انسان هایدلبرگی
انسان هایدلبرگی با نام علمی Homo heidelbergensis گونه‌ای از سردهٔ انسان بود که در آفریقا تکامل یافت. این گونه احتمالاً نیای انسان خردمند در آفریقا و انسان نئاندرتال در اروپا بوده‌است. با این وجود تحقیقات اخیر نشان داده‌است که ممکن است این تلقی درست نباشد. آیدا گومز و دیگر پژوهشگران در دانشگاه جورج واشینگتن با مقایسه دندان فسیلهای یافت شده، فرضیه ای مطرح کرده‌اند مبنی بر اینکه که نیای مشترک نئاندرتال‌ها و انسان خردمند باید مشخصات دندانی بینابینی داشته باشد. اگرچه نتایج این تحقیقات قطعی نیست اما نشان داده که به احتمال زیاد انسان هایدلبرگی گزینه مناسبی نبوده و نیای مشترک مزبور شاید به دوره‌ای در حدود یک میلیون سال قبل برگردد.
| Homo heidelbergensis محدودهٔ زمانی: پلیستوسن
| |
|---|---|
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پستانداران |
| راسته: | نخستیان |
| تیره: | انسان سایان |
| زیرخانواده: | انسان ساییان |
| تبار: | انسان‌تباران |
| زیرتبار: | انسان‌تباریان |
| سرده: | Homo |
| گونه: | H. heidelbergensis |
| نام دوبخشی | |
| Homo heidelbergensis Schoetensack, ۱۹۰۸ میلادی
| |
زبان
به عقیده استیون میتهن، انسان هایدلبرگی همانند اجدادش از نوعی سیستم ارتباطی پیش از زبانی بهره می‌بردند.
تصور می‌شود که انسان هایدلبرگی اولین جد انسان‌های مدرن است که کیسه‌های هوا نداشته. کیسه‌های هوایی که در مجرای حنجره ای هستند و در تلفظ صوتی نقش دارند. از بین رفتن کیسه‌های هوا ممکن است به توانایی انسان در توسعه زبان صوتی کمک کرده باشد. نیاکانی مانند جنوبی‌کپی عفاری نیز مانند سایر میمون‌های بزرگ، کیسه‌های هوا داشتند.
فسیل‌ها
اروپا
در ۲۱ اکتبر ۱۹۰۷ اولین کشف فسیلی این گونه، در مائور، نزدیک هایدلبرگ، آلمان یافت شد که به آن مائور ۱ می‌گویند. با این حال تا سال ۱۹۰۸ علاقه کسی را به خود جذب نکرد و در سال ۱۹۰۸ بود که علاقه عمومی را به دست آورد. این یک فک است که در وضعیت خوبی به سر می‌برد، به غیر از اینکه دندان‌های آسیاب کوچک تا مدتی گمشده بودند و در نهایت در جایی در نزدیکی فک پیدا شدند. اوتو شوئتنساک از دانشگاه هایدلبرگ فسیل را شناسایی و نامگذاری نمود.
بقایای انسان هایدلبرگی بعدی در اشتاینهایم آن در مور آلمان (جمجمه استینهایم، ۳۵۰kya) آراگو فرانسه (آراگو ۲۱)، پترالونا، یونان و رد پای شیطان ایتالیا، یافت شد.
انسان باکسگرو نامی است یادآور استخوان‌های درشت کشف شده در سال ۱۹۹۴ در محل Boxgrove Quarry، نزدیک به یک کانال انگلیسی کشف شد. این فسیل به همراه صدها تبر و تیشه دستی در اطراف آن کشف شد و قدمت آن بین ۴۷۸۰۰۰ تا ۵۲۴۰۰۰ سال، بوده‌است. در فصول بعدی چندین دندان انسان هایدلبرگی در همان محل مشاهده شد.
آفریقا
در قرن بیستم شماری از آثار فسیلی قابل مقایسه با مورفولوژیکی در آفریقای شرقی (بدو، ندوتو، عیاسی، ایلرت) و شمال آفریقا (ساله، ربات، دارالسلطانه، جبل ایرحود، سیدی ابالرحمان، تیحنیف) به معرض نمایش درآمد. جمجمه سلدانا، که در سال ۱۹۵۳ در آفریقای جنوبی یافت شد، از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۹۶ حداقل سه بار مورد تجدید نظر برای طبقه‌بندی قرار گرفت.
کبوِه ۱، که به آن جمجمه Broken Hill نیز گفته می‌شود، در سال ۱۹۲۱ توسط آرتور اسمیت وودوارد به عنوان نمونه ای از انسان رودزیایی منصوب شد. امروزه بیشتر به انسان هایدلبرگی اختصاص داده شده‌است. در سال ۱۹۲۱، تام زویگلار، که یک معدنچی سوئیس بود، این ماده را در معدن سرب و روی در Broken Hill واقع در رودزیای شمالی (کبوه امروزی، زامبیا) یافت.
در سال ۱۹۷۶، جمجمه ۶۰۰ هزار ساله بدو توسط اعضای اعزامی به رهبری جان کالب در Bodo D'ar در دره رودخانه عواش اتیوپی پیدا شد.
شواهد جدید
اولین‌های انسان هایدلبرگی
چندین ویژگی از گونه‌های انسانی برای اولین بار در انسان هایدلبرگی ظاهر می‌شود. براساس موزه تاریخ طبیعی اسمیتسونین، این نخستین گونه از جنس انسان خردمند بود که پناهگاه‌های دائمی ساخت.
فسیل‌ها
- «جمجمه گالیله» که در سال ۱۹۲۵ یا ۱۹۲۶ در موقارت الزوتیه که امروزه در اسرائیل واقع است، یافت شد. به عنوان «کاندیدای شبیه‌ترین انسان هایدلبرگی از غرب آسیا» شناخته می‌شود.
- پترالونا ۱، در غار پترالونا یونان در سال ۱۹۶۰ کشف شد. قدمت آن بین ۳۵۰ هزار و ۱۵۰ هزار سال تخمین زده می‌شود. این فسیل به عنوان انسان هایدلبرگی یا انسان نئاندرتال طبقه‌بندی می‌شود.
- انسان تائوتاول (آرگو ۲۱)، جمجمهٔ انسانی است که در ۲۲ ژوئیه ۱۹۷۱ در نزدیکی روستای تائوتاول در پیرنه-اورینتال کشف شد. قدمت آن ۴۵۰ هزار سال تخمین زده می‌شود. فسیل در رده انسان راست قامت تائوتاولنی قرار گرفت و به همین دلیل نمی‌تواند یک انسان هایدلبرگی محسوب شود، اما متعلق به یک شاخه از انسان راست قامت است که اروپا را همزمان با دوره انسان هایدلبرگی اشغال کرده بودند، بوده‌است.
منابع
- ↑ "Much Earlier Split for Neanderthals, Humans?" (به انگلیسی). Retrieved 2018-12-25.
- ↑ Martínez, I.; Rosa, M.; Quam, R.; Jarabo, P.; Lorenzo, C.; Bonmatí, A.; Gómez-Olivencia, A.; Gracia, A.; Arsuaga, J.L. (2013-05-08). "Communicative capacities in Middle Pleistocene humans from the Sierra de Atapuerca in Spain". Quaternary International (به انگلیسی). 295: 94–101. doi:10.1016/j.quaint.2012.07.001. ISSN 1040-6182.
- ↑ Otto Schoetensack: Der Unterkiefer des Homo heidelbergensis aus den Sanden von Mauer bei Heidelberg. Ein Beitrag zur Paläontologie des Menschen. Leipzig, 1908, Verlag von Wilhelm Engelmann
- ↑ Streeter et al. 2001, Margret (2001). "Histomorphometric age assessment of the Boxgrove 1 tibial diaphysis". Journal of Human Evolution. 40 (4): 331–338. doi:10.1006/jhev.2001.0460. PMID 11312585.
- ↑ Lieberman, DE; McBratney, BM; Krovitz, G (2002). "The evolution and development of cranial form in Homo" (PDF). Proc Natl Acad Sci U S A. 99: 1134–9. doi:10.1073/pnas.022440799. PMC 122156. PMID 11805284. Retrieved December 9, 2015.
- ↑ Begun, David R., ed. (2012). "The African Origin of Homo sapiens". A Companion to Paleoanthropology. John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-33237-5.
- ↑ "Homo heidelbergensis". The Smithsonian Institution's Human Origins Program (به انگلیسی). 2010-02-14. Retrieved 2018-11-17.
- ↑ Cartmill, Matt; Smith, Fred H. (2009). The Human Lineage. John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-21491-5. Retrieved 2013-03-01.
- ↑ "Tautavel Man". Saissac. Archived from the original on 3 February 2020. Retrieved November 29, 2015.
- ↑ "Petralona 1". Smithsonian Institution. Retrieved November 29, 2015.