن‌ها را از غرب آفریقا می‌خریدند. بیشتر این بردگان به وسیلهٔ دیگر سیاهپوستان آفریقایی به هنگام جنگ یا شبیخونهایی که برای شکار آنان صورت می‌گرفت، به اسارت درمی‌آمدند.

بیش‌تر در زیر عرشهٔ کشتی، برده‌ها را با زنجیر بهم می‌بستند تا قادر به فرار یا پریدن به دریا نباشند تقریباً از هر ۵ برده یک نفر در مسیر گذرگاه میانی می‌مرد (از مجموع ۳ میلیون نفر). پرتغالیها کشتی‌های حامل برده خود را tumbeirus یا تابوت می‌نامیدند.

در تاریخ ۳۱ دسامبر ۱۸۶۲، آبراهام لینکلن «اعلامیه آزادی بردگان» را در اوج جنگ داخلی آمریکا را صادر کرد و آن را در قانون اساسی ایالات متحده آمریکا مُدوّن ساخت.

متلاشی شدن خانواده‌ها

برای کار کردن در کشتزارهای گوناگون، تجار و بازرگانان اعضای خانوادهٔ آن‌ها را از هم جدا می‌کردند.

چگونگی خرید و فروش

وقتی بردگان آفریقایی به جزایر هند غربی، برزیل یا آمریکای شمالی می‌رسیدند مستقیماً به بازار انتقال می‌یافتند. در آنجا مانند حیوانات به حراج گذاشته شده و صاحبان کشتزارها و معادن دندانهای آن‌ها را لمس می‌کردند سپس بردگان بر روی سکویی می‌ایستادند و خریدارها پیشنهاد می‌دادند و هنگامیکه از نظر قیمت به توافق می‌رسیدند برده‌های خریده شده را با خود می‌بردند. بیش‌تر اعضای خانواده‌ها از یکدیگر جدا می‌گشتند.

زمانیکه آن‌ها به آمریکا می‌رسیدند به مانند حیوانات در حراج‌ها فروخته می‌شدند. و در کشتزارها و معادن به کار گمارده می‌شدند. هزاران برده بر روی بزرگترین کشتزارهای پنبه و نیشکر کار می‌کردند. این کار بسیار طاقت فرسا و کمر شکن بود. بسیاری از بردگان برای جلوگیری از فرار به زنجیر کشیده می‌شدند و شلاق زدن رایج‌ترین تنبیه برای کوچکترین خطاها بود. بعضی از بردگانی که قصد فرار داشتند آنقدر کتک می‌خورند تا بمیرند.

بردگان معادن

دسته‌ای از بردگان در معادن به انجام دشوارترین کارها می‌پرداختند.

بردگان کشتزارها

بردگان کشتزارها آنانی بودند که در زمین‌های کشاورزی کار می‌کردند. آن‌ها در کلبه‌های محقر چوبی که سطح ان از خاک پوشیده شده بود و بدون وسایل زندگی یا با اثاثیه‌ای اندک بود، می‌خوابیدند.

بردگان نوکر

بردگان خانه‌ای، آن دسته از بردگانی بودند که در خانه‌ها و زیر دست اربابان به نوکری می‌پرداختند. آن‌ها شب‌ها را در خانه می‌خوابیدند و وضعیت بهتری نسبت به بردگان کشتزارها داشتند.

تجارت اصلی در یک مسیر مثلثی شکل صورت می‌گرفت. تجار بردهٔ اروپایی از بنادری مانند بوردو و بریستول عازم آفریقای غربی می‌شدند آن‌ها محموله‌های تفنگ و پارچه خود را در ازای خرید برده به برده فروشان آفریقایی می‌دادند و سپس از اقیانوس اطلس عبور کرده و به آمریکا می‌رسیدند در آنجا برده‌ها را به فروش می‌رساندند و سرانجام کشتیهای خود را پر از شکر و پنبه می‌کردند و مجدداً به اروپا برمی‌گشتند. در بریستول و بوردو بانکدارانی که سرمایه‌گذار سفرهای دریایی بودند پول زیادی به دست می‌آوردند.

ادبیات سیاه‌پوستان مملو از رنج‌نامه‌ها و بازگو کردن دورانیست که آنان به عنوان برده به انجام دشوارترین کارها می‌پرداختند. لنگستون هیوز می‌نویسد:

سفیدپوستی بینوایم که فریبم داده به دورم افکنده‌اند، سیاهپوستی هستم که داغ بردگی بر تن دارم، سرخ‌پوستی هستم رانده از سرزمین خویش.

• ماخت، نورمن‌لی، تاریخ برده‌داری، ترجمه سه‍یل سمی، ته‍ران، نشر ققنوس، ۱۳۸۵. (شابَک: ۹۶۴-۳۱۱-۶۱۵-۸)
• دانشنامهٔ رشد بایگانی‌شده در ۱۸ ژانویه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine