رساننده خدمات اینترنتی

درابتدا از اینترنت (در اصل ابتدا ARPAnet بوده ) به عنوان شبکه ای استفاده میشد که اتصال بین آزمایشگاه های تحقیقاتی دولت و بخش های شرکت کننده دانشگاه ها را فراهم می کرد. سایر شرکت ها و سازمان ها می توانستند با اتصال مستقیم به ستون فقرات اینترنت یا با هماهنگی و استفاده از طریق سایر شرکت هایی که به اینترنت متصل بودند به اینترنت وصل می شدند ، گاهی از ابزارهای شماره گیری مانند UUCP استفاده می کردند . در اواخر دهه 1980 فرآیندی برای استفاده عمومی و تجاری از اینترنت آغاز شد.مدت کوتاهی پس از معرفی جهانی وب برخی از محدودیت های سال 1991 برداشته شد.

در طول دهه 1980 ، ارائه دهندگان خدمات آنلاین مانند ارائه دهنده های CompuServe و America On Line (AOL) شروع کردند تا بتواند قابلیت های محدود برای دسترسی به اینترنت ارائه بدهند مانند مبادله پست الکترونیکی اما هنوز دسترسی كامل به اینترنت به راحتی برای هرکس امکان پذیر نبود.

در سال 1989 ، اولین شرکتهای ارائه دهنده اینترنت در استرالیا و ایالات متحده تاسیس شدند ، این شرکت ها دسترسی مستقیم عموم مردم به اینترنت را با پرداخت پول ماهیانه فراهم می کردند. اولین ISP های جهان در بروکلاین ، ماساچوست ساخته شدند. اولین مشتری آن نیز در نوامبر 1989 موفق به سرویس دهی شد. این شرکت ها معمولا با استفاده از شبکه تلفن عمومی مخابرات برای ارائه ارتباط به مشتریان خود ، اتصالات را به روش شماره گیری ارائه می دهند. موانع ورود ISP های شماره گیری کم بود و به همین دلیل بسیاری از ارائه دهندگان ISP های جدید نیز ساخته شدند.

با این حال ، قبل از ظهور اینرتنت شرکت های مخابراتی تلفن و شرکت های تلویزیون های کابلی به مشتریان خود اتصال سیمی داشتند و می توانستند با استفاده از فناوری باند پهن مانند مودم های کابلی و خط مشترک دیجیتال (DSL) ،اینترنت را با سرعت بسیار بهتری نسبت به روش ارائه اینترنت با شماره گیری ارائه دهند. در نتیجه، این شرکت ها اغلب ISP هایی در مناطق خدمات خود تبدیل شد، و این باعث شد بازارهایی ISP که روزی بسیار رقابتی شود در کشورهایی که بازار ارتباطات دور تجاری مانند ایالات متحده را دارند ، به طور انحصاری در بیایند.

در سال 1995 ، آخرین محدودیت های استفاده از اینترنت حذف شدند و با ایجاد نقاط دسترسی به شبکه NSFNET شبکه ملی بنیاد ملی از رده خارج شد تا امکان هماهنگی بیشتر بین ISP ها فراهم شود.

ارائه دهندگان دسترسی

ISP های ارائه دهنده اینترنت برای برقراری اتصال با کاربران دسترسی اینترنت به اینترنت را استفاده از انواع وسیعی از فناوری های موجود فراهم می سازند. فناوری های موجود شامل مودم های رایانه ای با سیگنال های صوتی و یا استفاده از کابل خطوط تلفن ، کابل تلویزیون CATV، شبکه بی سیم وای-فای و فیبر نوری است.

برای کاربران و استفاده های کوچک ، گزینه های در دسترس بیشتر شامل سیم های مسی برای ارائه شماره گیری ، DSL ها ، خط مشترک دیجیتال نامتقارن (ADSL) که نوعی از DSL است ، مودم کابلی یا شبکه دیجیتالی خدمات یکپارچه (ISDN) (معمولاً رابط نرخ پایه ) است. استفاده از فیبر نوری برای استفاده کنندگان انتهایی شبکه اف تی تی ایکس نامیده می شود.

افرادی که استفاده و نیاز بیشتری دارند (مثل مشاغل متوسط تا بزرگ یا سایر ISP ها) می توانند از DSL های با سرعت بالاتر (مانند خط مشترک دیجیتال پرسرعت تک جفت ) ، اترنت ، اترنت گیگابایت اترنت شهری ، ، رابط نرخ اولیه ISDN ، بازپخش قاب ، سلسله همگاه رقمی و دستگاه خودپرداز یا حالت انتقال ناهمزمان و (SONET) استفاده کرد.

روش دیگر دسترسی بی سیم است که شامل دسترسی به اینترنت همراه و اینرتنت ماهواره ای می شود.

ارائه دهندگان ایمیل

ارائه دهندگان ایمیل سازمانی است که خدمات میزبانی (Host) دامنه های ایمیل را با هدف دسترسی به فضای ذخیره شده صندوق های ایمیل ارائه می دهد و سرورهای ایمیل را برای ارسال ، دریافت و ذخیره ایمیل برای کاربران انتهایی شبکه یا سایر سازمان ها فراهم می کند.

بسیاری از ارائه دهندگان خدمات ایمیل ، ارائه دهندگان دسترسی نیز هستند ، در حالی که بعضی از آن ها اینطور نیستند (مثلاGmail ، Yahoo ، Outlook.com ، جعبه Po ). تعريف ارائه شده در RFC 6650 شامل سامانه میزبانی ایمیل و همچنين بخش های مربوطه شامل شركت ها ، دانشگاه ها ، سازمان ها ، گروه ها و افرادی است كه سرورهای ایمیل خود را مديريت می كنند. معمولا این کار با استفاده از پیاده سازی پروتکل انتقال نامه ساده (SMTP) و احتمالاً دسترسی به پیام ها از طریق پروتکل دسترسی به پیام اینترنت (IMAP) ، پروتکل دفتر ایمیل یا پروتکل اختصاصی انجام می شود.

میزبان ISP ها

خدمات میزبانی اینترنتی ایمیل ، میزبانی وب یا ذخیره سازی آنلاین را ارائه می دهند. سایر سرویس ها سرویس های ابری یا مانند سرور فیزیکی عمل می کنند مانند سرور مجازی.

ISP های حمل و نقل

همانطور که مشتریان اینترنت هزینه اینترنت را به ISP ها پرداخت می کنند ، ISP ها نیز باید هزینه به ISP بالادستی برای دسترسی به اینترنت پرداخت کنند. یک ISP بالادست معمولاً دارای شبکه بزرگتری نسبت به ISP پایین تر دارد یا قادر است دسترسی ISP پایین تر (که با ISP بالا قرارداد دارد) را به قسمتهایی از اینترنت فراهم کند که ISP طرف قرارداد به خودی خود نمی تواند به آن قسمت ها دسترسی داشته باشد.

در ساده ترین حالت ، اتصالی یکتا به یک ISP بالادستی برقرار می شود و انتقال داده ها به مناطق فراتر از شبکه اینترنت خانگی فراهم می شود. این حالت اتصال اغلب تا رسیدن به یک حامل ردیف 1 شبکه چندین بار پایین می آید تا به ISP پایینی برسد. اما در بیشتر حالت ها اوضاع پیچیده می شود . ارائه دهندگان اینترنت که بیش از یک نقطه حضور PoP دارند ممکن است چندین نقطه اتصالات جداگانه ای داشته باشند که به یک ISP بالادستی وصل شده باشند ، یا حتی ممکن است مشتریان خدمات اینترنت خود نیز چندین ISP بالادستی باشند و یا حتی ممکن است در هر یک از نقاط حضور با هر یک از آن ISP های بالایی نیز ارتباط داشته باشند. ISP های حمل و نقل مقدار زیادی پهنای باند برای اتصال ISP های میزبان و دسترسی به سایر ISP ها فراهم می کنند.

ISP های مجازی

ISP مجازی (VISP) فرآیندی است که خدمات را از ISP های دیگر خریداری می کند ، که گاهی اوقات ISP فروشی نیز نامیده می شود این فرآیند امکان دسترسی به اینترنت را با استفاده از خدمات و زیرساخت های تحت مالکیت ISP فروخته شده را به مشتری می دهد. VISP یا ISP های مجازی شبیه اپراتورهای شبکه تلفن همراه و شرکت حمل و نقل محلی رقابتی برای ارتباطات صوتی نیز هستند.

سرویس دهنده های اینترنتی رایگان

ISP های رایگان خدمات اینترنت را به صورت رایگان ارائه می دهند. بسیاری از ISP های رایگان هنگام اتصال کاربران تبلیغات رایگان پخش می کنند. مانند تلویزیون های تجاری ، به تعبیر دیگری آنها توجه کاربران به تبلیغات پخش شده را می فروشند. سایر ISP های رایگان که به آنها freenets نیز گفته می شود ، به صورت خصوصی و معمولاً با کارکنان داوطلب اداره می شوند.

ISP بی سیم

ISP بی سیم (WISP) خدمات اینترنت را به وسیله شبکه های بی سیم ارائه می دهند. این فناوری ممکن است شامل شبکه های بی سیم Wi-Fi یا تجهیزات اختصاصی طراحی شده برای کار با باندهای مختلف باشد.  

• داده های نفوذ ISP OECD

1. ↑ "What is an Internet Service Provider?". WhatIsMyIPAddress.com (به انگلیسی). Retrieved 2020-05-30.
2. ↑ Outreach: The Internet, U.S. National Science Foundation, "In March 1991, the NSFNET acceptable use policy was altered to allow commercial traffic."
3. ↑ "Web history timeline". 2014-03-11. Retrieved 21 September 2015.
4. ↑ Clarke, Roger. "Origins and Nature of the Internet in Australia". Retrieved 21 January 2014.
5. ↑ Robert H'obbes' Zakon. "Hobbes' Internet Timeline v10.1". Retrieved 14 November 2011. Also published as Robert H. Zakon
6. ↑ "What are the different Internet connection methods?". Archived from the original on October 13, 2009.
7. ↑ "FTTx: Fiber To The Home/Premises/Curb". The Fiber Optic Association. Retrieved June 1, 2013.
8. ↑ Complaint Feedback Loop Operational Recommendations. November 2011.
9. ↑ Creation and Use of Email Feedback Reports: An Applicability Statement for the Abuse Reporting Format (ARF). June 2012.
10. ↑ Foros, Øystein; Hansen, Bjørn (2001-12-01). "Competition and compatibility among Internet Service Providers". Information Economics and Policy (به انگلیسی). 13 (4): 411–425. doi:10.1016/S0167-6245(01)00044-0. ISSN 0167-6245.
11. ↑ Gerson & Ryan A Primer on Internet Exchange Points for Policymakers and Non-Engineers Working Paper, August 11, 2012
12. ↑ cisco.com Sample Configuration for BGP with Two Different Service Providers (Multihoming) BGP article
13. ↑ "Hooking up to the Internet". Amazing.com. Archived from the original on 2008-12-19. Retrieved 2008-07-02.
14. ↑ "Internet service provider". masters.donntu.org. Archived from the original on 24 February 2021. Retrieved 2020-05-26.
15. ↑ "FCC: Wireless Services: 3650-3700 MHz Radio Service". Federal Communications Commission. Retrieved 2008-03-17.