باشگاه فوتبال ناپولی

این باشگاه در بدو تأسیس در سال ۱۹۰۴، تیم فوتبال و کریکت ناپل نام داشت. یک دریانورد انگلیسی به نام ویلیام پوث و شریکش هکتور ام. بایون آن را پایه‌گذاری کردند؛ درحالی که چند شهروند ناپل از جمله کُنفُرتی، کاتترینا و آمِدِئو سالسی نیز در تأسیس آن مشارکت داشتند. سالسی کمی بعد نخستین مدیر باشگاه شد. کیت اصلی باشگاه از ابتدا به رنگ آبی آسمانی و تی‌شرت راه‌راه نیروی دریایی و شلوارک سیاه بود. ناپولی‌ها نخستین بازی خود را با نتیجهٔ ۳–۲ در برابر تیم انگلیسی کارکنان کشتی عربیک بردند.

در زمان تأسیس باشگاه، رقابت‌های لیگ فوتبال ایتالیا تنها میزبان تیم‌های منطقهٔ شمال ایتالیا بود و ناپولی و دیگر تیم‌های جنوبی ناچار بودند یا با ملوانان بازی کنند، یا در جام‌هایی همچون چلنج کاپ لیپتون، که توماس لیپتون برگزار می‌کرد، شرکت نمایند. ناپولی توانست سه بار در فینال این جام، تیم پالرمو را شکست دهد. در سال ۱۹۱۲ وابستگی ناپولی به خارجی‌ها از بین رفت و تیم محلی به نام اینترناسیونال ناپولی در این شهر تشکیل شد. در این هنگام، هر دو تیم شهر ناپولی در مسابقات کشوری شرکت کردند.

تأسیس ناپولی مدرن

باشگاه در ۲۳ اوت ۱۹۲۶، در دورهٔ مدیریت جورجیو آسکارلّی، رسماً به انجمن فوتبال ناپولی تغییر نام داد. ناپولی پس از شروعی ضعیف، با تنها یک امتیاز در لیگ، توسط فدراسیون فوتبال ایتالیا (FIGC)، به عنوان یکی از باشگاه‌های بنیان‌گذار سری آ پذیرفته شد. وضعیت این تیم با حضور یک بازیکن پاراگوئه‌ای به نام آتیلا سالوسترو، که یکی از نخستین قهرمانان و اسطوره‌های باشگاه است، بهبود یافت. او گلزنی ماهر بود و رکوردی که در تعداد گل‌ها بر جای گذاشت، بعدها توسط دیگو مارادونا و مارک همشیک شکسته شد.

ناپولی تحت مدیریت ویلیام گاربوت به سری آ وارد شد. در شش سال سرمربی‌گری گاربوت، این باشگاه رشد چشم‌گیری داشت و جایگاهش به نیمهٔ بالایی جدول رسید؛ چنان‌که دو بار، در فصل‌های ۱۹۳۲–۳۳ و ۱۹۳۳–۳۴ سوم شد. آنتونیو وویاک، آرنالدو سنتیمنتی و کارلو بوسکاگلیا از بازیکنان برجستهٔ ناپولی در این دوره بودند. اما وضعیت باشگاه در طول جنگ جهانی دوم رو به افول نهاد؛ چنان‌که در فصل ۱۹۳۹–۴۰ در آستانه سقوط به سری بی‌قرار گرفتند و تنها به‌واسطه تفاضل گل در سری آ ماندند.

ناپولی در پایان فصل ۱۹۴۲، همزمان با سال‌های جنگ جهانی دوم، به سری بی سقوط کرد. آن‌ها از ورزشگاه جورجو آسکارلی به ورزشگاه آرتورو کولانا کوچیدند و تا پایان جنگ در سری بی ماندند. وقتی جنگ به پایان رسید و لیگ ایتالیا دوباره تشکیل شد، ناپولی مستقیماً به سری آ پیوست. ولی سال بعد به خاطر رسوایی و فساد مالی جریمه شد تا دو فصل دیگر را نیز در سری بی بگذراند. با آغاز دههٔ ۱۹۵۰، ناپولی مجدداً رشد کرد و به سری‌آ برگشت. این باشگاه در سال ۱۹۵۹ به ورزشگاه سن پائولو نقل‌مکان کرد. با وجود افت و خیزهای فراوان باشگاه، ناپولی در این دوره موفقیت‌هایی هم کسب کرد. آن‌ها در جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل ۱۹۶۲ توانستند با گلزنی جیانی کورلّی و پیرلویجی رونزون بر اسپال غلبه کنند و قهرمان این مسابقات شوند. اما در فصل بعدی، با چهارمین سقوط تیم به سری بی، جشن قهرمانی آنان ناکام ماند.

حضور مارادونا: دوران طلایی ناپولی

باشگاه نام رسمی جدید خود، بنگاه ورزشی فوتبال ناپولی را در ۲۵ ژوئن ۱۹۶۴ به ثبت رساند. آن‌ها در فصل ۱۹۶۴–۶۵ موفق به صعود به سری آ شدند. آن‌ها تحت مدیریت بازیکن سابق خود، برونو پساولا، توانستند کوپا دله آلپی (جام آلپ) را ببرند و در پایان لیگ به عنوان یکی از تیم‌های ممتاز سری آ جزء پنج تیم نخست جدول شوند. آن‌ها در فصل ۱۹۶۷–۶۸ بسیار به قهرمانی نزدیک بودند و پس از آث میلان، نایب قهرمان شدند. در این دوره، دینو زوف، خوزه آلتافینی، عمر سیووری و هافبک بومی تیم، آنتونیو جولیانو از محبوب‌ترین بازیکنان ناپولی بودند. جولیانو در این دوره رکورد تعداد بازی برای ناپولی را شکست که تا مدت‌ها پا بر جا ماند.

روند رشد ناپولی در دههٔ ۱۹۷۰ ادامه داشت؛ آنها در فصل‌های ۱۹۷۰–۷۱ و ۱۹۷۳–۷۴ سوم شدند، در دورهٔ مربی‌گری بازیکن سابقشان، لوئیز وینیسیو، به مسابقات جام یوفا راه یافتند و در فصل ۱۹۷۴–۷۵ به دور سوم این جام هم رسیدند و در آخرین برد خود پورتو را ۲–۰ شکست دادند. در همین فصل، ناپولی در حالی که تنها دو امتیاز با یوونتوس صدرنشین فاصله داشت، مجدداً نایب قهرمان سری آ شد. باشگاه در این دوره به بازیکنان بومی خود همچون ژوزفه بروسکولوتی، آنتونیو جولیانو و سالواتوره اسپوسیتو و گلزنی‌های جوزپه ساوولدی متکی بود.

ناپولی با شکست دادن ۴–۱ ساوت‌همپتون توانست جام لیگ آنگلو-ایتالیا را فتح کند. این تیم وارد جام برندگان جام اروپا در فصل ۱۹۷۶–۷۷ هم شد و به نیمه‌نهایی رسید. آن‌ها در واپسین بازی ۲–۱ به اندرلشت باختند. ناپولی در فصل ۱۹۷۵–۷۶ توانست دومین مقام قهرمانی کوپا ایتالیای خود را کسب کند؛ آن‌ها برای کسب این عنوان تیم‌های میلان، فیورنتینا را حذف کرده و در فینال هلاس ورونا را ۴–۰ شکست داده بودند. ناپولی دههٔ ۱۹۸۰ را با قدرت آغاز کرد و در فصل ۱۹۸۰–۸۱ سوم شد ولی در سال ۱۹۸۳ اوضاع تغییر کرد و تیم برای دوری از ناحیهٔ سقوط جدول مبارزه می‌کرد.

ناپولی در ۳۰ ژوئن ۱۹۸۴، با پرداخت ۶٫۹ میلیون پوند به بارسلونا، دیگو مارادونا را به خدمت گرفت و رکورد نقل و انتقالات فوتبال را شکست. تیم تدریجاً با حضور افرادی همچون چرو فررارا، سالواتوره بانیی و فرناندو د ناپولی توان خود را بازیافت. رشد جایگاه باشگاه در جدول سری آ تدریجی بود؛ آن‌ها در فصل ۱۹۸۵–۸۶ سوم شدند ولی فصل بعد نقطهٔ عطف تاریخ باشگاه روی داد و توانستند با اختلاف سه امتیاز قهرمان سری آ شوند و از سوی دیگر با بردن ۴–۰ آتلانتا در فینال جام حذفی و قهرمانی در کوپا ایتالیا، دوگانه را کسب کنند.

از آنجایی که تا آن هنگام هیچ تیمی از ایتالیای جنوبی در لیگ قهرمان نشده بود، این رخداد مارادونا را به یک نشانهٔ فرهنگی و اجتماعی در شهر ناپل بدل کرد. مارادونا و ناپولی نمادهای فقر جنوبی‌ها در برابر ثروت شمال ایتالیا بودند.

باشگاه در فصل آتی جام اروپا موفقیت چندانی کسب نکرد و در فصل ۱۹۸۷–۸۸ سری آ هم دوم شد. آن‌ها در جام اروپای فصل ۱۹۸۸–۸۹ توانستند نخستین عنوان چشم‌گیر خود در اروپا را کسب کنند و برنده این جام شوند. یوونتوس، بایرن مونیخ و پائوک در دورهٔ حذفی از ناپولی شکست خوردند و در فینال، باشگاه فوتبال اشتوتگارت در مجموع دو بازی، با نتیجهٔ ۵–۴ مغلوب ناپولی شد.

ناپولی در فصل ۱۹۸۹–۹۰ سری آ با اختلاف دو امتیازی نسبت به میلان، دومین قهرمانی خود را کسب کرد. با این حال، دیگر تیم‌ها و طرفدارانشان برای ناپولی احترام چندانی قائل نبودند؛ به‌طور مثال در برگامو یکی از تماشاچیان آتلانتا یک سکه ۱۰۰ لیری را به سمت سر آلمائو پرتاب کرد. مارادونا در حین جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰ نظرات بحث‌برانگیزی را در خصوص اختلاف‌های مردم شمال و جنوب ایتالیا و وحدت ایتالیا (risorgimento) بیان کرد و از مردم شهر ناپول خواست که در نیمه‌نهایی جام جهانی از تیم ملی آرژانتین در برابر ایتالیا حمایت کنند.

استادیوم سن پائولی تنها ورزشگاهی بود که در آن هواداران سرود ملی آرژانتین را هو نکردند. مارادونا در پایان به طرفداران ناپلیایی تعظیم کرد و کشورش به فینال مسابقات رسید. با این حال، پس از مسابقهٔ فینال، فدراسیون فوتبال ایتالیا مارادونا را مجبور کرد که تست دوپینگ دهد و نتیجهٔ آزمایشش برای کوکائین مثبت درآمد؛ هم مارادونا و هم ناپلیایی‌ها بعداً مدعی شدند این اقدام یک انتقام‌گیری از رخدادهای پیشین بوده‌است. مارادونا ۱۵ ماه از فوتبال تعلیق شد و دیگر هیچگاه فوتبال بازی نکرد. با این حال، باشگاه ناپولی توانست در سوپرجام سال ۱۹۹۰ با رکورد نتیجهٔ ۵–۱ در برابر یوونتوس پیروز شود، اما این آخرین جایزهٔ بزرگ آن‌ها تا ۲۲ سال بعد بود. ناپولی همچنین در جام اروپای ۱۹۹۰–۹۱ در دور دوم حذف شد.

دوران افول و طلوع معاصر

ناپولی در فصل ۱۹۹۱–۹۲ با مقام چهارمی لیگ به کار خود پایان داد. اما پس از آن، رفته رفته، هم از نظر مالی و هم نتایج میدانی، ضعیف‌تر شد. بازیکنانی همچون جانفرانکو زولا، دنیل فونسکا، سیرو فررا و سرکا همگی در سال ۱۹۹۴ باشگاه را ترک کردند. با این وجود، ناپولی به جام یوفا ۱۹۹۴–۹۵ راه یافت و به دور سوم هم رسید. در فصل ۱۹۹۶–۹۷، فینالیست کوپا ایتالیا (جام حذفی) شد ولی این بازی را ۳–۱ به وینچزا واگذار کرد. نهایتاً باشگاه در روند نزولی خود، با تنها دو برد در فصل ۱۹۹۷–۹۸، به سری بی سقوط کرد.

تیم مجدداً توان آن را یافت که در فصل ۱۹۹۹–۲۰۰۰ به موفقیت رسیده و به سری آ بازگردد ولی موفقیتشان دوامی نداشت و بلافاصله در فصل بعدی، علی‌رغم جدال با دیگر تیم‌های آخر جدولی، دوباره سقوط کردند. در ماه اوت ۲۰۰۴ ناپولی ورشکسته شد. فیلم‌سازی به نام آئورلیو د لائورنتیس، برای حفاظت از فوتبال شهر ناپول، باشگاه را با نام فوتبال ناپولی احیا کرد؛ زیرا آنان حق استفاده از نام سابق را نداشتند. فدراسیون فوتبال ایتالیا تصمیم گرفت ناپولی را به سری سی۱ بفرستد. ناپولی در آنجا هم، در فصل ۲۰۰۴–۰۵، با شکست ۲–۱ در بازی پلی‌آف، برابر حریف محلیش، آولینو، ناکام ماند.

در حالی که ناپولی در سطح نازل‌تری نسبت به تیم‌های سری آ بازی می‌کرد، میانگین تماشاگران تیم برای هر بازی، از بسیاری از دیگر باشگاه‌های کشور بیشتر بود و آنان توانستند رکورد بیشترین تماشاچی سری سی را، با به ورزشگاه آوردن ۵۱٬۰۰۰ نفر در یک بازی، بشکنند. تیم در فصل بعد به سری بی صعود کرد و د لائورنتیس توانست نام قدیمی تیم، بنگاه ورزشی فوتبال ناپولی، را در مه ۲۰۰۶ برگرداند. تنها یک فصل ناپولی در سری بی ماند و سال بعد همراه با جنوآ، تیم دیگری که همراه با ناپولی به «غول‌های خوابیده» معروف شده بودند، به سطح اول فوتبال ایتالیا برگشت. در سال ۲۰۱۰، تحت مدیریت والتر ماتزاری، ناپولی در جایگاه ششم لیگ ایستاد و جواز حضور در لیگ اروپای سال بعد را کسب کرد. در فصل ۲۰۱۰–۱۱ نیز سوم شدند و مستقیماً به سهمیهٔ گروهی مسابقات لیگ قهرمانان اروپا دست یافتند.

در فصل ۲۰۱۱–۱۲، ناپولی در سری آ پنجم شد، ولی در ورزشگاه المپیک رم فینال کوپا ایتالیا را در برابر یوونتوس برگزار کرد و با برد مقابل مدافع قهرمانی، پس از ۲۵ سال توانست چهارمین قهرمانی کوپا ایتالیای خود را جشن بگیرد. آن‌ها توانستند در لیگ قهرمانان هم از مرحلهٔ گروهی صعود کنند و به جمع شانزده تیم برتر برسند؛ جایی که یکی از مدعیان قهرمانی آن دوره، چلسی، حذفشان کرد. ناپولی در فصل ۲۰۱۲–۱۳، نایب قهرمان لیگ شد. این مقام، پس از اسکودتوی ۱۹۸۹–۹۰، بالاترین افتخار آنان در لیگ بود. کاوانی در این فصل با ۲۹ گل زده، بهترین گلزن فصل شد و این عملکرد باعث شد پاریس سن ژرمن، با مبلغ رکورد شکنانهٔ ۶۴ میلیون یورو، خواهان به خدمت گرفتن او شود.

نزدیک به آغاز فصل ۲۰۱۳ مازاری باشگاه را ترک کرد و رافائل بنیتز سرمربی شد. این تیم در فصل ۲۰۱۳–۲۰۱۴ قهرمان کوپا ایتالیا شد و پنجمین عنوان ناپولی در این مسابقات را در حالی ثبت کرد که با نتیجهٔ ۳–۱ فیورنتینا را شکست داده بود. در این فصل برای حضور در لیگ قهرمانان به مصاف اتلتیک بیلبائو در پلی‌آف رفت ولی بازی را باخت. سپس در حالی که آندرلشت، دینامو مسکو و ولفسبورگ را در جام یوفا شکست داده بود، در مرحلهٔ نیمه نهایی با باخت مقابل دنیپرو، حذف شد. ناپولی در فصل ۲۰۱۴–۱۵ تنها با ۶۴ امتیاز، پنجم شد. بنیتز راهی رئال مادرید شد تا مائوریتسیو ساری سرمربی شود. فصل بعد ناپولی رشد ویژه‌ای داشت و در لیگ دوم شد. آن‌ها در حالی در ۲۵ آوریل ۲۰۱۶، از رم باختند که یوونتوس توانسته بود با برد رقیبش، صدرنشین شود و با ادامهٔ روند بردهایش در سه هفتهٔ باقی مانده، قهرمان آن فصل سری آ شود. فصل بعد، ناپولی در لیگ قهرمانان از گروه خود صعود کرد و در یک-هشتم نهایی بازی را به رئال مادرید واگذار کرد. آن‌ها لیگ ۲۰۱۶–۱۷ را هم با ۸۶ امتیاز و مقام سوم، پس از یوونتوس و رم، تمام کردند. در سری آ ۲۰۱۷–۱۸، ناپولی بار دیگر در جدال برای قهرمانی، با یوونتوس رقابت کرد ولی باز هم ناکام بود. ناپولی بازی پلی آف برابر نیس را برد ولی در مرحلهٔ گروهی لیگ قهرمانان سوم شد و اینچنین راهی لیگ اروپا شد. اما آنجا هم در یک-شانزدهم توسط لایپزیگ حذف شد. در پایان این فصل، مائوریتسیو ساری به تیم چلسی رفت و کارلو آنچلوتی جایگزین او شد. در حضور آنچلوتی هم بار دیگر در رقابت با یوونتوس، ناپولی دوم شد؛ اختلاف ناپولی با تیم اول ۱۱ امتیاز و با تیم سوم ۱۰ امتیاز بود. فصل ۲۰۱۹–۲۰ برای ناپولی خوب آغاز نشد؛ نتایج ضعیفِ به دست آمده موجب شد آنچلوتی در ۱۰ دسامبر ۲۰۱۹ از باشگاه اخراج شود؛ آخرین بازی به مربیگری او با برد ۴–۰ مقابل باشگاه فوتبال خنک در لیگ قهرمانان بود. جنارو گتوزو روز بعد به عنوان سرمربی جدید باشگاه معرفی شد. گتوزو توانست ناپولی را پس از شش سال، موفق به قهرمانی در جام حذفی کند و در فینال این مسابقات با پنالتی‌کشی بر یوونتوس غلبه کرد. در دسامبر سال ۲۰۲۰، پس از درگذشت دیگو مارادونا، باشگاه ناپولی نام ورزشگاه سن پائولو را به ورزشگاه دیگو مارادونا تغییر داد. از ۲۹ مه ۲۰۲۱، لوچانو اسپالتی که دو سالی بود مربی‌گری تیمی را برعهده نداشت، به ناپولی پیوست و جانشین گتوزو شد.

ناپولی جزو اعضای معمولی اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا است. این باشگاه در سال ۲۰۲۰ در میان باشگاه‌های اروپایی، بیستمین و در سری آ، چهارمین باشگاه از لحاظ سرمایه رتبه‌بندی شد. بنا بر رتبه‌بندی یوفا تا اوت ۲۰۲۰، ناپولی هجدهمین باشگاه برتر اروپا و سومین باشگاه برتر ایتالیایی است.

ترکیب کنونی

تا تاریخ ۳۱ اوت ۲۰۲۲

شماره پست بازیکن ۱ دروازه‌بان الکس مرت ۳ مدافع کیم مین-جائه ۴ هافبک دیگو دمه ۵ مدافع ژوان ژسوس ۶ مدافع ماریو روی ۷ هافبک الیف الماس ۹ مهاجم ویکتور اوسیمهن ۱۱ مهاجم ایروینگ لوزانو ۱۲ دروازه‌بان دیوید مارفلا ۱۳ مدافع امیر رحمانی ۱۶ دروازه‌بان Hubert Idasiak ۱۷ مدافع ماتیاس الیورا ۱۸ مهاجم جیووانی سیمئونه (قرضی از هلاس ورونا) ۲۰ هافبک پیوتر ژیلینسکی

شماره پست بازیکن ۲۱ مهاجم متئو پولیتانو ۲۲ مدافع جووانی دی لورنتزو (کاپیتان) ۲۳ مهاجم آلسیو زربین ۳۰ دروازه‌بان سالواتوره سیریگو ۳۱ هافبک کریم زدادکه ۵۵ مدافع لئو اوستیگارد ۵۹ مدافع الساندرو زانولی ۶۸ هافبک استانیسلاو لوبوتکا ۷۰ هافبک جیانلوکا گائتانو ۷۷ مهاجم خویچا کواراتسخلیا ۸۱ مهاجم جیاکومو راسپادوری (قرضی از ساسولو) ۹۱ هافبک تانگی اندومبله (قرضی از تاتنهام) ۹۹ هافبک فرانک زامبو آنگیسا

شماره‌های بایگانی شده

شماره پست بازیکن ۱۰ مهاجم دیگو مارادونا (۱۹۸۴–۹۱)

در تابستان سال ۲۰۰۰ باشگاه ناپولی پیراهن شماره ۱۰ را به افتخار دیگو مارادونا، بازیکن اسطوره‌ای سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۱ خود، بایگانی کرد. علی‌رغم این تصمیم، بنا بر قوانین نظارتی سری سی در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶، بازیکنان ناپولی می‌بایست پیراهن‌هایی با شماره‌های ۱ تا ۱۱ می‌پوشیدند؛ لذا آخرین شخصی که در یک بازی رسمی شماره ۱۰ ناپولی به تن داشت، ماریانو بوگلیچیانو بود که در یک بازی خانگی در ۱۸ مه ۲۰۰۶ برابر باشگاه فوتبال اسپتزیا، در سوپرجام سری سی گلزنی کرد؛ همین بازیکن در ۱۲ مه ۲۰۰۶ و در بازی خانگی مقابل باشگاه فوتبال ویرتوس لانچانو، واپسین بازی لیگی را هم با این شماره به انجام رسانده بود. آخرین بار شماره ۱۰ ناپولی بر تن روبرتو سوسو، بازیکنی آرژانتینی، در یک بازی غیررسمی مقابل فروزینونه در سائوپائولو در تاریخ ۳۰ آوریل ۲۰۰۶ دیده شد. در اولین بازی ناپولی پس از مرگ مارادونا در نوامبر ۲۰۲۰، بازیکنان این تیم با لباس‌های شماره ۱۰ مارادونا وارد زمین شدند.

در زیر فهرستی از اسامی مدیران باشگاه از سال ۱۹۲۶ تا به امروز را مشاهده می‌کنید:

ناپولی مربیان و تمرین‌دهندگان فراوانی به خود دیده‌است. در اینجا فهرستی از سرمربیان این تیم بر اساس ترتیب زمانی از سال ۱۹۲۶ آمده‌است:

نام ملیت سال‌ها آنتونیو کروشر ۱۹۲۶–۲۷ بینو سکاسا ۱۹۲۷ کمیسیون فنی رولف استیجر جیووانی تریله فرنس مونلار ۱۹۲۷–۲۸ اوتو فیشر ۱۹۲۸ جیووانی تریله ۱۹۲۸–۲۹ ویلیام گاربوت ۱۹۲۹–۳۵ کارولی کاسپکای ۱۹۳۵–۳۶ آنجلو ماتئا ۱۹۳۶–۳۸ یوجن پایر ۱۹۳۸–۳۹ کمیسیون فنی آمدئو د آلبورا پائولو یودیسه لوئیجی کاستلو آکیله پیکچنی نرئو روکو ۱۹۳۹ آدولفو بالونچری ۱۹۳۹–۴۰ آنتونیو وویاک ۱۹۴۰–۴۳ پائولو اینوسنتی ۱۹۴۳ رافائله سانسون ۱۹۴۵–۴۷ جیووانی وکینا ۱۹۴۷–۴۸ آرنالدو سنتیمنتی ۱۹۴۸ فلیچه بورل ۱۹۴۸–۴۹ لوئیجی د منس ۱۹۴۹ ویتوریو موسله ۱۹۴۹ ارالدو مونزجلیو ۱۹۴۹–۵۶ آمدئو آمادی ۱۹۵۶–۵۹ آنیباله فروسی ۱۹۵۹ آمدئو آمادی ۱۹۵۹–۶۱ آمدئو آمادی رناتو چزارینی ۱۹۶۱

نام ملیت سال‌ها آتیلا سالوسترو ۱۹۶۱ فیوراوانته بالدی ۱۹۶۱–۶۲ برونو پساولا ۱۹۶۲ برونو پساولا ارالدو مونزجلیو ۱۹۶۲–۶۳ روبرتو لریچی ۱۹۶۳–۶۴ جیووانی مولینو ۱۹۶۴ برونو پساولا ۱۹۶۴–۶۸ جوزپه کیاپلا ۱۹۶۸–۶۹ یوجیدیو دی کوستانزو ۱۹۶۹ جوزپه کیاپلا ۱۹۶۹–۷۳ لوئیز وینیسیو ۱۹۷۳–۷۶ آلبرتو دلفراتی روساریو ریولینو ۱۹۷۶ برونو پساولا ۱۹۷۶–۷۷ روساریو ریولینو ۱۹۷۷ جیوانی دی مارزیو ۱۹۷۷–۷۸ لوئیز وینیسیو ۱۹۷۸–۸۰ آنجلو بندیکتو سورمانی ۱۹۸۰ رینو مارکسی ۱۹۸۰–۸۲ ماسیو جاکومینی ۱۹۸۲ برونو پساولا ۱۹۸۲–۸۳ پیترو سانتین ۱۹۸۳–۸۴ رینو مارکسی ۱۹۸۴–۸۵ اوتاویو بیانکی ۱ ژوئیه ۱۹۸۶ – ۳۰ ژوئن ۱۹۸۹ آلبرتو بیگون ۱۹۸۹–۹۱ کلودیو رانیری ۱ ژوئیه ۱۹۹۱ – ۳۰ ژوئن ۱۹۹۳ اوتاویو بیانکی ۱ نوامبر ۱۹۹۲ – ۳۰ ژوئن ۱۹۹۳ مارچلو لیپی ۱ ژوئیه ۱۹۹۳ – ۳۰ ژوئن ۱۹۹۴ وینچنسو گوئرینی ۱ ژوئیه ۱۹۹۴ – ۱۷ اکتبر ۱۹۹۴ وویادین بوشکوف جارباس فائوستینو ۱۸ اکتبر ۱۹۹۴–۹۵

نام ملیت سال‌ها وویادین بوشکوف آلدو سنسیبله ۱۹۹۵ – ۳۰ ژوئن ۱۹۹۶ لوئیجی سیمونی ۱۹۹۶–۹۷ وینسنزو مونته‌فشو ۱۹۹۷ بورتلو موتی ۱ ژوئیه ۱۹۹۷ – ۶ اکتبر ۱۹۹۷ کارلو ماسونه ۱۹ اکتبر ۱۹۹۷ – ۲۴ نوامبر ۱۹۹۷ جیووانی گالونی ۱۹۹۷–۹۸ وینسنزو مونته‌فشو ۱۹۹۸ رنزو اولیویری ۱۹۹۸–۹۹ وینسنزو مونته‌فشو ۱۹۹۹ والتر نوولینو ۱۹۹۹–۰۰ زدنیک زمان ۱ ژوئیه ۲۰۰۰– ۱۲ نوامبر ۲۰۰۰ امیلیانو موندنیکو ۱۳ نوامبر ۲۰۰۰ – ۳۰ ژوئن ۲۰۰۱ لوئیجی د کانیو ۱ ژوئیه ۲۰۰۱ – ۳۰ ژوئن ۲۰۰۲ فرانکو کلمبا ۱ ژوئیه ۲۰۰۲ – ۱۶ دسامبر ۲۰۰۲ سرجیو بوسو ۲۰۰۲ فرانسیسکو اسکوگلیو ۱۸ دسامبر ۲۰۰۲ – ۳۰ ژوئن ۲۰۰۳ فرانکو کلمبا ۲۰۰۳ آندره‌آ آگوستینلی ۱۹ ژوئن ۲۰۰۳ – ۹ نوامبر ۲۰۰۳ لوئیجی سیمونی ۱۰ نوامبر ۲۰۰۳ – ۳۰ ژوئن ۲۰۰۴ جان‌پیرو ونتورا ۱ ژوئیه ۲۰۰۴ – ۲۵ ژانویه ۲۰۰۵ ادواردو رخا ۳ ژانویه ۲۰۰۵ – ۱۰ مارس ۲۰۰۹ روبرتو دونادونی ۱۰ مارس ۲۰۰۹ – ۵ اکتبر ۲۰۰۹ والتر ماتزاری ۶ اکتبر ۲۰۰۹ – ۲۰ مه ۲۰۱۳ رافائل بنیتز ۲۷ مه ۲۰۱۳ – ۳۱ مه ۲۰۱۵ مائوریتسیو ساری ۱۱ ژوئن ۲۰۱۵ – ۲۳ مه ۲۰۱۸ کارلو آنچلوتی ۲۳ مه ۲۰۱۸ – ۱۰ دسامبر ۲۰۱۹ جنارو گتوزو ۱۰ دسامبر ۲۰۱۹ – ۲۳ مه ۲۰۲۱ لوچانو اسپالتی ۲۹ مه ۲۰۲۱ –

ناپولی، چهارمین باشگاه پرطرفدار ایتالیا است و حدود ۱۳٪ فوتبال‌دوستان ایتالیایی حامی آن هستند. همانند دیگر تیم‌های بزرگ کشور، طرفداران ناپولی هم محدود به مرزهای ایتالیا نیستند؛ این تیم در سراسر دنیا نزدیک به ۶ میلیون هوادار دارد.

برخلاف دیگر شهرهای فوتبال‌خیز ایتالیا، جنوآ، میلان، رم و تورین، شهر ناپل، هیچ تیم دیگری ندارد و از این جهت شهرآوردی هم در شهر نیست. با این حال، دو دربی در منطقه برای ناپولی حائز اهمیت است: دربی د لا کامپانیا که به بازی با دو باشگاه این ناحیه اطلاق می‌شود؛ آولینو و سالرنیتانا.

هواداران ناپولی پایدارترین و معروفترین روابط دوستانه را با تماشاگران جنوآ دارند. مورد کوچکتر مشابه نیز رفتار دوستانه‌شان با هواداران تیم بلغاری لوکوموتیو پلودیو است؛ چنان‌که انجمن طرفداران باشگاه به افتخار آن تیم، «التراهای ناپولیتن پلودیو» نامیده می‌شود. همچنین طرفداران ناپولی با تیم‌های کاتانیا، پالرمو، بورسیا دورتموند، اورتون، پاریس سن ژرمن، و سلتیک روابط نسبتاً خوبی دارند.

ناپل یک شهر ساحلی است و رنگ آبی تیم اشاره به رنگ آبی خلیج ناپل دارد. در اصل هنگامی که نام باشگاه ناپل اف‌بی‌سی بود، پیراهن تیم از دو قسمت کم‌رنگ و پررنگ آبی تشکیل می‌شد. با این وجود از دههٔ ۱۹۲۰ تنها یک رنگ لاجوردی برای لباس باشگاه برگزیده شده‌است. به دلیل رنگ لباس باشگاه، ناپولی نیز مانند تیم ملی فوتبال ایتالیا، «آتزوری» (لاجوردی‌پوشان) لقب گرفته‌است.

{{{title}}}

{{{title}}}

{{{title}}}

{{{title}}}

{{{title}}}

{{{title}}}

یکی از لقب‌های ناپولی در زبان محلی این شهر، I ciucci بوده که به معنی «الاغ‌ها» است. این لقب پس از آن به باشگاه داده شد که در فصل ۱۹۲۶–۲۷ عملکردی ضعیف از خود نشان دادند. از آنجا که اسب سیاه به عنوان نماد ناپلیایی‌ها رایج بوده، این لقب برایشان خفت‌آور بوده‌است. با این حال باشگاه از عبارت O Ciuccio به عنوان نامی شگون که خوش‌یمنی می‌آورد، استفاده کرده‌است.

نشان باشگاه یک حرف «N» بزرگ است که درون دایره‌ای محاط شده. عقبهٔ این نماد به دوران اینترناسیونال ناپولی برمی‌گردد که چنین طرحی روی لباس بازیکنان درج شده بود. از آنجا که باشگاه رسماً «نشان N» را به عنوان نماد خود معرفی کرده، نسخه‌های تغییریافته‌ای از نماد باشگاه استفاده شده‌است؛ گاه نام کامل باشگاه را هم در کنار آن درج کرده و گاه چنین نکرده‌است. اما تفاوت اصلی در میان لوگوهای استفاده شده، رنگ این نماد است که محیط آبی‌رنگش تغییراتی داشته‌است. اغلب حرف «N» سفید بوده ولی گاه به رنگ طلایی هم تغییر کرده‌است.

یکی از القاب محبوب باشگاه نزد هواداران و تیم، «پارتنوپی» است که برگرفته از پیشینهٔ شهر ناپل است. این لقب از اساطیر یونانی برآمده؛ آنجا که یک سیرن به نام «پارتنوپه با صدای خود سعی داشت اودیسئوس را اغوا کند تا کشتی خود را به سوی کاپری براند. اما در ادامهٔ داستان، اودیسئوس در برابر آواز سیرن‌ها مقاومت کرد. پاتنوپه در اثر این رخداد بر ساحل ناپل افتاده و جان داد.

سرود رسمی این باشگاه نیز «سرباز عاشق» نام دارد که به زبان محلی ناپولی است.

مارک همشیک با تعداد ۵۲۰ بازی، رکورد بیشترین حضور برای ناپولی را داراست.دریس مرتنز هم با زدن ۱۲۲ گل تا سال ۲۰۲۰، برترین گلزن تاریخ باشگاه ناپولی محسوب می‌شود.

دیگو مارادونا در پایان فصل ۱۹۸۷–۸۸، با زدن ۱۵ گل، جایزهٔ کاپوکانونیره، کفش طلای سری آ، را کسب کرد. این افتخار در فصل ۲۰۱۲–۱۳ توسط ادینسون کاوانی و در فصل ۲۰۱۵–۱۶ توسط گونسالو ایگواین نیز تکرار شد.

اگر مسابقات لیگ ملی نیز در آمار بازی‌های لیگ شمرده می‌شد، آتیلا سالوسترو، با زدن ۱۰۶ گل، بهترین گلزن تاریخ لیگ ایتالیا بود؛ چنان‌که در تاریخ سری آ، آنتونیو وویاک با ۱۰۲ گل، رکورددار است. رکورد بیشترین گل یک بازیکن در طول تنها یک فصل هم در دست گونسالو ایگواین است، که ۳۶ گل در فصل ۲۰۱۵–۱۶ به ثمر رساند.

بهترین پیروزی ناپولی نتیجهٔ ۸–۱ مقابل پرو پاتریا در فصل ۱۹۵۵–۵۶ سری آ و بدترین باخت آن نتیجهٔ ۱۱–۰ مقابل تورینو در فصل ۱۹۲۷–۲۸ است.

در ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۶ ایگواین سومین خرید گران تاریخ فوتبال شد و این رکورد تا مدت‌ها در لیگ ایتالیا در دست او ماند؛ رقم این قرارداد ۹۰ میلیون یورو بود.

در ۲۳ اوت ۲۰۱۹، ناپولی با مبلغ ۴۶٫۵ میلیون دلار (۴۲ میلیون یورو) ایروینگ لوزانو را از آیندهوون خرید. این انتقال رکورد گرانترین خرید باشگاه را شکست.

داخلی

• سری آ

• قهرمان (۲): ۱۹۸۶–۸۷، ۱۹۸۹–۹۰

• جام حذفی فوتبال ایتالیا

• قهرمان (۶): ۱۹۶۱–۶۲، ۱۹۷۵–۷۶، ۱۹۸۶–۸۷، ۲۰۱۱–۱۲، ۲۰۱۳–۱۴، ۲۰۱۹–۲۰

• سوپرجام فوتبال ایتالیا

• قهرمان (۲): ۱۹۹۰, ۲۰۱۴

اروپا

• جام یوفا

• قهرمان (۱): ۱۹۸۸–۸۹

عناوین کوچکتر

• سری بی

• قهرمان (۱): ۱۹۴۹–۵۰

• سری سی۱-جنوب

• قهرمان (۱): ۲۰۰۵–۰۶

• جام لیگ آنگلو-ایتالیان

• قهرمان (۱): ۱۹۷۶

• کوپا دله آلپی

• قهرمان (۱): ۱۹۶۶

تا تاریخ ۲۴ اوت ۲۰۲۰

رتبه	باشگاه	امتیاز
۱۶	چلسی	۸۳٫۰۰۰
۱۷	رم	۸۰٫۰۰۰
۱۸	ناپولی	۷۷٫۰۰۰
۱۹	پورتو	۷۵٫۰۰۰
۲۰	بنفیکا	۷۰٫۰۰۰

• وبسایت رسمی باشگاه ناپولی (ایتالیایی)
• «دیگو مارادونا؛ خدای ناپل (۱)». وبگاه طرفداری.