ایل
ایل در جامعه عشایر ایران عبارت است از اتحادیهای سیاسی متشکل از تیرهها و طوایف عشایری که به اتکای وابستگیهای خویشاوندی (نسبی، سببی و آرمانی) یا در برهه زمانی خاص، بنا به مصالح و ضرورتهای سیاسی و اجتماعی با هم متحد شده و تشکیل یک ایل را میدهند. معمولاً ایلات دارای سرزمین و قلمرو ایلی خاص خود بوده و تحت رهبری و مدیریت شخصی با سمت ایلخان یا ایل بیگ اداره میشدند. ایلات بزرگ ایران از جمله :ایل سرخی و ایل کلهر و ایل قشقایی و ایل بختیاری و ایل چگنی(چگینی) و ایل شاهسون و ایل پاپی هستند.
تعریف
تعریف مشخص و دقیقی از مفهوم ایل وجود ندارد که بتوان آن را به همۀ ایلها تعمیم داد. به طور کلی ایل به مجموعهای از طوایفی گفته شده که در محدودهای که قلمروی آن ایل به شمار میآید زندگی میکنند. طوایف لزوماً با یکدیگر خویشاوندی ندارند و آدای و رسوم و شیوۀ زندگی آنها نیز میتواند متفاوت باشد، هرچند در اغلب موارد خویشاوندی و همگونی در آداب و رسوم و شیوۀ زندگی وجود دارد.
منابع
کتابشناسی
- ابراهیم اسکندرینیا (۱۳۶۶)، ساختار سازمان ایلات و شیوۀ معیشت عشایر آذربایجان غربی، ارومیه: انزلی، ص. ۴۷۸